Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΜΑΣ!!!



Μια αναλυτική έρευνα που δεν θα μάθετε στα συμβατικά μέσα..




Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί! Είναι δε μεγάλη τιμή για μας διότι οι προπάτορες μας υπήρξαν το δυναμικότερο γένος της ιστορίας. Παρόλο που φέρουμε διάφορες ονομασίες κατά το φύλο (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Αρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναΐοι, Μακεδόνες κλπ ) τρία υπήρξαν τα κύρια γενικά ονόματα του γένους των Ελλήνων:
Πελασγοί ( εκ του Πελασγού) , Γραικοί ( εκ του Γραικού ) και Έλληνες ( εκ του Έλληνος ) Και θα ήτο περιττόν να τονίζουμε την καταγωγή μας αν οι «καλοθελητές»δεν προέβαιναν στον άγριο τεμμαχισμό και ακρωτηριασμό του ενδόξου Γένους μας, με σκοπό να το αφανισουν αριθμητικά και να το κάνουν νήπιο ηλικιακά.

ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ

Ο Πελασγός

Ητο υιός του Διός και της Νιόβης, αυτόχθων πάππος του Θεσσαλού [Και όχι Ινδοευρωπαίος εκ του πουθενά, ή εξ Ασίας και Αφρικής όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αμαθείς ή κακόβουλοι κονδυλοφόροι] Η ετυμολογία του Πελασγός προέρχεται α/ εκ του πάλαι +γέγαα =γίνομαι παλιός β/ εκ του «Πέληον Αργος»=παλαιός γέρων(εξ ου και Αργος Πελασγικόν) γ/ εκ του πελαργός=ταξιδευτής δ/ εκ του περάω=περνώ θάλασσαν (μετανάστης, θαλασσοπόρος ) ε/ εκ του πλάζω=περιπλανώμαι δια θαλάσσης( λαός της θάλασσας) στ/ εκ του πέλας=πλησίον+άγω(οδηγώ, ηγούμαι μεταφέρω στους γειτονικούς λαούς) Όλα τα ετυμολογικά στοιχεία του ονόματος Πελασγός οδηγούν στον πανάρχαιο, ανήσυχο και τολμηρό λαό της θάλασσας που μεταναστεύει και ταξιδεύει (όπως ο πολύπλαγκτος Οδυσσεύς) Οι πρώτοι Πελασγοί ήσαν Αρκάδες που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και από εκεί ορμώμενοι προσήγγισαν στις γειτονικές ακτές(Ιταλία, Μικρά Ασία, Μεσόγειο κλπ )

Ο Γραικός

Ητο προκατακλυσμιαίος ήρως, υιός του Θεσσαλού και δισέγγονος του Πελασγού που ήκμασε προ του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνος . Ετυμολογείται εκ του «γραίος =γεραιός ή γηραιός εκ της ΅γης + ρέωΆ ή ΅γη +έραΆ»[ Ο Κωνστ. Οικονόμου εξ Οικονόμων στο « Περί γνησίας Προφοράς» σελ.335 γράφει: «Γραικός είναι άνθρωπος τον μεν σώμα στερρός , κραταιός, το δε γένος γηραιός, ήτοι παλαιός, αρχαιόγονος, πρεσβυγενής και γεράσμιος» Για τον Έλληνα γράφει ότι είναι εκ του έλα, είλη, ήλιος, σέλας πάντα σημαίνονται το ταχυκίνητον και πολυέλικτον φως »(Αεροπορική Ιδέα , άρθρο Αννας Τζιροπούλου-Ευσταθίου τ.40 2004)] Πάντως η κοιτίδα μας είναι η Θεσσαλία με επίκεντρο τον Όλυμπο.

Ο Έλλην

Ητο υιός του Δευκαλίωνος και είναι μετεξέλιξη εκ της γενιάς των Πελασγών και Γραικών «Έλλην, γόνω μεν ην Διός, λόγω δε Δευκαλίωνος» Και η χώρα που κατοικούσαν οι Έλληνες ωνομάσθη Ελλάς, «πρότερον Πελασγία καλουμένη» [Ηρόδ. Β! 56] Ετυμολογικές εκδοχές α/ Ελλάς= η φωτεινή καθέδρα,(σελ+ελλά) β/ Ελλάς=ο φωτεινός λίθος(σέλ+λας) Κατά τον Αριστοτέλη το όνομα της πήρε από την Δωδώνη της Ηπείρου , όπου ζούσαν οι Σελλοί και οι καλούμενοι τότε Γραικοί και νυν Έλληνες . Το Πάριον Μάρμαρον γράφει: «Έλληνες ωνομάσθησαν , το πρότερον Γραικοί καλούμενοι» Η ονομασία ΅ΠελασγοίΆ είναι γενική και περιλαμβάνει μια ευρύτερη ομάδα που ξεκίνησε μεν από την ίδια περιοχή με κέντρο το Αιγαίο Πέλαγος (την Ελληνική Χερσόνησο και τις πέριξ του Αιγαίου ακτές) αλλά ξαπλώθηκε στην σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο και συν τω χρόνω πήρε διαφορετικά ονόματα. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Πελασγοί με διάφορα ονόματα είναι διεσπαρμένοι σε κάθε γωνιά του πλανήτου.



Στην τολμηρή φιλοδοξία μας να σχολιάσουμε, ερμηνεύσουμε εκ νέου και αποκωδικοποιήσουμε την Ιλιάδα, αναλαμβάνουμε τούτο το δύσκολο έργο. Εκείνο κυρίως που θα επιδιώξουμε είναι να σχολιάσουμε τα στρατιωτικές αντιλήψεις της εποχής του Τρωικού πολέμου σε σχέση με τις επικρατούσες σήμερον. Επίσης να συγκρίνουμε τις ιδέες και δοξασίες της εποχής του Ομήρου με αυτές της εποχής μας, ελάχιστα χρόνια πριν από την 3η Χιλιετία.
Η προσπάθειά μας αυτή δεν εκπηγάζει από κάποια προγονοπληξία, ή αρχαιολαγνία, αλλά από την σκέψη ότι τα αρχαία Ελληνικά κείμενα δίνουν όλες τις απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα. Βοηθούν τους νέους να καταλάβουν τι σημαίνει ζωή, που πηγαίνουν, πως πρέπει να αγωνίζονται και πως να ξεπεράσουν τα σημερινά τους αδιέξοδα.

Η αρχαία ελληνική γραμματεία δείχνει τον λόγο, για τον οποίον πρέπει να ζη κανείς και να έχη ελπίδες και σκοπό στην ζωή. Έτσι πιστεύουμε ότι θα συμβάλλουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας στην ψυχοπνευματική ανόρθωση του Ελληνισμού που τόσο έχει εξουθενωθή και στερηθή από τα νάματα των προγονικών πνευματικών θησαυρών του. Διότι έχουμε παρατηρήσει ότι οι λαοί που έχουν βασίσει την παιδεία των στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη προχώρησαν προς τον ορθολογισμό και αποκολλήθηκαν από τις σκοταδιστικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις και τα δόγματα.Αντίθετα το Ελληνικό γένος και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο που κατοικεί στην Ελλάδα, ζη ακόμη στο μισοσκόταδο, καθόσον η Ελλάδα δεν μπόρεσε να συμβαδίση με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ούσα υπόδουλος στον Τούρκο δυνάστη επί 400 περίπου χρόνια.

 Η διαφορά αυτή φάσεως μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών και της Ελλάδος μεταφράζεται σε διαφορετική Λογική και κοσμοθεώρηση, μολονότι δεν μας βρίσκει πάντα σύμφωνους η Ευρωπαϊκή ωφελιμιστική και υλιστική αντίληψη περί της ζωής, πολύ περισσότερο η πρόσφατη αγοραία αντίληψη περί της ζωής. Εκρίναμε λοιπόν σκόπιμο να αρχίσουμε από τον θείο Όμηρο, διότι αναμφισβήτητα, είναι ο πρώτος ποιητής στον κόσμο και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι μόνον ο ποιητής των Θεών αλλά και ο Θεός των ποιητών. Επομένως είναι φυσικό να αρχίση κανείς από τον Έλληνα Θεό-και όχι από τον Ιουδαίο Γιαχβέ-τον όμορφο Δία και τους συντρόφους του. Περί της καταγωγής του Ομήρου και της εποχής που συνέθεσε τα δύο μνημειακά αριστουργήματα της ποίησης, δεν είναι τίποτα θετικά γνωστό. Γιατί τα Έπη του Ομήρου είναι το απαύγασμα της Ελληνικής Σκέψης που έρχεται απο τα βάθη της Ιστορίας και την αχλύ της αρχέγονης Προϊστορίας. Και ναι μεν λέγεται ότι επτά πόλεις ερίζουν την καταγωγή του ποιητή, διεκδικούσαι η κάθε μια την αιωνία δόξα.

 Ωστόσο περισσότερον επιμένουν εις τους ανεξακρίβωτους τίτλους των εκ μεν των νήσων, η Λέσβος, εκ δε των άλλων πόλεων η Σμύρνη, η οποία ακόμη και «Μελισσογενή» τον αποκαλεί. Και φυσικά δεν εννοούμεν τους προσωρινούς κατακτητές της σημερινής Μικράς Ασίας σαν προπάτορες του Ομήρου -όπως η Τουρκική προπαγάνδα θέλει να παριστάνη- αλλά τα ένδοξα Ελληνικά φύλα της Ιωνίας που τον εξέθρεψαν και του έβαλαν στο στόμα το πνευματικό «Νέκταρ». Εν προκειμένω πρέπει να σημειώσουμε την αντίφαση, κατά την οποία το Τουρκικό κράτος από την μιά μεριά εκμεταλλεύεται εθνολογικά, ιστορικά και κατ’ άλλους πολλούς τρόπους την Αρχαία Ελληνική κληρονομιά της περιοχής, ενώ από την άλλη εχθρεύεται θανάσιμα τον Ελληνισμό σαν Ιδεολογία και πράξη Ανθρωπισμού και Δημοκρατίας θεωρώντας την αντίπαλο του. Το τουρκικό «εθνοκράτος» οικειοποιήθηκε την λαμπρή ιστορία της πολυφυλετικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έτσι έφθασε στο σημείο να αποκαλή τον Όμηρο «Ομέρ» και να τον θεωρή πνευματικό πρόγονο των Τούρκων ταταρομογγόλων της κεντρικής Ασίας. Οι Έλληνες της Σμύρνης προτού εκδιωχθούν βίαια υπό των Τούρκων από τις πανάρχαιες πατρογονικές των εστίες, τον αποκαλούσαν «Μελισσογενή» διότι έλεγαν ότι κατοικούσε παρά τας όχθας του ποταμού Μέλητος, αλλά όλα ταύτα χάνονται στα βάθη της προϊστορίας και καλύπτονται από την αχλύ των δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ετών του Ελληνικού βίου. Οι Έλληνες πάντοτε γνώριζαν -από την απωτάτη εποχή του παγκόσμιου Ελληνικού Πολιτισμού του Διός έως του Μ. Αλεξάνδρου- ότι η ανάπτυξη και η ευδαιμονία αποκτώνται μόνον όταν λαμβάνουν την οικουμενική των διάσταση. Εγνώριζαν δηλαδή ότι δεν μπορεί ένα έθνος να υπάρξη για πολύ καιρό ελεύθερο, όταν περιβάλλεται από βαρβάρους, ούτε μπορεί να διαφυλάξη την ύπαρξη του κλινόμενο στον εαυτόν του. Τούτο μας εδίδαξε ο Μεγαλέξανδρος.

Ωστόσο δεν είναι Μυθολογία, δηλαδή παραμύθια όπως πίστευαν ορισμένοι στο παρελθόν, είτε από άγνοια είτε από κακή προαίρεση. Πρόκειται για βιωμένη και υπό κωδική μορφή Ιστορία και αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώραν, όπως απέδειξαν περίτρανα οι ανασκαφές υπό τον Σλήμαν στην Τροία. Η χρονολογία δεν είναι απόλυτα γνωστή και πρέπει να αποκρυπτογραφηθή από τους ειδικούς. Πάντως, ο Τρωικός Πόλεμος ανάγεται σύμφωνα με σύγχρονες τεκμηριωμένες απόψεις πολύ πριν του 1350 π.Χ., ίσως και την 3 ή 4ην Χιλιετίαν, το δε περιεχόμενον των Επών και οι Πελασγικές του εκφράσεις μαρτυρούν ότι αυτά ίσως ανάγονται σε πολύ παλαιότερες εποχές Εκείνο πάντως που είναι υπερβέβαιον είναι ότι ο Όμηρος ήτο Έλλην -προφανώς εκ Μικράς Ασίας- ενώ υπάρχουν αρκετοί που αμφισβητούν ακόμη και το όνομα του, το οποίον ισχυρίζονται ότι σημαίνει «Λαϊκό Τραγούδι», καθ’ όσον τα Έπη ήσαν άθροισμα ωδών που εψάλλοντο η μία μετά την άλλη και τόπους και κατά καιρούς Αλλά δεν ήσαν μόνον ο Όμηρος Έλλην την καταγωγή και το γένος αλλά και όσοι έλαβον μέρος στον πόλεμο τούτο ήτοι: Αργείοι, Μυρμηδόνες, Τρώες, Θράκες, Λύκιοι, Κάρες, Παίονες, Φοίνικες κ.λπ. Επρόκειτο δηλαδή για τον πρώτο Μεγάλο Εμφύλιο Πόλεμο στην ανθρώπινη Ιστορία μεταξύ των Ελληνικών φυλών και ταυτοχρόνως και για την πρώτη μεγάλη υπερπόντια αποβατική εκστρατεία για την τιμωρία τω ν Τρώων για την αρπαγή της ωραίας Ελένης και την επιστροφή της στην Σπάρτη.

