Στο τέλος του δρόμου, το θέμα μας είναι αν θα έχουμε να φάμε

Είναι τόσο προφανές που μόνο εμείς δεν το βλέπουμε: ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΦΥΓΕΙ! Δεν ξέρουμε πού πορευόμαστε, ούτε τι μας γίνεται, εκτός κι αν υποθέσουμε ότι είναι ΣΤΡΑΒΗ ΟΛΗ Η ΥΦΗΛΙΟΣ που μας προειδοποιεί ότι πάμε καρφί για χρεοκοπία, φρίκη και δυστυχία. Το λένε από τον Ολάντ ως τον Ομπάμα, κι απ’ τον Τρισέ ως τον... Μεντβέντεφ! Ρώσοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι... είναι σε συνεννόηση και συνωμοσία ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ; Αν θέλουμε το πιστεύουμε, μα στο τέλος
του δρόμου που περιδιαβαίνουμε αλληλοδιαπληκτιζόμενοι, το θέμα μας θα είναι ένα: αν θα έχουμε να φάμε. Τόσο απλά, τόσο στυγνά, τόσο οδυνηρά! Κι όμως, δεν το βλέπουμε και επιταχύνουμε, σαν τον καπετάνιο του «Τιτανικού» που πίστευε πως θα κάνει κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ ενώ πήγαινε εκεί που πήγαινε: στο παγόβουνο και στον βυθό.

Λένε ότι ο βαριά άρρωστος είναι ο τελευταίος που καταλαβαίνει τι του συμβαίνει. Κάτι τέτοιο πρέπει να ισχύει και για μας. Κάποιοι νομίζουν ότι το θέμα είναι αν θα λάμψει ή αν θα καεί το αστέρι του Αλέξη Τσίπρα. Αν ήταν αυτός το «ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ», να είστε βέβαιοι ότι το φάρμακο θα είχε βρεθεί. Αλλοι θεωρούν πως το πρόβλημά μας είναι αν ο Σαμαράς κάνει το «θαύμα» και πάρει τη ρεβάνς των πρόωρων εκλογών σχηματίζοντας μια σταθερή κυβέρνηση. Κανείς δεν βλέπει ότι ακόμη κι ένα κοντινό στήθος με στήθος αποτέλεσμα μπορεί να μας στείλει στη δραχμή, γιατί καμία κυβέρνηση -κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή- δεν θα είναι, χωρίς την ανοχή των «άλλων», ισχυρή. Ορισμένοι ξεχασμένοι στους πιο μακρινούς εφιάλτες της Ιστορίας θεωρούν ότι ήρθε «η ώρα της Αριστεράς» να κάνει επιτέλους ρελάνς και να κυβερνήσει. Κάποιοι άλλοι εγκλωβίζονται στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», θεωρώντας οι πιο πολλοί ότι το πρώτο είναι το άλφα και το ωμέγα, λες και δεν χρεοκοπήσαμε με τις τσέπες γεμάτες ευρώ. Ασχετοι από τη ζωή καθηγητές δίνουν λύσεις ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΧΜΗ, κρύβοντας από τον κόσμο ότι ενδιαμέσως -ακόμα κι αν έτσι οδηγούμασταν σε μια κάποια ανάπτυξη- θα ζούσαμε κατοχικές μέρες. Οι πιο απίθανοι ασχολούνται με το πώς θα εξοντώσουν τον Βενιζέλο, πώς θα «περιφρουρηθεί» το ΚΚΕ ή τι θα κάνει ο Τζήμερος με τον Μάνο και τον Βαλλιανάτο. Το αν έφταιγε το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, του Σημίτη ή του Ανδρέα πιο πολύ. Το αν έχουμε «εφεδρεία» τον Καραμανλή. Το αν έπρεπε ή όχι να αξιοποιηθεί η Ντόρα, κι αν «προδόθηκε» τελικά απ’ τους Βρούτους ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Αναρίθμητες ώρες ξοδεύονται σε κουβέντα, ενώ θα έπρεπε να τρέχουμε με χίλια, να αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια προκειμένου να αποφύγουμε τον εφιάλτη στον δρόμο με τις Συνιστώσες! Στο τέλος αυτού του δρόμου το θέμα μας δεν είναι αν η χώρα θα είναι «φιλοευρωπαϊκή» (με τους Ευρωπαίους να μην είναι φίλοι μας) ή «αντιευρωπαϊκή» ή αν οι εργαζόμενοι έχουν πάρει υποσχέσεις για 100 ευρώ πάνω - 100 κάτω. Στο τέλος αυτού του δρόμου το θέμα μας θα είναι αν θα έχουμε να φάμε. Κι αυτό δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό, ούτε μνημονιακό, ούτε ριζοσπαστικό. ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΚΤΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.

Ελάχιστοι έδωσαν σημασία στο ρεπορτάζ του Reuters, το οποίο αναφερόταν με ονόματα και διευθύνσεις σε μεγάλες ευρωπαϊκές φαρμακοβιομηχανίες που σε συνεννόηση με την Ε.Ε. μαζεύουν ήδη φάρμακα για την Ελλάδα προβλέποντας σοβαρή ανθρωπιστική κρίση. Αλλες τόσες συγκεντρώνουν ΤΡΟΦΙΜΑ. Βλέπουν ως τρίτοι παρατηρητές αυτό που δεν βλέπουμε εμείς, τυφλωμένοι απ’ τον κομματισμό και τον κοινωνικό παραλογισμό. Κάθε μέρα που περνάει ερχόμαστε πιο κοντά στο να βρεθούμε εκτός Ευρώπης, είτε παραμείνουμε είτε όχι τυπικά στο ευρώ. Εχουμε γίνει το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ σε όλη την πολιτισμένη Δύση και παρά ταύτα πιστεύουμε ότι απλώς... μπλοφάρουν. Η κουτοπονηριά σκοτώνει. Ενώ θα έπρεπε ΗΔΗ να είχαμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εμείς υπονομεύουμε από τώρα την επόμενη. Πολιτικαντισμοί, εξυπνάδες, αριστερισμοί και εγωισμοί! Κι όμως, το θέμα μας είναι πολύ μεγαλύτερο από τον Τσίπρα, τον Καμμένο ή τον Κουβέλη, μαζευτούν δεν μαζευτούν μαζί. Διότι και οι φιλοευρωπαϊστές δεν έχουμε πια πρόσωπο στη Δύση. Γι' αυτό και λέω ότι το θέμα μας θα είναι αν στο τέλος του δρόμου θα έχουμε να φάμε.

Εμείς και τα παιδιά. Πρώτα αυτά. Τόσο απλά.

Παναγιώτης Τσιρογιάννης