 Επειδή όμως όλοι οι πόλεμοι ντύνονται ανέκαθεν με κάποιο ιδεολογικό μανδύα, ίσως να μην ήτο η πραγματική αιτία της εκστρατείας αυτής τα μάτια της ωραίας Ελένης, αλλά η μεγάλη στρατηγική αξία των Στενών που ήλεγχαν και ελέγχουν τις γραμμές ναυσιπλοίας από και προς τον Εύξεινο Πόντο καθώς και τις χερσαίες από την Ευρώπη προς την Μικρά Ασία και τανάπαλιν. Βέβαια ένας σοβαρός λόγος πρέπει να ήτο και τα αμύθητα πλούτη της Τροίας, που συνήσπισαν τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος και των νησιών εναντίον των Τρώων. Η εκστρατεία στην Τροία αποτελεί την πρώτη Συμμαχική Επιχείρηση της Ιστορίας κάτω απο την ηγεσία του βασιλιά των Μυκηνών Αγαμέμνονα. Το είδος αυτής της επιχείρησης είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολη ακόμη και σήμερα και απαιτεί μακρούς και λεπτούς διπλωματικοστρατιωτικούς χειρισμούς μεταξύ των πολυάριθμων Ελληνικών φύλων, ώστε να οδηγήσουν εγκαίρως τις στρατιωτικές και ναυτικές των δυνάμεις στους λιμένες αναχώρησης για την Τροία. Η Συμμαχική Απόβαση στην Νορμανδία στις 6 Ιουνίου 1943 και η τελευταία στον Κόλπο το 1991 κατέδειξαν το μέγεθος των δυσκολιών αυτών των επιχειρήσεων ακόμη και σήμερα. Ο θρύλος θέλει τον Όμηρο τυφλό πλανόδιο τραγουδιστή. Αυτός σχεδίαζε τους στίχους του είτε εξ ιδίας αντιλήψεως, όντας σύγχρονος της εκστρατείας των Ελληνικών δυνάμεων στην Τρωάδα -κάτι δηλαδή σαν πολεμικός ανταποκριτής όπως θα λέγαμε σήμερα- είτε όντας πολύ μεταγενέστερος των γεγονότων επί τη βάσει των όσων ήκουσε να θρυλούνται εκ παραδόσεως από στόμα σε στόμα. 

Το βέβαιον είναι ότι ο κεντρικός κορμός της ιστορίας είναι ιστορικό γεγονός αποδεδειγμένο άλλωστε εκ των ανασκαφών στην Τροία και στην Ελλάδα. Αλλά κι αν κάποιος θεωρή τα Έπη υπερβολές δεν έχει παρά να γυρίση μερικές δεκαετίες πίσω στα ηρωικά Έπη του 1940-41, του 1912-13, του 1922 για να μην περιπλανηθούμε στην πλούσια σε ηρωικά κατορθώματα Ελληνική Ιστορία, αρχαία και νεώτερη. Τίποτα έκτοτε δεν έφθασε στην πνευματική παραγωγή της Ανθρωπότητος, ούτε πρόκειται να προσεγγίση ποτέ σε ύψος τον Όμηρο. Επομένως πρέπει να είμαστε φυλετικά υπερήφανοι γιατί βγάλαμε έναν Όμηρο, και να αποτελή για μας παράδειγμα δημιουργικότητος και αγωνιστικότητος, αντί να μιμούμεθα δίκην πηθίκων και να αντιγράφουμε με στειρότητα τα ξένα πολιτιστικά πρότυπα. Δυστυχώς λόγω του ανεπαρκούς εκπαιδευτικού μας συστήματος -για να μην πούμε του σκοπίμως διαβρωμένου από τα γνωστά ημεδαπά και ξένα κέντρα εξουσίας- τα Ελληνόπουλα στερούνται Κλασσικής Παιδείας, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να πλατύνουν την διάνοια των, να οξύνουν την αντίληψη των, να δυναμώσουν την Αυτοπεποίθηση των, να πραύνουν και ημερέψουν την ψυχή των και να γιγαντώσουν το Φρόνημα και την Αυτογνωσίαν των.

Βέβαια δεν πρέπει να λησμονηθή η σπουδαία προσπάθεια ορισμένων διανοουμένων, που αντιπαλεύοντας το παρόν ανθελληνικό, αντιπαραγωγικό και φθοροποιό ρεύμα των καιρών μας κατορθώνουν να φέρουν και πάλι στο φως της δημοσιότητος τα Ελληνικά πνευματικά έργα εντελώς αφιλοκερδώς και συχνά με σημαντική οικονομική ζημία των. Το αυτό συμβαίνει και με ορισμένους εκλεκτούς εκδοτικούς οίκους που τολμούν να εκδώσουν σύγχρονους μελετητές αρχαίων κειμένων, περισσότερο από πάθος και μεράκι παρά προς χάριν του κέδρους.

Η Ιλιάς, όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες, είναι ένα λίαν περιωρισμένο επεισόδιο, που αρχίζει όχι από την αρπαγή της ωραίας Ελένης υπό του Πάριδος από τα ανάκτορα του Μενελάου στήν Σπάρτη, ούτε και από την συγκέντωση του Ελληνικού Στόλου στην Αυλίδα, αλλά ούτε καν από την αρχή του 10ετούς αυτού πολέμου, αλλά από το τελευταίο επεισόδιο της τιτανομαχίας των Αχαιών με τους Τρώες και καταλήγει στον θάνατο του Πατρόκλου και του Έκτορα. Ουσιαστικά περιγράφονται το επεισόδιο της χολώσεως του Αχιλλέως και της αρνήσεως του να συμμετάσχη αυτός ο αήττητος βασιλεύς με τους Μυρμιδόνες του στην καταστροφική και αμφιταλαντευόμενης έκβασης μάχη. Τούτο στοίχισε πάμολλες απώλειες και από τα δύο στρατόπεδα και παρ’ ολίγον να κρίνη κατά τρόπον ολέθριο για τους Αχαιούς την έκβαση του πολέμου. Η μάχη κρίθηκε από το λάθος του Έκτορα να σκοτώση τον Πάτροκλο, γεγονός που εξόργισε τον θείο Αχιλλέα και έλυσε την «λευκή απεργία» του από το πεδίο της μάχης .Ο φόνος του Πατρόκλου στην σύγχρονη εποχή θα μπορούσε να παρομοιασθή με την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, γεγονός που εξώθησε την Αμερική να βγη στον Β΄ ΠΠ υπέρ των Συμμάχων. Γιατί από την στιγμή που ο Αχιλλεύς ενεργοποιήθηκε στον πόλεμο τούτο, η Νίκη των Αχαιών με τις ωραίες κνημίδες και ο θάνατος του ηρωικού Έκτορος ήτο πλέον δεδομένη.

Για την Οδύσσεια δεν θα μιλήσουμε στο παρόν. Μόνον θα περιορισθούμε να πούμε ότι σ'αυτήν περιγράφεται ο αιώνιος Έλλην, το γνήσιον αυτό τέκνον της θάλλασας και των μεγάλων περιπετειών και περιπλανήσεων. Επίσης στο Επος αυτό θα διαπιστώσουμε το πολυμήχανον της φυλής μας, κάτι που οι εχθροί και άσπονδοι «φίλοι» μας σήμερα θέλουν να μας το στερήσουν και να κάνουν τους σύγχρονους Έλληνες να ξεχάσουμε την φυλετική μας ταυτότητα και πολιτιστική και πνευματική μας κληρονομιά. Τέλος πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθή το οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού, που τιμά την αξιοπρέπεια του ατόμου, προωθεί την ιδέα του Ανθρωπισμού, ανεξαρτήτως φυλής, χωρίς να κάνη εξαιρέσεις σε φίλους και εχθρούς, σε «εκλεκτούς λαούς» και παρακατιανούς, σε Ελληνες και ξένους.


 Το μεγαλείο του Ομήρου είναι ότι πουθενά δεν θα συναντήσουμε καταφρόνηση του αντιπάλου ή προτίμηση υπέρ φίλων και σε βάρος των εχθρών. Πάνω απ’ όλα τιμά την ανδρεία των Ηρώων, την Αξιοκρατία, ενώ δεν χαρίζεται ακόμη και στους Θεούς, τους οποίους κατεβάζει συχνα απο τον Όλυμπο και τους φέρνει κοντά στους θνητούς ανθρώπους, ενώ παράλληλα θεοποιεί τους Ήρωες με μιά σχέση συντροφικότητας προς τους Θεούς. Αυτή η σχέσηγ εξανθρωπίσεως του Θείου και θεοποιήσεως του Ανθρώπου είναι άγνωστη σε άλλες λατρείες. Για παράδειγμα, ο Θεός-Παντοκράτωρ στην Ιουδαϊκή θρησκεία κάνει ακόμη και ρατσιστικές δικρίσεις υπέρ του Λαού του, ενώ εχθρεύεται θανάσιμα και μισεί τους αντιπάλους, για τους οποίους παραγγέλλει τα πιό αποτρόπαια κακουργήματα. Ο Όμηρος μολονότι δεν αναφέρει πουθενά την λέξη «Δημοκρατία», εν τούτοις την κάνει καθημερινή πράξη μεταξύ του Ελληνικού στρατεύματος, με τις συχνές Συνελεύσεις προς λήψη αποφάσεων μέσα από τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, αλλά και την κριτική και αμφισβήτηση -ακόμη και του αρχιστρατήγου του Εκστρατευτικού Σώματος- του ένδοξου βασιλιά Αγαμέμνονα.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γηγενές το Ελληνικό Γένος

Μυστήριο καλύπτει την καταγωγή των Ελλήνων, αφού ως τώρα έχουν διατυπωθή οι πιο αντιφατικές, και συχνά αντιεπιστημονικές θεωρίες, με προεξάρχουσα την δήθεν θεωρία περί Ινδοευρωπαίων [ΙΕ], οι οποίοι κατήλθαν από τον Βορρά. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι οι Έλληνες είναι γηγενείς και αυτόχθονες. Και είναι αυτόχθονες διότι όλα τα βιολογικά, ανθρωπολογικά, ιστορικά, εθνολογικά και αρχαιολογικά συμπεράσματα συνηγορούν περί τούτου.

Ο Ηρόδοτος γράφει (Κλειώ 58) τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφτασαν στους τεράστιους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός». Ωστόσο η διαφορά έθνους κατά τον Ηρόδοτο σημαίνει διαφορά φυλής μάλλον, παρά έθνους όπως το θεωρούμε σήμερον.

Και αντιγράφω ένα άλλο απόσπασμα του (Κλειώ 56) που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: «Οι έρευνες έδειξαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν δυνατότεροι από τους Δωριείς και οι Αθηναίοι από τους Ίωνες. Αυτοί οι δυο, από τους οποίους οι πρώτοι κατάγονταν από τους Πελασγούς, ενώ οι άλλοι από τους Έλληνες». Ποιος όμως πιστεύει ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν ανήκαν στο Ελληνικό έθνος; Κατά τον Ηρόδοτο το Αθηναϊκό έθνος ήτο Πελασγικό, και Πελασγοί ήσαν και οι πρώτοι Αρκάδες και οι κάτοικοι του Κρότωνα και της Τροίας και άλλων πόλεων. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολλά φύλα (Δρύοπες, Λέλεγες, Πελασγοί, Καύκωνες, Θράκες, Τηλεβόες κλπ) οφείλεται στον βαθύ γεωγραφικό διαχωρισμό τους, που και ακόμη και σήμερα δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας σε ορισμένες εποχές του έτους. Συνεπώς, ούτε από βορρά κατήλθαν στην Ελλάδα, ούτε Σλαύοι εξελληνισθέντες είναι οι Έλληνες -όπως υπεστήριζε παλαιότερον ο Φαλμεράϊερ- ούτε τέλος προήλθαν από την Αγγλία, ανοησίες που διετύπωσε στο «μυθιστόρημά» του το 1842 ο Λόρδος Μπούλβερ Λύττον, και συνηγόρησε με αυτές και ο Γερμανός επιστήμων Μύλλερ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.

Οι Ευρωπαίοι προέρχονται από τους Αιγαίους Πελασγούς Πρωτοέλληνες, αλλά αυτό δεν το ανέχεται ο εγωισμός των που θέλουν πάση θυσία να συμμετέχουν στον λαμπρότερο πολιτισμό που έφτιαξε ο άνθρωπος ως τώρα. Είναι απίθανον να είχαν ξένη προέλευση οι Έλληνες διότι προ των περιόδων των παγετώνων, ως προανεφέρθη, ολόκληρος η Βόρεια Ευρώπη, η πέραν του Δουνάβεως και εντεύθεν του κάτω Ρήνου και των Άλπεων, αλλά και η Ανατολή-μηδέ της βορείας Περσίας και των Ινδιών εξαιρουμένων- εκαλύπτοντο από παγετώνες. Αλλά και μετά την τήξη των παγετώνων τα πεδινά μέρη εκαλύφθησαν από ύδατα και λάσπη. Επομένως, ήτο αδύνατον να ζήσουν, και πολύ περισσότερο να δημιουργήσουν πολιτισμό στις περιοχές της Μεσευρώπης οι υποτιθέμενοι ΙΕ ή Άριοι και αργότερον να τον μεταφυτεύσουν στους Αιγαίους Πελασγούς. Διότι οι τελευταίοι είχαν το προνόμιο να ζουν στην πλέον εύκρατη περιοχή του κόσμου, να «κολυμπούν» στην Μεσόγειο Θάλασσα και να επικοινωνούν με όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Και τότε φυσικά δεν υπήρχον οι σημερινές πηγές ενέργειας, για να στηρίξουν οι βόρειοι πολιτισμό, όπως συμβαίνει σήμερον με την σύσταση του τεχνολογικού πολιτισμού.

Οι Πολυταξιδεμένοι Πελασγοί

Ο Πελασγός είναι τόσο παλιός ώστε φέρεται, σύμφωνα με την μυθολογία, ως υιός του Ποσειδώνος. Ο συμβολισμός αυτός είναι σύμφωνος με την θαλασσινή καταγωγή του Ελληνικού έθνους και την ναυτοσύνη των Ελλήνων. Αλλά και ο Ίναχος, ο «πρώτος άνθρωπος της Πελοποννήσου», ήτο υιός των Ωκεανού και της θαλασσινής θεάς Τηθύος. Δεν υπήρχον τότε άλλοι προηγμένοι άνθρωποι, που να ταξιδεύουν όχι μόνον θαλασσίως αλλά δια ξηράς βορείως ή ανατολικώς του Δουνάβεως. Πώς όμως έμαθαν οι Αρχαιοέλληνες Αιγαίοι Πελασγοί να ταξιδεύουν;

Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος βρέθηκαν ξεκομμένοι στα νησιά από την φυλή και τους συγγενείς των και επιθυμούσαν διακαώς να ξεφύγουν από αυτήν την απομόνωση. Έτσι έμαθαν να θαλασσοπορούν, πρώτα πάνω σε κορμούς δένδρων και έπειτα σε πλοιάρια. Οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια συνδέονται στενότατα με την θάλασσα και κυριολεκτικά αλωνίζουν το Αιγαίο και την Μεσόγειο θάλασσα. 

Από το Αιγαίο και τα Μικρασιατικά παράλια εισχώρησαν προοδευτικά και ακτινοειδώς-εν είδη βεντάλιας-προς βορράν, ανατολάς, νότον και δυτικά και εκπολίτισαν τις υποανάπτυκτες φυλές, όταν οι κλιματολογικές συνθήκες το επέτρεψαν. Τότε τα θαλάσσια ταξίδια ήσαν σχετικώς ευκολότερα και πιο ασφαλή εν συγκρίσει με τα χερσαία. Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος είναι φυσικό οι πέριξ του Αιγαίου νομάδες να μετακινήθηκαν προς βορράν και ανατολάς προς εξεύρεση βοσκοτόπων για τα ποίμνια των. Αυτοί εισχώρησαν στις αποστραγγιζόμενες πεδιάδες μετά την υποχώρηση των υδάτων. Τέτοιες παλινδρομικές μετακινήσεις -άγνωστον πόσες- ασφαλώς συνέβησαν στην διάρκεια των χιλιετιών υπό την πίεση των αναγκών των πληθυσμών της εποχής. Όμως το κύριο ρεύμα μετανάστευσης ήτο σταθερά προσανατολισμένο από την περιοχή του Αιγαίου και της Χερσονήσου του Αίμου προς βορράν, νότον, ανατολάς και δυσμάς, διότι οι έποικοι ανεζήτουν νέες κενές και παρθένες εκτάσεις, αρχικά για την κτηνοτροφική και βραδύτερα για την γεωργική τους εκμετάλλευση. Εξ άλλου η τάση αυτή προς μετανάστευση συνεχίζεται ως την εποχή μας (μεταναστευτικά κύματα προς Αμερική, Αυστραλία κλπ).Πάντως στην αρχή ζούσαν βίον νομαδικόν, όπως ακριβώς και οι Σαρακατσαναίοι της Πίνδου, οι οποίοι μπορούμε να πούμε ότι είναι οι γνησιότεροι και αρχαιότεροι Πρωτοέλληνες «Ευρωπαίοι», απόγονοι των Πελασγών.

Εξ Αιγηίδος ο Πολιτισμός

Εκ της Αιγηίδος ξεκίνησαν όλοι εκείνοι οι λαοί, οι οποίοι παρουσιάζονται βραδύτερον στις γύρω περιοχές της Μικρασίας, του Καυκάσου και της Μεσογείου ως τον Δούναβη με διάφορες ονομασίες, μεταφέροντες μαζί και τον πολιτισμό τους. Είναι φυσικά αδύνατον να προσδιορισθή πόσα χρόνια πέρασαν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος, μέχρις ότου διαμορφωθούν σε φυλές οι διάφορες αυτές ομάδες που διεσώθησαν στα παράλια ή μετεκινήθησαν στα ενδότερα. Κατά τις μαρτυρίες των Αιγυπτίων ιερέων της Σάϊν προς τον Σόλωνα, όπως αναφέρει ο Πλάτων στον «Τίμαιο», από τους Αρχαιοέλληνες Αιγαίους πήραν τον πολιτισμό. Τούτο καταφαίνεται και από τις επιδόσεις των στην ναυσιπλοία, αλλά και στις τέχνες (προηγμένη Κυκλαδίτικη τέχνη αγαλματιδίων). Τα προπαγανδιστικά μυθεύματα περί αφίξεως Φοινίκων και άλλων («Μαύρη Αθηνά», Μπερνάλ), εκτός του ότι στερούνται λογικής και επαρκούς τεκμηρίωσης έχουν επιστημονικά καταπέσει, αφού και ο ίδιος παρεδέχθη ότι το κίνητρο του ήτο το κέρδος και η προσέλκυση της προσοχής. 

Το πολλαπλά διαφημισθέν αφήγημα του Μεσοποταμίου Γιλγαμές, το οποίο θέλησαν να παρουσιάσουν σαν απόδειξη της παλαιάς πνευματικής ανάπτυξης των διαφόρων λαών της Μεσοποταμίας, είναι πολύ νεώτερο και κακότεχνο κατασκεύασμα, συντεθέν βάσει Ελληνικών παραδόσεων και μύθων. Πρόκειται πράγματι περί κακότεχνης αντιγραφής των αναφερομένων περί του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, ο οποίος ας σημειωθή, είναι παλαιότερος του κατακλυσμού του Νώε, εάν έγινε φυσικά κι αυτός. Γιατί όλα τα γραφόμενα περί του κατακλυσμού του Νώε είναι τερατώδη, αντιεπιστημονικά και προσιδιάζοντα μόνον σε λαό που δεν είχε ιδέα περί της θαλάσσης και της ναυσιπλοϊας.

Αντίθετα από τα κείμενα των Ορφικών περί του κατακλυσμού του Ωγύγου πιστοποιείται ότι κανένας άλλος αρχαίος λαός δεν έχει παλαιότερες αναμνήσεις και επιστημονικές μαρτυρίες και ούτε έχει σημειώσει πνευματικές εκδηλώσεις και άλλες ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις (λ.χ. αστρονομικές παρατηρήσεις 11.000 ετών π.Χ.) όπως αυτές που περιέχονται στα αρχαία Ελληνικά κείμενα. Όπως μας πληροφορεί ο Έρμαν Ντίλς [«Προσωκρατικοί», Κεφ. Ορφεύς, σελ. 3] οι Αιγαίοι Αρχαιοέλληνες έγραφον τις παρατηρήσεις των αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν επί λεπτών σανίδων, λίθων ή οστράκων (γραφή Δισπηλιού, Γιούρων, Αλοννήσου κλπ),γεγονός που μαρτυρεί ότι ήσαν εχέφρονες άνθρωποι (Homo Sapiens). Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι γιατί είχαν αγνοήσει ή παραμερίσει τόσο σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία οι νεώτεροι δήθεν «σοφοί» ερευνητές της Δύσεως;

 Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός, διότι η Ελληνική Προϊστορία καίει και προτιμούν να την αγνοούν, να την παραμερίζουν και όταν βγαίνη τυχαίως στην επιφάνεια να την αποσιωπούν ή να την παραχαράζουν ακόμη. Διότι στην περιοχή αυτή κατοικούσαν εχέφρονες άνθρωποι όχι προ 10, 20 χιλιετιών -όπως ισχυρίζονται για την Μεσοποταμία οι γνωστοί Φοινικιστές ή προ 35-40.000 ετών των Αφροκεντριστών- αλλά προ 100, 800.000 ετών, αλλά και εκατομμυρίων ετών, όπως απέδειξαν οι έρευνες των Πετραλώνων, της Τρίγλιας και της Πτολεμαΐδος, υπό του ανθρωπολόγου-αρχαιολόγου κ. Άρη Πουλιανού. Επομένως οι Αμερικανικές έρευνες στο σπήλαιο Φράχθυ της Ερμιονίδος, οι οποίες έφεραν στο φως στοιχεία του πολιτισμού προ 25 χιλιάδων ετών, έρχονται να αποδείξουν την ύπαρξη και την συνέχεια της αναπτύξεως του ανθρώπου στον Ελλαδικό χώρο. Τα κενά που σήμερον υπάρχουν σε μακρές περιόδους της ιστορίας δεν σημαίνουν αρνητική ύπαρξη ζωής, αλλά μάλλον έλλειψη συστηματικών ερευνών στην περιοχή αυτή.

Ο Πολιτισμός των Ρωμαίων

Ο εκπολιτισμός είναι πανάρχαιος και ανάγεται από την εποχή των Ετρούσκων και Τυρσηνών. Όμως ο κυρίως πολιτισμός των Ρωμαίων πριν αρχίσουν την αυτοκρατορική τους πορεία άρχισε κυρίως μετά την κατάκτηση της Ελλάδος (180-120 π.Χ), δηλαδή από την εποχή του Καίσαρος. Προηγουμένως οι φυλές της Κεντρικής και Βορείου Ιταλίας ήσαν σχετικά πρωτόγονες και άξεστες, δεν γνώριζαν την γραφήν και εσυνήθιζαν ακόμη και την ανθρωποφαγία και ανθρωποθυσία σε παλαιότερες εποχές. Επομένως, τον πολιτισμό και την γραφή όλοι οι Ευρωπαίοι την χρεωστούν στους Πελασγούς και Κρήτες Πρωτοέλληνες. Η Λατινική γραφή είναι κι αυτή Ελληνική (Χαλκιδικό αλφάβητο) και ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι αντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ελληνικού Πολιτισμού. Έτσι αποδεικνύεται η πανάρχαια κοινή καταγωγή των κατοίκων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης (Τεύτονες, Γαλάτες, Σουάβοι, Σάξωνες, Ίβηρες κλπ) από τους Αιγαίους Πρωτοέλληνες. 

Οι λαοί αυτοί διατηρούν ακόμη ονομασίες ορισμένων θεών της Αρχαίας Ελλάδος, λέξεις ή ρίζες λέξεων της αρχικής μητρικής των γλώσσας, ή μάλλον του γλωσσικού ιδιώματος των το οποίο ανήκει στην Ελληνική (Ινδοευρωπαϊκή) ομογλωσσία. Επειδή συν τω χρόνω αυτοί ήρθαν σε επιμειξία με άλλους λαούς, αλλά και λόγω διαφορετικών κλιματολογικών και πολιτιστικών συνθηκών, ήτο επόμενον να διαφοροποιηθούν και να απομακρυνθούν αναγκαστικά από την αρχική πολιτιστική των κοιτίδα, του Αιγαίου. Άλλοι εξ αυτών στις νέες των πατρίδες εκβαρβαρίστηκαν ή αφομοιώθησαν για να επιβιώσουν και παρέμειναν ανεξέλικτοι, όπως τους ανευρίσκουμε μετέπειτα κατά την ιστορική περίοδο, διασκορπισμένους σε διάφορες χώρες του βορρά σε φυλές (Κιμμέριοι, Σκύθες, Γέτες, Αριμασποί, Γέλωνες, Μασαγέτες, Βουδίνοι, Αγριππαίοι, Ισηδόνες, Σαρμάτες, Δάκες κ.ο.κ.). Αυτοί εξελίχθησαν αργότερα υπό την επίδραση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και δημιούργησαν τα γνωστά έθνη του βορρά και της Ανατολής. Εκείνους που εισχώρησαν ανατολικότερα και εκείθεν της λίμνης Βαϊκάλης, τους ανευρίσκουμε κατόπιν ως Υπερβορείους ( ή ως Γκιλάκους).

Στην Ιαπωνία έφθασε προ αμνημονεύτων χρόνων μια λευκή φυλή, οι Αϊνού (=Ίωνες), ενώ συναντώμεν διάσπαρτες λευκές φυλές στην Ασία και Άπω Ανατολή. [Βλέπε Τόμ. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» «Γενική Εισαγωγήν» όπως και «Γενική Εισαγωγή» στο Δεύτερο βιβλίο του Ιωάν. Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» και τα σχόλια στους «Ύμνους του Ορφέως»]. Οι Τούρκοι είναι ένα μωσαϊκό λαών στην πλειοψηφία των αυτοχθόνων που ζούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων στην περιοχή. Οι Τούρκοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία που κατήλθαν σαν νομάδες από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας, από την περιοχή του Αλτάϊ, στην Μεσόγειο. Οι τελευταίοι είναι Ταταρομογγολικής καταγωγής και έμειναν άξεστοι και απολίτιστοι από της εγκαταστάσεως τους στην Μικρά Ασία ως σήμερον. Η φυλή αυτή αποτελούσε την ιθύνουσα τάξη της Οθωμανικής Τουρκίας, αλλά και της σημερινής Κεμαλικής Τουρκίας.

Η Καταγωγή των Ευρωπαϊκών Λαών

Κατά τον Αθαν.Σταγειρίτη [«ΩΓΥΓΙΑ», Τόμ. Β του Αθαν.Σταγειρίτη, Εκδ. Βιέννης 1808] η καταγωγή όλων των φυλών -και φυσικά των νεωτέρων Εθνών της Βορείου, Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και οι λευκοί της Ρωσσίας και Κεντρικής Ασίας- προέρχονται από το Αιγαίον, και συγκεκριμένα από τον Ελληνικό πολιτιστικό χώρο, και όχι από τους ανύπαρκτους Ινδοευρωπαίους [Βλέπε Διόδ. Σικελιώτη, Βιβλ. Α, Στράβωνα, «Εισαγωγή» και Συρέ «Οι Μεγάλοι Μύσται», Καρλάυλ «Οι Ήρωες» (Οντίν) και Σαρλ Μπερλίτζ «Τα Μυστήρια από ξεχασμένους Κόσμους»]. Η εξέταση των λεγομένων Αριανών γλωσσών, όπως πραγματικά ομιλούνται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα προέρχονται από την Πελασγική των κοιτίδα, τα Βαλκάνια, την Κάτω Ιταλία και την Μ. Ασία.

 Όταν η ίδια ρίζα βρίσκεται σ’ όλες τις γλώσσες ή στις περισσότερες από αυτές, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το αντικείμενο που υποδηλούται δια της ρίζας ταύτης, ήτο κοινό για τους προγόνους των, οι οποίοι είχαν κάποτε τον ίδιο πολιτισμό. [Για παράδειγμα η λέξη «Άξων», υπάρχει παρεφθαρμένη σ’ όλες τις λεγόμενες αριανές γλώσσες, διότι οι λαοί αυτοί γνώριζαν όλοι την βοήλατη άμαξα. Ορισμένοι την βελτίωσαν και της έβαλαν ακτίνες στο διάβα του χρόνου, ενώ άλλοι διατήρησαν τον παραδοσιακό τροχό εκ κορμού δένδρου. Άρα διαφοροποιήθησαν. Με την πρόσθεση λοιπόν νέων λέξεων αρχίζει η διαφοροποίηση της γλώσσας και της ταυτότητας των λαών]. Έτσι έγινε βαθμιαία η διαφοροποίηση των φυλών εκ της αρχικής των καταγωγής. Τελικά παραμένει η κοινή καταγωγή σαν μύθος. Ο μύθος λ.χ της Ατλαντίδος, ο οποίος σχετίζεται με την πανάρχαιη δραστηριότητα της Ελληνικής φυλής, όπως δείχνουν τα διάφορα ευρήματα, υπήρξε κάποτε πραγματικότης. Όχι όμως και ο τεχνητός «μύθος» περί των Ινδοευρωπαίων.

Ο Μύθος των Ινδοευρωπαίων

Η κάθοδος φυλών από Βορρά και Ανατολών στην Ελληνική Χερσόνησο, για να εκπολιτίσουν τους δήθεν άξεστους Αιγαίους, δεν ευσταθεί ούτε επιστημονικά, αλλά ούτε από λογικής απόψεως, διότι οι Αιγαίοι ήσαν αποδεδειγμένα ναυτικός και στο έπακρον πολιτισμένος λαός που ταξίδευε, από την χαραυγή της Προϊστορίας του, όχι μόνον στην Μεσόγειο, αλλά και στους Ωκεανούς. Αν δεχθούμε τις δοξασίες περί «Ινδοευρωπαϊστών», τότε θα έπρεπε κανονικά να είχαν βρεθή κάπου τα ίχνη τους, ο ανώτερος πολιτισμός τους, η γλώσσα τους και τέλος τα ιστορικά πνευματικά μνημεία που θα άφηναν πίσω στην αρχική των κοιτίδα. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έχει βρεθή. Τίποτα απολύτως δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη τους.

 Αντίθετα, συνεχώς έρχονται στο φως νέες συντριπτικές αποδείξεις και ατράνταχτα τεκμήρια από τον Ελληνικό χώρο και εκτός αυτού-στις χώρες που ταξίδευσε-που επιβεβαιώνουν ότι οι Αιγαίοι Πρωτοέλληνες μετέδωσαν πρώτοι τον πολιτισμό τους σ’ όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Βέβαια, όλες αυτές οι αντιεπιστημονικές και δογματικές θεωρίες του παρελθόντος έχουν προ πολλού καταπέσει, αλλά επανέρχονται κάθε φορά με καινούργιο περιτύλιγμα στην επικαιρότητα από το «επιστημονικό» κατεστημένο της διεθνούς εξουσίας. Γιατί αυτός ο μύθος βολεύει την διαιώνιση της εξουσίας τους. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια έξαρση του φαινομένου τούτου. Παντού επιδιώκουν να μειώσουν την αξία και την συμβολή του ανυπέρβλητου Ελληνικού παράγοντα στην δημιουργία του παγκόσμιου Πολιτισμού [Βλέπε «ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ», Τόμ. «ΕΛΛΑΣ» της Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ», του Ιωάννη Κουμάρη]. Αρκεί να επαναλάβουμε ότι "όταν οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τον Παρθενώνα, οι πρόγονοι των σημερινών Άγγλων ζούσαν μέσα στα σπήλαια ή στα ανήλια δάση, ενώ πλείστοι απ’ αυτούς και άλλοι βόρειοι λαοί, ήσαν ακόμη ανθρωποφάγοι ή έκαναν ανθρωποθυσίες» [Στράβων, βιβλ.VI, σελ. 226, 21] [Ανέκαθεν το θαρραλέο και ανήσυχο Βρεταννικό έθνος συμπεριφέρθηκε αλαζονικά και σαν κατακτητής στην Ελλάδα, μιμούμενο τους δήθεν ξανθούς Ινδοευρωπαίους αποικιοκράτες και εκπολιτιστές]. Ακόμη και στην γειτονική μας Ιταλία, ακόμη και κατά την κλασσική εποχή, εθυσίαζαν παίδες στην εορτή των Κομπιταλίων και Λαραλίων, και μόλις επί Βρούτου κατηργήθη το έθιμον τούτο.[«ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη, Β. Τόμ. σελ.480]. 

Επομένως, είναι απαράδεκτη και εξοργιστική η τόσο κραυγαλέα παραποίηση και διαστροφή της Ιστορίας και Προϊστορίας των Ελλήνων. Δωδωναία η Λατρεία των Δρυίδων. Σύμφωνα με παλαιότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, διεπιστώθη ότι κατά την Μινωική περίοδο οι Κρήτες θαλασσοπόροι μετέφεραν στην Μεσόγειο "Κασσίτερο" από την Αγγλία. Όμως δεν πήγαιναν με άδεια χέρια εκεί. Τους μετέδιδαν τον ανώτερο Κρητομινωϊκό πολιτισμός τους. Πρόσφατα, ανεκαλύφθησαν στην Αγγλία προϊστορικές Ελληνικές εγκαταστάσεις, οι οποίες φανερώνουν ότι οι πρωτόγονοι και καθυστερημένοι λαοί της Αγγλίας δέχθηκαν την επίδραση των Ελλήνων και συν τω χρόνω εκπολιτίσθησαν. Έτσι αποδεικνύεται ότι η πανάρχαια λατρεία των Δρυίδων στην Βρεταννία είναι Ελληνικής προέλευσης, εκ του Μαντείου της Δωδώνης, και μετεφέρθη εκεί προ αμνημονεύτων χρόνων. Η Ελληνική Προϊστορία παρουσιάζει πράγματι ένα εκπληκτικό μυστήριο και μια σαγηνευτική πρόκληση για αυτόν που θα προσπαθήση να την αποκρυπτογράφηση και να εμβαθύνη σ’ αυτήν. Η αυτοχθονία των Ελλήνων έχει αποδειχθή με ατράνταχτα τεκμήρια από διαπρεπείς ανθρωπολόγους, όπως ο Ιωάν. Κουμάρης [Βλέπε άρθρον «Φυσική Ανθρωπολογία» Ιωάν. Κουμάρη, Α. Μέρος, Τόμος «ΕΛΛΑΣ», Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ» και Αλέξη Σίνου «Η Γεωγραφική Ενότης του Ελληνικού Μεσογειακού Χώρου» Μέρος Α. Σελ. 94-95, Μέρος Β. Σελ.179-182 κλπ].

Ο Ευρωπαίος «Αρχάνθρωπος» των Πετραλώνων

Αδιάσειστα τεκμήρια της γηγενούς προέλευσης του Έλληνα έφερε εσχάτως εις φως ο διεθνούς κύρους ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός με την ανακάλυψη του «Ευρωπαίου Αρχανθρώπου των Πετραλώνων Χαλκιδικής» και του «Κυνηγού Ελεφάντων της Πτολεμαίδος» για τον οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο κεφάλαιο. Ο Ορφεύς λέγει: «ήδ’ όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόγχευσα», δηλαδή στην Αίγυπτο και στην Λιβύην, εδίδαξα,(εξελόγχευσα=εξεγέννησα) τον ιερόν λόγον [«Αργοναυτικά» των «Ορφικών» στίχ. 42-44 και 102 Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT 1829]. [Τυγχάνει ευνόητον ότι το «εξελόγχευσα» δεν σημαίνει ότι «εδιδάχθην», όπως υπεστήριξαν αμαθέστατοι και κακοηθέστατοι συγγραφείς]. 

Επομένως, η απόδειξη αυτή κονιορτοποιεί κάθε άλλη παλαιά και νεώτερη δογματική θεωρία, οι εμπνευστές των οποίων δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τις τεκμηριώσουν με στοιχεία. Είναι γνωστόν ότι κατά την 8 ην χιλιετίαν π.Χ. ελάμβανε χώραν μεταφορά Οψιανού Λίθου με πλοία από την νήσο Μήλον του Αιγαίου πελάγους στην Αργολίδα, όπως απέδειξαν τα ευρήματα οψιανού λίθου στο σπήλαιο του Φράγχθη της Αργολίδος. Άρα οι Αιγαίοι από τότε θαλασσοπορούσαν. Αλλά και στον χώρον της Ανατ. Μεσογείου οι Πρωτοέλληνες Μινωίτες και Μυκηναίοι κυριαρχούν από αμνημονεύτων χρόνων. [Πανάρχαιοι Αχαιοί Κρήτες και Κύπριοι οι αρχαιο-Φοίνικες και οι Φιλισταίοι και «Παλαισάτι», διέσχιζαν την Μεσόγειο για να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη].

Αυτόχθονες οι Έλληνες

Ο Ισοκράτης το διαλαλεί ότι: «Είμαστε αυτόχθονες. Δεν διώξαμε άλλους που ήσαν εδώ, ούτε ήρθαμε από αλλού να την καταλάβουμε έρημη από πληθυσμό, ούτε είμαστε μιγάδες και ανακατεμένοι με άλλα έθνη, αλλά προερχόμεθα από καλό και γνήσιον έθνος, ώστε γεννηθήκαμε σ’ αυτήν εδώ την γην, την κατέχουμε και διαβιούμε όλον τον καιρό. Ασχέτως αν όλον τον 20ον αιώνα η διεθνής εξουσία ραδιουργεί σε βάρος του Ελληνισμού και με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας σαν «πολιορκητικό κριό» επιδιώκει την έξωση του Ελληνικού Γένους από τις πανάρχαιες πατρογονικές του εστίες (Μικρά Ασία, Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία, Ηπειρο). [Η διεθνής εξουσία και οι εδώ υπηρέτες και διεκπεραιωτές της θέλουν να μας επιφέρουν ανάμειξη και να μας μεταβάλουν σ’ ένα άθλιο συνονθύλευμα, ώστε να απωλέσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Προς τούτο συμβάλουν και ορισμένοι «γραικύλοι» και δήθεν

32 σχόλια:

  1. Η Γη έχει αποικισθεί από την Λευκή Πελασγική φυλή για περίπου 3.5 εκατομμύρια χρόνια. Ήρθαν σε επαφή πρώτα με την αύτοχθον μαύρη φυλή (ηλικίας 4.5 δισεκατομμυρίων ετών, γεννημένη μαζί με τον πλανήτη). Έγινε μια συμφωνία που έδινε στους Πελασγούς τις βόρειες χώρες με αντάλλαγμα υψηλή τεχνολογία και επικοινωνία με τους υπόλοιπους 70 δισεκατομμύρια πλανήτες που κατοικούνται από ανθρώπους.......

    http://kerberos-hellas.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5070.html
    http://ellhnkaichaos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1.html?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάρα πολύ ωραίο το άρθρο. Δυστυχώς η επίσημη ελληνική διδασκαλία επιμένει στο ωραιότατο κι ιδιαιτέρως συμφέρον παραμυθάκι της ινδοευρωπαικής μας καταγωγής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Έλλην είναι γιός του Δία και της Πύρας και όχι του Δευκαλίωνα! Οι απόγονοι του Δευκαλίωνα και της Πύρας είναι οι αιώνιοι πολέμιοι των απογόνων του Έλληνος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από πού να ξεκινήσει κανείς και τι να πρωτοπεί... Ωραία η θεωρία αυτή. Είναι εντελώς ελληνοκεντρική και εγωιστική (κάτι για το οποίο κατηγορεί ο αρθρογράφος την υπόλοιπη ανθρωπότητα). Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν έχει καμία απόδειξη. Αναφέρεται σε αρχαιολογικά ευρήματα χωρίς να αναφέρει ποια είναι αυτά και ποιος τα βρήκε και πού. Οι περιβόητες πινακίδες του Δισπηλιού και της Γιούρας Αλλονήσου (κι όχι Γιούρα και Αλλόνησος όπως γράφει στο κείμενο -άλλη μια προσπάθεια για εξαπάτηση) δεν έχουν διαβαστεί. Όταν της διαβάσεις επιστήμονα έλα και πες μας τι σημαίνουν και τότε τοποθέτησε την προϊστορία των Ελλήνων στο 666 τρισεκατομμύρια π.Χ. ΛΕΣ "Πρόσφατα, ανεκαλύφθησαν στην Αγγλία προϊστορικές Ελληνικές εγκαταστάσεις". Μας δουλεύεις; Τι εγκαταστάσεις είναι αυτές; Ποιος τις ανακάλυψε; Πώς αποδεικνύεται ότι είναι ελληνικές; Τι διαβάζω;;;;; ΛΕΣ "Είναι γνωστόν ότι κατά την 8 ην χιλιετίαν π.Χ. ελάμβανε χώραν μεταφορά Οψιανού Λίθου με πλοία από την νήσο Μήλον του Αιγαίου πελάγους στην Αργολίδα, όπως απέδειξαν τα ευρήματα οψιανού λίθου στο σπήλαιο του Φράγχθη της Αργολίδος" Δηλαδή αν εγώ βρω ένα κομμάτο μάρμαρο στον κήπο του σπιτιού μου σημαίνει πως το 65.000.000 πΧ η περιοχή ήταν κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου μεταξύ Πελασγών και Λελέγων; πώς αυτό το εύρημα αποδεικνύει το συμπέρασμα που αβίαστα παραθέτεις; ΛΕΣ "Η κάθοδος φυλών από Βορρά και Ανατολών στην Ελληνική Χερσόνησο, για να εκπολιτίσουν τους δήθεν άξεστους Αιγαίους". Ποιος σου ρε κομπλεξικέ προγονόπληκτε ότι ήρθε ο βορειοευρωπαίος και να σε εκπολίτισε ενώ ήσουν άξεστος; Και γιατί κυρίως πρέπει να έγινε το αντίστροφο;; ΛΕΣ "Η εξέταση των λεγομένων Αριανών γλωσσών, όπως πραγματικά ομιλούνται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεία" Για πες μου ένα Πελασγικό στοιχείο. Μόνο ένα Πελασγικό στοιχείο και αιτιολόγησέ μου από πού προκύπτει ότι είναι Πελασγικό. ΛΕΣ "ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι αντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ελληνικού Πολιτισμού" Έλα πες την αλήθεια. Δεν έχει διαβάσει τίποτα μα τίποτα από Ρωμαϊκή Λογοτεχνία έτσι δεν είναι; Ποτέ σου όμως! ΛΕΣ "αφήγημα του Μεσοποταμίου Γιλγαμές, το οποίο θέλησαν να παρουσιάσουν σαν απόδειξη της παλαιάς πνευματικής ανάπτυξης των διαφόρων λαών της Μεσοποταμίας, είναι πολύ νεώτερο και κακότεχνο κατασκεύασμα, συντεθέν βάσει Ελληνικών παραδόσεων και μύθων" Μάλιστα.. Και για πες μου γιατί οι Έλληνες (που μόνο δε μας έχει πει ότι γεννιόντουσαν ξέροντας να γράφουν) δεν κατέγραψαν αυτούς τους μύθους και τις παραδόσεις; Αυτοί οι άνθρωποι που αποκαλείς ανθέλληνες έκατσαν και έφαγαν όλη τους τη ζωή πάνω από επιγραφές και παπύρους για να αποκρυπτογραφήσουν αυτά τα ελληνικά κείμενα που σήμερα έχεις εσύ έτοιμα σε κριτική έκδοση για να τα διαβάζεις και να λες ό,τι ηλιθιότητα σου κατέβει στην κούτρα. Και τώρα έτσι απλά πως ένα έπος γραμμένο την 3η χιλιετία πΧ είναι αντιγραφή από τι; Από κάτι που δεν υπάρχει! Όταν ανακαλύψεις αρχαίο ηλεκτρονικό υπολογιστή που να έχει σε word έναν μύθο παρόμοιο με την ιστορία του Γιλγαμές και έχει υπογραφή Ελληνάρας Ελληναραίου και έτος συγγραφής το 1.808.321.200 πΧ τότε ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου. Γράφει πράγματα από το κεφάλι σου. Βγάζεις συμπεράσματα από ανύπαρκτα επιχειρήματα (το ότι το συμπέρασμα πρέπει να προκύπτει από τις προκείμενες το μαθαίνουν τα παιδιά στο γυμνάσιο, ίσως να επαναλάβεις τις βασικές σπουδές σου). Αναφέρεσαι σε αρχαιολογικά ευρήματα για να γίνεις αληθοφανής αλλά δε λες τίποτα για αυτά και δεν ξέρεις τίποτα για αυτά. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν αθλιογράφοι σαν εσένα που έχουν διαβάσει 4 βιβλία στη ζωή τους και ασύγκριτες μπαρούφες στο ίντερνετ όμοιες με αυτές που γράφεις εδώ, και μάλιστα αποκαλείς το παρόν άρθρο έρευνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επιστήμονες που βασανίζονται μελετώντας πραγματικά αρχαιολογικά ευρήματα, διαβάζοντας τα αρχαία κείμενα, συνδυάζοντας τις έμμεσες πηγές και προσπαθούν να αποκαταστήσουν όσο δυνατόν γίνεται την ιστορία της ανθρωπότητας, εσύ τους αποκαλείς αντιεπιστήμονες και ανθέλληνες. Είναι τουλάχιστον μιαρή αυτή η αντιμετώπιση και τουλάχιστον αφελές αν όχι βλακώδες, να γίνονται πιστευτά αυτά που λες. Γιατί προσπαθείς -τραβώντας το απ' τα μαλλιά- ότι όλα ξεκίνησαν από τους Έλληνες και ότι όλη η ανθρωπότητα κατάγεται από τους Έλληνες; Πιστεύεις ότι αν το αποδείξεις αυτό θα κάθεσαι και θα σε πληρώνουν μόνο και μόνο επειδή είσαι Έλληνας; Ατύχησες, ποτέ δεν πρόκειται να δεχτεί κανείς αυτά που λες, απλώς επειδή είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΑ! Συγγνώμη αν μίλησα με υβριστικό ύφος και αν είπα και μια κουβέντα παραπάνω απλώς με εξόργισε πραγματικά αυτό που ΛΕΣ και ξαναλές μέσα στο άρθρο πως ο τρόπος που ερευνά ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα της ΓΗΣ (μερικά εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή) είναι αντιεπιστημονικός εκτός βέβαια από τον κύριο Πουλιανό και κάνα δυο άλλους. Είμαι χαρούμενος που γεννήθηκα στην Ελλάδα και μιλάω την ελληνική γλώσσα και μπορώ να μελετήσω τα κλασικά κείμενα πιο εύκολα από τους ξένους. Αντί να κάθεσαι κι εσύ και να γράφεις αυτές τις ανοησίες που δεν έχουν κανένα νόημα να γράφονται, εκμεταλλεύσου αυτό το δώρο της τύχης και μελέτα την αρχαιοελληνική γραμματεία και τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό γενικότερα. Κατανοήστε ότι το έθνος δεν είναι θέμα βιολογικό αλλά καθαρά πολιτισμικό. Είμαστε Έλληνες γιατί μιλάμε ελληνικά και ζούμε και μεγαλώσαμε στην περιοχή αυτή που λέγεται σήμερα Ελλάδα και έχουμε γαλουχηθεί με την ελληνική παιδεία, ιστορία και πολιτισμό. Για ποιον άλλο λόγο είμαστε Έλληνες; Δηλαδή πάρα πολλοί από τους Έλληνες που μεταναστεύουν και γεννούν παιδιά στην Αμερική πΧ τα οποία μεγαλώνουν στην Αμερική και δε μιλάνε γρι ελληνικά και μαθαίνουν την αμερικάνικη ιστορία και και και τα θεωρείται ελληνόπουλα; Καλά καλά δεν ξέρουν πού είναι η Ελλάδα στο χάρτη. Και έστω ότι έχουν έναν παππού στην Ελλάδα και έρθουν ένα δύο πέντε δέκα καλοκαίρια. Όταν αποκοπούν οι σχέσεις τους με την Ελλάδα θα είναι Έλληνες; Όταν κάνουν παιδιά (3ης 4ης γενιάς μετανάστες) που δεν έχουν καμία σχέση πλέον με τους Έλληνες και την Ελλάδα θα τους θεωρείται Έλληνες; Γιατί; Με τι κριτήρια; Ότι είχαν έναν προππάπο Έλληνα; Αν το πάμε έτσι γιατί εσένα ο προ-προππάπος σου αρθρογράφε να μην ήταν Τούρκος που ήρθε στην Ελλάδα και εξελληνίστηκε και έκτοτε μιλάτε ελληνικά και ζείτε στην Ελλάδα κι εσύ γεννήθηκες, μεγάλωσες εδώ, ταυτίστηκες με την ιστορία του τόπου εδώ και θεωρείς ότι είσαι Έλληνας; Μη μου πεις επίσης ότι δεν είσαι προγονόπληκτος! Πώς δεν είσαι; Αν ήσουν Άγγλος θα έγραφες αυτά που γράφεις τώρα; Θα έψαχνες να βρεις τα ίδια "στοιχεία" που έχεις βρει τώρα με τη σκέψη ότι όλα τα αρχαιοελληνικά κείμενα μας δίνουν απάντηση για όλα τα προβλήματά μας; Όχι! Τα γράφεις επειδή είσαι Έλληνας και δεν καταλαβαίνω γιατί λυσάς να τα γράψεις! Αφού θεωρείς ότι τα αρχαία ελληνικά κείμενα είναι σοφά για την καθημερινότητα του ανθρώπου μελέτησέ από αυτή τη σκοπιά και δείξε και στους άλλους τη σοφία των κειμένων. Μην προσπαθείς να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι και να γράφεις ανοησίες! Γιατί να το κάνεις αυτό;; Αυτά ήθελα να πω ευχαριστώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγγνώμη και πάλι για την επιθετικότητα αλλά και για τα ορθογραφικά λάθη που με δεύτερη ανάγνωση ανακαλύπτω! Αγαπώ πολύ την ελληνική γλώσσα και γραφή και δε θέλω να νομίσετε πως δεν ξέρω καλά καλά ορθογραφία........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αρχαίες ιστορικές παραδόσεις των Ελλήνων, των Αιγυπτίων και των Ασσυρίων, αναφέρουν μία αχανής πελασγική αυτοκρατορία, η οποία την εποχή της μέγιστης ακμής της εκτεινόταν σε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. (Marie Henri d'Arbois de Jubainville & Georges Dottin, Les Premiers habitants de l'Europe d'apre s les auteurs de l'antiquite, et les recherches les plus re centes de la linguistique, British Library, Historical Print Editions, I. 77)

    Σύμφωνα με ιστορικές παραδόσεις, ο Ουρανός, ο πρώτος θεωρούμενος βασιλιάς των Πελασγών, εμφανίζεται επίσης με το όνομα Πελασγός. Ο Πελασγός, σύμφωνα με μία παράδοση που μας μεταφέρει ο Παυσανίας, ξεχώριζε από τους άλλους ανθρώπους από το μέγεθος του σώματος του, από τη δύναμη και την ομορφιά του, και υπερείχε από όλους τους άλλους στην ανωτερότητα του πνεύματος του (Ελλάδος περιήγησις, Βιβλίο 8: Αρκαδικά, 1.4), ενώ ήταν ο πρώτος που δίδαξε στους ανθρώπους πώς να φτιάχνουν μικρές καλύβες και ρούχα, για να προστατεύονται από τη βροχή και το κρύο. (Ελλάδος περιήγησις, Βιβλίο 8: Αρκαδικά, 1.5)

    Σύμφωνα με τον Αισχύλο (Ἱκέτιδες, στ. 842/901), ο Πελασγός ήταν γιος της Γαίας. Μέσα από το χαρακτήρα του Πελασγού, διακρίνουμε το ιδεώδες του Αισχύλου για μία αρμονική πολιτεία την οποία αγαπούν και νοιάζονται οι άρχοντες και οι πολίτες της. Εδώ βλέπουμε δηλαδή τον μύθο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Ιλλυρία ήταν μέρος όπου ζούσαν Πελασγοί. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την ελληνική μυθολογία. Στις Ικέτιδες, ο μυθικός πρόγονος των Πελασγών, λέει: «Είμαι ο Πελασγός, απόγονος του Παλαίχθων, τον οποίο τον γέννησε η γη, και κύριος αυτής της γης, και από μένα, τον βασιλιά τους, δικαίως ονομάστηκε η φυλή των Πελασγών, που καλλιεργούν τη γη. Από όλη την περιοχή από όπου ο καθαρός Στρυμόνας ρέει, στην πλευρά όπου δύει ο ήλιος, είμαι ο κύριος. Εκεί βρίσκεται μέσα στα όρια της εξουσίας μου η γη των Περραιβών, τα μέρη πέρα από την Πίνδο κοντά στους Παίονες, και η ορεινή κορυφογραμμή της Δοδόνης. Η ακρογιαλιά οριοθετεί το βασίλειο μου. Εξουσιάζω μέχρι αυτά τα όρια.» (The King of Argos, The Suppliants, 490 BC, translated by E.D.A. Morshead)

      Ποιοι ήταν όμως οι Πελασγοί; Αναφέρονται στην Ιλιάδα (Β 840) ως σύμμαχοι των Τρώων, με αρχηγό τον Ιππόθοο. Ο Ηρόδοτος (Α΄ 57) πάντως ξεκαθαρίζει ότι οι Πελασγοί μιλούσαν βαρβαρική γλώσσα «…ήσαν οι Πελασγοί βάρβαρον γλώσσαν ιέντες…» και επομένως δεν ήταν Έλληνες. Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας, ιστορικός του 1ου αιώνα π.Χ. - ο οποίος ωστόσο έχει δεχτεί πολλές κριτικές ότι μεροληπτούσε ώστε να δείξει την καταγωγή άλλων φυλών από τους Έλληνες - είπε ότι οι Πελασγοί κατάγονταν από την Πελοπόννησο, όπου ζούσαν στην περιοχή του Άργους, ήταν αυτόχθονες και είχαν πάρει το όνομά τους από τον βασιλιά τους Πελασγό, γιο του Δία και της Νιόβης, κόρης του Φορωνέα (Ρωμαϊκή αρχαιολογία, Α΄ XVII-ΧΧ). Κάτι παρόμοιο διατύπωνε παλαιότερα και ο Έφορος (4ος αι. π.Χ.). Αυτό όμως είναι ψέμα επειδή οι Αρκάδες, μετακινούμενοι νοτιότερα (γύρω στο 1900 π.Χ.) από την περιοχή της αρχικής τους εγκατάστασης (στην δυτική Μακεδονία), μετανάστευσαν στην κεντρική Πελοπόννησο, όπου και εγκαταστάθηκε τελικώς ο κύριος όγκος τους. Εκεί, οι Αρκάδες θα αφομοιώσουν τους παλαιότερους κατοίκους της κεντρικής Πελοποννήσου, που οι περισσότεροι ήσαν Πελασγοί. Με αυτόν τον τρόπο εμφανίσθηκαν αργότερα ως αρκαδικοί μύθοι οι διάφορες πελασγικές παραδόσεις για τον Πελασγό και πιστεύτηκε ότι οι Αρκάδες ήσαν εξελληνισμένοι Πελασγοί (και ότι οι Πελασγοί ήταν Έλληνες).

      Διαγραφή
    2. Το μεγαλύτερο μέρος πάντως των Πελασγών κατέφυγε στην περιοχή της Δωδώνης. Οι Αρκάδες ήταν Πελασγοί, που άλλαξαν τη γλώσσα τους και αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες. (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, (Α’ 146))

      Ο Ηρόδοτος όπως είπαμε ανέφερε ότι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος ήσαν οι Πελασγοί, οι οποίοι δεν μιλούσαν ελληνικά και οι οποίοι εκτοπίσθηκαν στην συνέχεια από τα διάφορα ελληνικά φύλα. (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, (Α’ 57)) Επίσης στο 6ο βιβλίο του ο Ηρόδοτος λέει χαρακτηριστικά ότι οι Πελασγοί ήταν βάρβαροι και η γλώσσα τους βαρβαρική, ότι οι Αθηναίοι αρχικά ήταν Πελασγοί και μιλούσαν βαρβαρική γλώσσα και τα ελληνικά τα έμαθαν όταν εξελληνίστηκαν: «τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν ἅμα τῇ μεταβολῇ τῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε» δηλαδή το αθηναϊκό ‘έθνος’ ήταν πελασγικό και αφότου εξελληνίσθησαν έμαθαν την ελληνική γλώσσα. Και στη συνέχεια λέει ότι οι Πελασγοί που ήρθαν στα ελληνικά εδάφη, αυξήθηκαν αριθμητικά και σε αυτούς προστέθηκαν και άλλοι βάρβαροι που εξελληνίσθηκαν, αφότου υιοθέτησαν την ελληνική γλώσσα και ότι όλοι οι τότε πελασγικοί οικισμοί άλλαξαν τις πελασγικές τους ονομασίες υιοθετόντας ελληνικές (μετά που ελληνοφώνησαν).

      «Άρα» καταλήγει ο Ηρόδοτος «ήταν βάρβαροι» (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, 57). Στη συνέχεια με λίγα λόγια λέει: «Για τη γλώσσα των Πελασγών δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, αλλά το ότι δεν ήταν Ελληνική μπορεί να το συμπεράνει κανείς πρώτα από τη γλώσσα ενός μέρους της φυλής των Πελασγών, που ζει τώρα στην πόλη Κρότωνα πάνω από τους Τυρρηνούς, και που κάποτε ήταν γείτονες αυτών που τώρα ονομάζονται Δωριείς - τότε που οι Πελασγοί ζούσαν στην περιοχή που ονομάζουμε σήμερα Θεσσαλιώτιδα - δεύτερον από τη γλώσσα των Πελασγών που έχτισαν την Πλακία και τη Σκυλάκη του Ελλήσποντου... Αν όμως πρέπει να συμπεράνουμε απ’ αυτά, οι Πελασγοί θα μιλούν βάρβαρη γλώσσα.» (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, 58) Και στη συνέχεια γράφει ο Ηρόδοτος ότι οι λαοί του καιρού του που ήταν γνωστοί ως απόγονοι πελασγικών φύλων, μιλούσαν μια γλώσσα που δεν έμοιαζε με καμία από τις γλώσσες των γειτόνων τους κι ότι διατηρούν ακόμα την αρχέγονή τους γλώσσα.

      «Οι αυτόχθονες πελασγοί Αθηναίοι έπρεπε με κάποιον τρόπο να γίνουν Έλληνες. Το κατάφεραν υιοθετώντας την νέα γλώσσα των παρεμβατικών Ελλήνων…» (How Did Pelasgians Become Hellenes? Herodotus I.56-58, R. A. McNEAL, Illinois Classical Studies, X.1, Northwestern University)

      Ο Θουκυδίδης, υποστήριξε (Ιστορία, Α’ 2) ότι η χώρα «η νυν Ελλάς καλουμένη» δεν ήταν μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλά υπήρχαν συχνές μεταναστεύσεις λαών και ότι (Α’ 3) διάφοροι λαοί, όπως ο Πελασγικός, είχαν δώσει το όνομά τους σε μεγάλες περιοχές της χώρας, που αργότερα ονομάσθηκε Ελλάς, από τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνος.

      «Ο σχολιαστής προχωρά για να μας πει ότι η πόλη της Δωδώνης ιδρύθηκε από τον Δευκαλίωνα , ο οποίος ήρθε στην Ήπειρο μετά τον κατακλυσμό, και ζήτησε τη γνώμη της μαντικής δρυός, όταν αυτός κατευθύνθηκε από το περιστέρι για να χτίσει την πόλη, η οποία ονομάστηκε Δοδόνη από μία απ’ τις Ωκεανίδες. Προσθέτει, ότι οι Πελασγοί εγκαταστάθηκαν κοντά στη Δοδόνη, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένα Θεσσαλικό έθνος, και παρόλο που αυτή η περιγραφή είναι λίγο διαφορετική, επιβεβαιώνει ό,τι είπαμε πριν για τους Περραιβούς.» (Thomas Smart Hughes, Joseph Mawman, Charles, Travels in Sicily, Greece and Albania p512)

      O Ισοκράτης από την άλλη υπερηφανεύεται στον Πανηγυρικό πως από τους Έλληνες μόνο οι Αθηναίοι ήταν αυτόχθονες (πράγμα ωστόσο που δεν ήταν ακριβές όπως δείξαμε) και δεν ήταν ΕΚ ΠΟΛΛΩΝ ΕΘΝΩΝ ΜΙΓΑΔΕΣ ΣΥΛΛΕΓΕΝΤΕΣ. (24, 3) Επί πλέον σε έργα του Σοφοκλή και του Ελλάνικου οι «βάρβαροι» Πελασγοί ταυτίζονται με τους Τυρρηνούς/Τυρσηνούς (δηλαδή με τους Ετρούσκους).

      Διαγραφή
    3. Άραγε είναι τυχαίο ότι ορισμένα στοιχεία από τους Ετρούσκους μπορούν να μεταφραστούν και να εξηγηθούν μέσω της αλβανικής γλώσσας;

      Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι οι Πελασγοί ήταν πρόγονοι ή συγγενείς των Ιλλυριών (και άρα των Αλβανών), ορισμένοι άλλοι διαφωνούν. Πάντως δείξαμε ότι οι Πελασγοί δεν ήταν Έλληνες από την Αρκαδία αλλά αργότερα οι Έλληνες Αρκάδες μετοίκησαν στην Πελοπόννησο και αφομοίωσαν τους εκεί Πελασγούς.

      Είχε γραφτεί το 1874 στην εφημερίδα «Δεκέβαλος» (ελληνική εφημερίδα της Ρουμανίας) στα τεύχη 2 και 7: «επί των οροπεδίων της Αλβανίας απαντώνται πλείστοι νομάδες και ποιμένες λαοί, παρ’ οις ανευρίσκονται Ομηρικά έθη και ήθη και έθιμα. Εν τη Αλβανία, όπως έγραφε και εις Γαλάτης, πολλαί σκηναί της Ιλιάδος και της Οδύσσειας αλλά και της Αινειάδος διαδραματίζονται πολλά ολίγον αυταίς παραλάσσουσαι». Απόγονοι λοιπόν των Πελασγών οι Αλβανοί; Υπάρχουν πολλά έθιμα και συνήθειες στην Αλβανία, που μοιάζουν οι είναι παρόμοια με αρχαία ελληνικά έθιμα.

      Αξιοσημείωτα είναι τα όσα γράφει ο Ιάκωβος Θωμόπουλος στο βιβλίο του Πελασγικά (εκδ. 1912), όπου αναφέρει: «Πιστεύουσιν δηλ. εν Αλβανία, ότι την τρίτην ημέραν μετά τον τοκετόν τρεις αόρατοι γυναίκες (οι Ελληνικαί μοίραι) προσερχόμεναι παρά την κλίνην του νεογνού φατίζουσιν, ήτοι προλέγουσιν, ορίζουσιν την τύχην αυτού, και ό, τι αν φατίση η τρίτη (η κυρίως Φατί-α λεγομένη) τούτο δέχονται και αι λοιπαί δύο. Αι γυναίκες αύται καλούνται Φατί-τε και Φατίες. Παν δε το συμβαίνον κατόπιν εν τω βίω του παιδός αποδίδεται εις την φάτιν, ήτοι πρόρρησιν των Μοιρών τούτων και λέγουσι: κεστού ε σκρουάνε Φατίτε “ούτως αυτό έγραψαν οι Φατίες”. Πρβλ. ελλην. Φάτις “χρησμός”, θέσφατον, φατίζω.»

      Ο Blau και ο Kiepert, μελετητές του λυκικού πολιτισμού της Μικράς Ασίας (των Πελασγών Λυκίων), ταυτίζουν λυκικά έθιμα με τα σύγχρονα αλβανικά.

      Γράφει ο Kiepert στο βιβλίο του Uber die Leleger, 1861: «Πολλοί γλωσσολογικοί λόγοι καθιστούν πολύ πιθανό ότι οι υπό των Πελασγών Λέλεγες κληθέντες, τουλάχιστον οι της νότιο-ανατολικής ευρωπαϊκής χερσονήσου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτοί που στους ιστορικούς χρόνους έγιναν γνωστοί με το όνομα Ιλλυριοί, ως απόγονοι των οποίων οι σημερινοί Σκιπετάροι ή Αλβανοί διέσωσαν έστω και αλλοιωμένη την αρχαία γλώσσα. Υπάρχουν έθιμα των Αλβανών που μοιάζουν με έθιμα των Λυκίων που μας αναφέρονται από τους αρχαίους (συγγραφείς).»

      Επισης ο Hahn στο Albanian Studies, I 147, σημ. 27 γραφει ότι οι γυναικες στην Αλβανια ουτε ομοσιτουν με τους ανδρες ουτε δια του ονοματος καλουν τους ανδρες τους, αυτο δε τουτο το εθιμο αναφερει ο Ηροδοτος περι των γυναικων της Καριας (Ηροδ. I 146).

      Διαγραφή
    4. Είναι γνωστή βέβαια η ιστορία που αναφέρει ο Ηρόδοτος για τους Αθηναίους αποίκους της Μιλήτου, που δεν είχαν πάρει μαζί τους γυναίκες και παντρεύτηκαν Κάρισσες που τις απήγαγαν και σκότωσαν τους γονείς τους, τ' αδέρφια τους και τα παιδιά τους (όσων ήταν ήδη παντρεμένες) και γι' αυτό οι γυναίκες τους για τιμωρία αποφάσισαν να μην τρώνε ποτέ μαζί τους και να μην τους αποκαλούν με τ' όνομά τους, και μάλιστα κληροδότησαν αυτή τη συνήθεια και στις κόρες τους. Ο Χαν λέει «Στον πρώτο χρόνο του γάμου και μέχρι τη γέννηση του πρώτου παιδιού, το να μιλά (η νύφη) με τον άντρα της παρουσία άλλων ή ακόμα και των πεθερικών της θεωρείται μεγάλη απρέπεια. Δεν της επιτρέπεται να αποκαλέσει τον άντρα της ούτε μια φορά με τ' όνομά του και συχνά ντρέπεται να αποκαλέσει με τ' όνομά τους άλλα άτομα που έχουν το ίδιο όνομά με τον άντρα της ή να αναφερθεί σ' αυτούς. Η νεαρή γυναίκα οφείλει να επιδεικνύει μεγάλη ταπεινότητα όχι μόνο προς τους συγγενείς του άντρα της αλλά προς κάθε γείτονα και γενικά προς όλους και παρομοίως, όποιον συναντά να του φιλά το χέρι, είτε είναι γέρος είτε νέος, είτε υψηλής είτε χαμηλής κοινωνικής θέσης είτε γνωστός είτε ξένος. Ακόμα και τα πιο μικρά αγόρια του σογιού ή της γειτονιάς τα αποκαλεί αφέντες/κυρίους, αλλά τα νεαρά κορίτσια αδερφές και τις ηλικιωμένες γυναίκες αφέντρες/κυρίες. Έτσι αποκαλεί επίσης και τη νύφη τυχόν μεγαλύτερου αδερφού του άντρα της που βρίσκει να κατοικεί στο σπίτι πριν από αυτήν καθώς και την παντρεμένη αδερφή του ίδιου (δηλ. την κουνιάδα της). Αν όμως βρει τη γυναίκα ενός νεαρότερου αδερφού του άντρα της που είχε παντρευτεί πιο μπροστά, αυτή την αποκαλεί με το βαφτιστικό της όνομα. Έτσι, η νεαρότερη από τις συννυφάδες και κουνιάδες οφείλει υπακοή στις άλλες και είναι κυρίως επιφορτισμένη με τη φροντίδα και την εξυπηρέτηση των πεθερικών.»

      Διαγραφή
    5. Ο Hahn λεει οτι στην Αλβανια προκειμενου περι ενορκου καταθεσεως μαρτυρων σε διαδικασια δινεται προς τουτους προθεσμια ενος μεχρι δυο μηνων, για να μελετησουν καλα την υποθεση προ του ορκου. Αυτο υπενθυμιζει το υπο του Νικολαου Δαμασκηνου λεγομενον, οτι ''τας μαρτυριας εν ταις δικαις ουκ ευθυ παρεχονται, αλλα μετα μηνα.'' (Karl Otfried Müller, History of Greek Literature, III 461)

      Κατα τον Δαμασκηνο ''Λυκιοι τας γυναικας μαλλον ή τους ανδρας τιμωσι''. Επισης οι ορεινοι Αλβανοι ''τιμουν περισσοτερο τη μητερα παρα τον πατερα'', οπως γραφει ο Hahn. Την ιδιαζουσα κομωση των Αλβανων παραβαλλει ο Hahn προς αυτη των Αβαντων, τους οποιους ο Ομηρος αποκαλει ''οπισθεν κομοωντας'', και οι οποιοι ηταν Λελεγες απο τη Μικρασιατικη παραλια μεταναστευσαντες στην Ευβοια. Οι ανωτερω συγγραφεις αναφερουν οτι στον αλβανικο λαο υπαρχει η παραδοση περι των Dif, γιγαντων υπερφυσικης ρωμης, οι οποιοι σε υπογειες δεξαμενες θερμαινουν το νερο κατα τους τοπους (οπως στην Αλβανοπολh) και αναβλυζουν θερμες πηγες. (Hahn A St. I, 162) Ο Ιακωβος Θωμοπουλος γραφει: «Ο γιγας των Αλβανων Dίφ (dίφ-βι) αντιστοιχει ακριβως προς το Ελληνικον Τυφώ. Ο Τυφώς, Τυφωεύς Τυφάων ή Τυφών, ο αντιπροσωπευων τον δαιμονα των ηφαιστειωδων ενεργειων εν γενει, ητο καθ' Ομηρον (Ιλ. Β. 782) γιγας, ον κατακεραυνωσας εθαψεν ο Ζευς υπο την γην εν Αριμοις. χωρα της Κιλικιας κατα μεταγενεστερον μυθον...Ο περι του Τυφωεα μυθος ελεγχεται Πελασγικος ου μονον δια την εκ Κιλικιας καταγωγην του γιγαντος και την διαμονην αυτου εν Πελασγικαις χωραις, αλλα και δια την μορφην. Διοτι διφαν ή διβαν (ακριβως κατα τα αλβανικα dιφ, dιβι) ελεγον οι Πελασγοι Κρητες τον οφιν (δίβαν, δίφατον. Οφιν Κρητες. Ησυχιος), γjάρπενε δε (ήτοι *άρπην, εκ του έρπω) λεγουσι σημερον οι Αλβανοι τον οφιν. Εκ τουτου εξηγειται πώς ο Τυφων εχει κεφαλας οφεως (δίφα) και πώς ο δίφας (όφις) Τυφων ειχε θυγατερας τας Αρπυιας (γjάρπνε = οφεις αλβανιστι), αιτινες κατοπιν συνδυασθεισαι προς το ελληνικον αρπαζω εγενοντο δαιμονες αρπακτικαι.»

      Ο Blau και ο Hahn αναφερουν τον μυθο των Ορειαδων νυμφων στην Αλβανια Περρί (και εναρθρως Περρίτε) καλουμενων, εξοχως ωραιων, οι οποιες αρεσκονται να αρπαζουν παιδια και παρθενους. Κατα την παρα των Αλβανικω λαω κρατουσα δοξασια οι ευνοουμενοι των Νυμφων τουτων, συνηθως φθινουν, γινονται νυμφοληπτοι, δηλαδη φρενοωλαβεις και πεθαινουν. Οι περι Νυμφων, Ναιαδων Νηρηιδων, Ορειαδων μυθοι ειναι αρχαιοελληνικοι. Οσον αφορα στο αλβανικο ονομα Περί, πληθ. Περίττε, αυτο αποδεικνυεταιν αρχαιοελληνικο, διοτι ομοιαζει προς το ονομα, με το οπιοι ονομαζονταν οι Νυμφες στην Κυπρο: ''Πείρηθοι. Νυμφαι εν Κυπρω.'' (Ησυχιος)

      Άλλη μία απόδειξη ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα Βαλκάνια από την αρχαιότητα, σε βαθμό ώστε να έχουν σημειωθεί αλληλεπιδράσεις αλλά και επιμειξίες με τους Έλληνες και άλλες γειτονικές φυλές (π.χ. ήδη από την Αρχαιότητα είχε καταγραφεί και μία πρόσμειξη Ιλλυριών με Έλληνες, από την οποία δημιουργήθηκε η φυλή των Περραιβών, με αρχέγονη μητρόπολη την Κύφο, στις όχθες του π. Τιταρήσιου οι οποίοι Περραιβοί υπήρχαν ήδη από την εποχή του Τρωικού Πολέμου, όπου συμμετείχαν με το μέρος του Αγαμέμνονος των Μυκηνών και του Άργους). Πώς διασώθηκε λοιπόν αυτό το παραπάνω ‘αρχαιοελληνικό’ έθιμο στους Αλβανούς, αν οι Ιλλυριοί εξαφανίσθηκαν και οι Αλβανοί ήρθαν τον μεσαίωνα στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο;

      Διαγραφή
    6. Ας δούμε όμως και κάτι εκπληκτικό σχετικά με τη γλώσσα των Ετεοκρητών (ή τουλάχιστον μέρους αυτών). Επιγραφή η οποία γράφτηκε, όπως αποδεικνύεται από το σχήμα των γραμμάτων, όχι πριν από το 400 π.Χ., βρέθηκε τον Ιούνιο του 1901 από τον Άγγλο R. C. Bosanquet στην τρίτη ακρόπολη της Πραισού μεταξύ των ερειπίων του τείχους του περιβάλλοντος το τέμενος κατά την βόρεια είσοδο. Δημοσιεύθηκε από τον R. S. Conway στην Επετηρίδα της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών (τόμος 8ος 1901-1902, σελ. 126).

      Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής: ΟΝΑ ΔΕ ΣΙ Ε ΜΕΤΕ ΠΙΜΙ ΤΣΦΑ[Κ ΔΟ[Θ] [ΦΑ]ΡΑ ΛΑ ΦΡΑΙΣΟΙΙΝΑ [ΔΟ] ΡΕΣΤ[Ι] [ΔΕ] ΤΟΡΣΑΡ ΔΟ ΦΣΑΝΟ ΣΑ Τ Ο ΙΣΣΤΕ ΦΕΣΙΑ ΜΥΝ ΑΝΙ ΜΕ ΣΤΕ ΠΑΛΥΝ ΓΥΤ ΑΤ ΣΑ ΝΟΜΟΣΕ ΛΟΣ ΦΡΑΙΣΟΝΑ[ς ΤΣΑΑ ΔΟ ΦΤΕΝ. ……ΜΑ ΠΡΑ Ι ΝΑ Ι ΡΕΡΕ ……ΝΤΙΡ ΑΝ ……ΙΑΣΚΕΣ ……ΙΟΤ. ……

      Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής: Ούνα, (Ουνί), δε σι τε μέτε bίμι τσφακ (τσφακ bίμι τε μέτε). Dο φάρα λα Φραίσοjίν. Dο ρέστι (ρουν, ρούεjτι) δε τερσέρ (τερσάν). Dο φσάνου (σαν, σάου), sα τ’ ου ίστε φεστίj (βεστίρε) (με) μουν ανί με (μbε) κετέ (τσ’τε) παλούν (με) γούjτ ατ(έ), sα (κε) *νόμοsε (νόμετε) λος Φραισόναsε. Τσα dο φτον. ……μα πρα ι να ι ρέρε ……πρεj ρέρεjετ ……νdιέρ (νd’)αν(ε) ……ι αsκέ s ……jo τ ……

      Μετάφραση στη Νεοελληνική: Πείνα (σιτοδεία) η δε βροχή μέτρια (ελλιπή) σοδειά των σιτηρών προμηνύει. Κάποιες φατρίες (οικογένειες) εγκατέλειψαν την Πραισία. Κάποιες κατακρατούν (μη πουλώντας) και αυτή τη βρίζα (βρόμη). Κάποιες γογγύζουν, όσο και αν σε αυτούς ήταν δύσκολο να ζητάνε τώρα εν μέσω τούτου του θορύβου να καταδιώκουν αυτούς, όσοι τους νόμους εμπαίζουν των Πραισίων. Άλλοι κάποιοι φιλεύουν (εστιάζουν) μάλλον συγγενή αυτών κάποιον ισχυρό ……παρά των ισχυρών ……μέχρι τέλους ……σε αυτούς κανένα ……όχι ……

      Διαγραφή
    7. ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ:
      1. ΟΝΑ ονα (με προφορά του ο ως ου, ουνα), όνομα θηλυκό ονομαστική ενικού = αλβανικό ουνί-α (uni, γκεγκικά), ουρί-α (uri-a, τοσκικά), ού-νι, ού-jα ‘πείνα, λιμός’.
      2. ΔΕ δε, σύνδεσμος συμπλεκτικός = αλβανικό δε (dhe) Γκεγκιστί προφέρεται dε ή νdε. Υπάρχει και το εδέ (edhe).
      3. ΣΙ σι, όνομα αρσενικό ονομαστική ενικού = αλβανικό σι και έναρθρα σί-ου (shi-u)που σημαίνει ‘βροχή’.
      4. Ε ε, σύνδεσμος συμπλεκτικός ε = και. Το Ε όμως μπορεί να είναι το άρθρο που στην Αλβανική πάντοτε προηγείται του επιθέτου. Ε ΜΕΤΕ αιτιατική ενικού αντί του σημερινού τε μέτε.
      5. ΜΕΤΕ μετε, επίθετο = αλβανικό μέτε (metë) που σημαίνει ‘ελλιπής’.
      6. ΠΙΜΙ πιμι, ουσιαστικό = αλβανικό bίμ-ι και bίμε-α που σημαίνει ‘το φυόμενο, το φυτό’ και ‘ο πρώτος θερισμός’. Από το ρήμα bίj (mbij)που σημαίνει ‘φύω, καλλιεργώ’.
      7. ΤΣΦΑ[Κ. τσφακ, ρήμα 3ο ενικό οριστικής ενεστώτα = αλβανικό τσφακ (shfaq – çfaq) το οποίο σημαίνει ‘κάνω κάτι φανερό, αποκαλύπτω, φανερώνω’.
      8. ΔΟ[Θ] δοθ, αντωνυμία αόριστη άκλιτη = αλβανικό dο με το πρόσφυμα –θ (dοθ), όπως στα ΟΘ, οθ και ΑΙΘ, αϊθ της Πελασγικής επιγραφής της Λήμνου. Το dο (και νdο και νο) και με το νε (një) (= ένας), dονέ, νdονέ (ndonjë), νdονί,νονέ, νονί και νόj σημαίνει κάποιος.
      9. [ΦΑ]ΡΑ φαρα, ουσιαστικό θηλυκό ενικός ονομαστική = αλβανικό φάρε-α (farë), το οποίο σημαίνει 1ον το σπέρμα και 2ον το γένος, τη φυλή, την οικογένεια.
      10. ΛΑ λα, 3ο ενικό αόριστου οριστική ρήματος = λα (la) και λαν (γγκεγκικό) ή λε (lë)(τοσκικό) που σημαίνει ‘αφήνω, εγκαταλείπω, παραχωρώ, επιτρέπω’. Ο αόριστος του ρήματος λα κλίνεται στην οριστική ως εξής: ενικός 1) λάσε (ήλάτσε), 2) λε, 3) λα, πληθυντικός 1) λάμε, 2) λάτε, 3) λάνε. Ο ετεοκρητικός τύπος ΛΑ 3ο ενικό αόριστου οριστική ρήματος συμφωνεί ακριβώς προς το σημερινό αλβανικό. Ότι πρόκειται εδώ περί αορίστου και όχι περί ενεστώτα πείθουν η έννοια και ο επόμενος αόριστος ΦΣΑΝΟ.
      11. ΦΡΑΙΣΟΙΙΝΑ Φραϊσοϊινα, Φραϊσοjινα. Είναι αυτό, φαίνεται, το όνομα όλης της περιοχής. Παρακάτω προκύπτει το όνομα της πόλεως ΦΡΑΙΣΟΝΑ, Πραισών. Η πόλη λοιπόν λεγόταν Φραϊσόνα και η περιοχή Φραϊσοjίνα κατά το Κόρινθος, Κορινθία.
      12. [ΔΟ] δο. Δες 8. Ο Θωμόπουλος συμπληρώνει έτσι το ελλείπον υποκείμενο του επόμενου ρήματος ΡΕΣΤ κατ’ αναλογία προς τις υπόλοιπες προτάσεις.
      13. ΡΕΣΤ[Ι] ρέστ(ι). Ρήμα, 3ο ενικό ενεστώτα οριστικής (αν δεχθούμε ΡΕΣΤ) ή αορίστου (αν συμπληρώσουμε ΡΕΣΤ[Ι]) = αλβανικό ρεστ (resht) ή ρέστι που σημαίνει ‘επέχω, κωλύω, κρατώ, αποσύρω’. Το ΡΕΣΤ σημαίνει εδώ ‘κρατώ, διακατέχω, δεν δίνω, δεν πουλώ’.
      14. [ΔΕ] δε. Ο Θωμόπουλος εικάζει ΔΕ (δες 2). Εδώ σημαίνει ‘ακόμα και’.
      15. ΤΟΡΣΑΡ τορσαρ, όνομα ουσιαστικό αιτιατική ενικού άναρθρη, το αλβανικό τερσέρε-α, τερσέρ (και dρεσέρ,τρεσέρ), γκεγκικό τερσάνε-α που σημαίνει ‘η βρίζα, η βρόμη’.
      .....

      Διαγραφή
    8. .....
      16. ΔΟ δο. Δες 8.
      17. ΦΣΑΝΟ φσανο, 3ο ενικό αόριστος οριστική του αλβανικού ρήματος φσάj (fshaj) που σημαίνει ‘στενάζω, αναστενάζω, γογγύζω’. Το ρήμα στον ενικό του αορίστου κλίνεται ως εξής: 1) φσάνα, 2) φσάνε, 3) φσάνι. Ο σχηματισμός του 3ου ενικού της οριστικής του αορίστου σε –ου (= πελασγικό Ο = ου) αντί του συνήθους –ι βρίσκεται και σήμερα στην Αλβανική επί θεμάτων που λήγουν σε φωνήεν ή ουρανικό σύμφωνο, όπως λακ, λάj, που σημαίνει ‘διαβρέχω’ και στον 3ο ενικό του αορίστου κάνει λάγου και πι που σημαίνει ‘πίνω’ και στον 3ο ενικό του αορίστου κάνει πίου.
      18. ΣΑ σα, αλβανικό sα, που σημαίνει ‘όσο’. Αναφορική αντωνυμία και για τα δύο γένη άκλιτη στον ενικό. 19.20. ΤΟ, Τ’ Ο = αλβανικό τ’ ου, δηλαδή τ(ε)ου. Το μόριο τε στην αλβανική προτάσσεται της υποτακτικής, όπως sα τ(ε) dούας = όσα αν θέλεις. Το Ο = αλβανικό ου, αντωνυμία προσωπική 3ου προσώπου δοτική πληθυντικού.
      21. ΙΣΣΤΕ ισστε = αλβανικό ίστε (ishtë) 3ο ενικό παρατατικού του ρήματος jαμ (jam) που σημαίνει ‘είμαι’. Εδώ βρίσκεται σε υποτακτική λόγω του Τ. Η οριστική και υποτακτική του παρατατικού κλίνονται ομοίως. Το διπλό σίγμα του ετεοκρητικού ΙΣΣΤΕ αντιστοιχεί προς το δασύ σ του αλβανικού ίστε. ΣΑ Τ Ο ΙΣΣΤΕ, αλβανικό sα τ’ ου ίστε, σημαίνει ‘όσο και αν ήταν σε αυτούς’.
      22. ΦΕΣΙΑ φεσια. Υπάρχει στην αλβανική όχι η ίδια λέξη αλλά ανάλογα, το επίρρημα φεστίj που σημαίνει ‘δύσκολα’ (έστε φεστίj = είναι δύσκολο), το επίθετο φεστίρε (και βεστίρε) (i vështirë)που σημαίνει ‘δύσκολος’ και το ουσιαστικό ουδέτερο φεστίρετε που σημαίνει ‘η δυσκολία’. Κατ’ αναλογία τούτων μπορεί κάποιος να δεχθεί ετεοκρητικό ουσιαστικό ΦΕΣΙΑ φεσί-α = η δυσκολία.
      23. ΜΥΝ μουν. Ο Θωμόπουλος θεωρεί ότι η ετεοκρητική αυτή λέξη είναι το αλβανικό ρήμα μουν, μούj, μουνd(mund)που σημαίνει ‘μπορώ, είμαι ισχυρός, καταβάλλω, νικώ’. Αλλά στην αρχαιότητα είχε τη σημασία του αλβανικού ρήματος μουνdόj (mundoj), μουνdόν, μουνόν, ‘ζητώ, προσπαθώ’. Εδώ το ΜΥΝ είναι απαρέμφατο.
      24. ΑΝΙ ανι, επίρρημα χρόνου, αλβανικό ανί αντί τανί (tani) που σημαίνει τώρα.
      25. ΜΕ με πρόθεση = αλβανικό με ή μbε.
      26. ΣΤΕ στε, αντωνυμία δεικτική αιτιατική ενικού αρσενικό ‘τούτον’, αλβανικό κετέ (këte), κτε, τσ’τε, προφορά του κ ως τς, από όπου το ετεοκρητικό ΣΤΕ.
      27. ΠΑΛΥΝ παλουν, ουσιαστικό αρσενικό αιτιατική ενικού άναρθρη, αλβανικό παλούν που σημαίνει ‘θόρυβος’.
      28. ΓΥΤ γουτ, απαρέμφατο = αλβανικό γούιτ του ρήματος γούαj (gjah), γούj που σημαίνει ‘θηρεύω, διώκω’. 29. ΑΤ ατ, αλβανικό ατ και ατέ, αντωνυμία δεικτική ενικός αιτιατική αρσενικού που σημαίνει ‘αυτόν, εκείνον’. Ονομαστική αΐ (ai).
      30. ΣΑ σα, αλβανικό sα που σημαίνει ‘όσος’. Δες 18.
      .....

      Διαγραφή
    9. .....
      31. ΝΟΜΟΣΕ νομοσε, ουσιαστικό αρσενικό αιτιατική πληθυντικού άναρθρη που σημαίνει ‘νόμους’. Στη σημερινή Αλβανική ο νόμος εκτός από ligjλέγεται νομ, πληθυντικός νόμε (άναρθρος), νόμ-ι, πληθυντικός νόμε-τε (έναρθρος). Τύπος νόμοσε δεν απαντάται στη σημερινή Αλβανική. Υπάρχουν όμως σχηματισμοί άναρθρου πληθυντικού όμοιοι προς το ετεοκρητικό ΝΟΜΟΣΕ, όπως κόπος, πληθυντικός κόποsε, που σημαίνει ‘κόπος’, μες, πληθυντικός μέsε, που σημαίνει ‘μέση’, πρας, πληθυντικός πράsε που σημαίνει ‘πράσο’.
      32. ΛΟΣ λος, ρήμα 3ο ενικό ενεστώτα οριστικής, αλβανικό λος (loz) που σημαίνει ‘εμπαίζω, χλευάζω’.
      33. ΦΡΑΙΣΟΝΑ., Φραισονα,. Αποδιδόμενο στο ΝΟΜΟΣΕ αναγκαία βρίσκεται στη γενική. Έτσι πρέπει να συμπληρώσουμε ΦΡΑΙΣΟΝΑ[Σ], ‘της Πραισού’, αν πρόκειται περί της πόλεως, ή ΦΡΑΙΣΟΝΑ[ΣΕ], ‘Πραισίων’, αν πρόκειται περί των κατοίκων. Το εθνικό ΦΡΑΙΣΟΝΑ[ΣΕ] σχηματίζεται κατά το σημερινό αλβανικό Αθίνα ‘Αθήναι’,Αθίνας ‘Αθηναίος, Αθηναίοι’, Αθίναsε ‘Αθηναίων’.
      34. ΤΣΑΑ, τσαα, αλβανικό τsα (ç), αντωνυμία αόριστη άκλιτη που σημαίνει ‘κάποιος, κάποιοι’.
      35. ΔΟ δο, αλβανικό dο. Δες 8.
      36. ΦΤΕΝ φτεν, ρήμα 3ου ενικού οριστικής ενεστώτα ή παρατατικού, αν αναγνώσουμε ΦΤΕΝ, αορίστου, αν συμπληρώσουμε ΦΤΕΝΙ ή ΦΤΕΝΟ. Το ρήμα στη σημερινή αλβανική λέγεται φτον και φτόιj (ftoj)και σημαίνει ‘προσκαλώ σε συμπόσιο, συμποσιάζω, ιδιαίτερα επί γάμου’. Υπάρχει όμως ουσιαστικό φτέsε-α (ftesë) ‘πρόσκληση’ καιφτέsεs-ι ‘ο προσκαλών’, τα οποία διατήρησαν το ε του ετεοκρητικού θέματος ΦΤΕΝ.

      Διαγραφή
    10. Από το σημείο αυτό η ακριβής και κατά γράμμα παρακολούθηση του υπόλοιπου περιεχομένου της επιγραφής αποβαίνει ανέφικτη. Ωστόσο διαβάζουμε τις εξής λέξεις:

      η 1. ΜΑ μα, επίρρημα, αλβανικό μα που σημαίνει ‘μάλλον’, μα ι μίρε (ma i mirë) = μάλλον καλός. Ο τύπος μα είναι γκέγκικος. Ο τόσκικος τύπος είναι με (me). Να προσεχθεί ότι στην ετεοκρητική επιγραφή υπάρχει ο γκέγκικος τύπος.
      η 2. ΠΡΑΙ πραι. Υπάρχει αλβανικό επίρρημα πρα, πράj, πράι που σημαίνει ‘έπειτα, κατόπιν, λοιπόν’ και ρήμα πράjκαι πρανόj (pranoj)που σημαίνει: 1) πραΰνω, ησυχάζω κάποιον, 2) καταστρέφω, κλίνω, πλησιάζω προς το μέρος κάποιου, 3) περικυκλώνω, 4) καταστρέφομαι, αποθνήσκω.
      η 3. ΝΑ να, αλβανικό να και νε (një), αντωνυμία αόριστη ονομαστική ή αιτιατική ενικός αρσενικού, που σημαίνει ‘ένας, ένα, κάποιος, κάποιον’.
      η 4. Ι ι, αλβανικό ι. Μπορεί να είναι: 1) άρθρο ονομαστική αρσενικού προτασσόμενο των επιθέτων, μετοχών κ.λπ., 2) αντωνυμία προσωπική ενικός γενική και δοτική τρίτου προσώπου ‘αὐτοῦ, αὐτῷ, αὐτῆς, αὐτῇ’ και 3) αιτιατική πληθυντικού της ανωτέρω αντωνυμίας ‘αὐτούς, αὐτάς’.
      η 5. ΡΕΡΕ ρερε, αλβανικό ρέρε (rëre), μετοχή του bίε (bie) που σημαίνει ‘πέφτω και χτυπώ, χτυπώ είτε δια της χειρός είτε δια ράβδου είτε δια όπλου’. θ 1. [Π]ΡΕΙ πρει, αλβανικό πρέj (prej) ή πρέι και πέj ή πέι, πρόθεση συντασσόμενη με γενική, όπως πρέj μέjε (prej mejë) = παρ’ εμού, πρέj τέjε (prej tejë) = παρά εσού. θ 2. ΡΕΡΕΙΕΤ ρερειετ. Άραγε το ΡΕΡΕΙΕΤ είναι έναρθρη γενική πληθυντικού του άνω ΡΕΡΕ που ο Θωμόπουλος το ερμηνεύει ‘ισχυρός’, ‘παρά των ισχυρών’, ή πρέπει να αναγνωσθεί ΡΕΡΕ ΙΕΤ; ΡΕΡΕ άναρθρη γενική ενικού, ΙΕΤ, αλβανικό jετ, πληθυντικός του jε που σημαίνει ‘άδεια’.

      Επομένως ΠΡΕΙ ΡΕΡΕ ΙΕΤ μπορεί να σημαίνει ‘παρά ισχυρού άδεια’. ι 1. ΝΤΙΡ ντιρ, επίρρημα, αλβανικό νdιερ (dëri) (και γjερ) που σημαίνει ‘μέχρι’. ι 2. ΑΝ αν, αλβανικό άνε-α (anë) που σημαίνει ‘μέρος, άκρα’. Πρβλ. αλβανικό ουjε-άνε = το άκρο, το τέλος του ύδατος. Να προέρχεται άραγε η λέξη Ωκεανός από το ουjε-άνε; (Ωκεανός = Ωκε-αν-ος = Ωκε-αν = ουjε-αν). Το ίδιο σημαίνει και το Ωγήν (Ησύχιος). Στην Αλβανική νdιέρνd’άνε, νdιέράν σημαίνει ‘μέχρι τέλους, καθ’ ολοκληρία, ολοτελώς’. ια 1. ΙΑΣΚΕΣ ιασκες, αλβανικό αsκούς (askush), αντωνυμία αόριστη που σημαίνει ‘κανένας’ (αιτιατική αsκένd), από το αρνητικό μόριο αs που σημαίνει ‘ούτε’ και την αντωνυμία κους (kush) που σημαίνει ‘κάποιος’. Στο αs υπάρχει το αρνητικό s’ = ου, όπως s’ jαμ = δεν είμαι, s’ bεν = δεν κάνεις κ.λπ. Το Ι του ΙΑΣΚΕΣ είτε βρίσκεται ως j προθεματικό όπως στο jάτε-ι αντί άτε-ι ‘πατέρας’ κ.λπ. είτε ως αντωνυμία προσωπική 3ου προσώπου, ‘αὐτοῦ, αὐτῷ, αὐτούς’. ιβ 2. ΙΟΤ ιοτ. Έχουμε στην αλβανική 1) jου (ju) αντωνυμία προσωπική 2ου προσώπου ‘εσείς’, και jοτ, jότε ‘σος, ση’. 2) jο, επίρρημα αρνητικό ‘ου, όχι’ και jόκε.

      Επειδή επρόκειτο να επέλθει σιτοδεία, οι μεν των κατοίκων εγκατέλειπαν την Πραισό, αυτοί δε που δεν πουλούσαν το σιτάρι που είχαν κατακρατούσαν και αυτή τη βρόμη, άλλοι γόγγυζαν κατά αυτών που παρέβαιναν έτσι τους νόμους των Πραισίων, άλλοι εστίαζαν μόνο τους στενότερους συγγενείς ή τους οικειότερα προσκείμενους προς κάποιον ισχυρό. Καθώς έτσι είχαν τα πράγματα, οι αρχές δημοσίευσαν διά της επιγραφής αυτής διάταγμα απαγορεύοντας τα άτοπα και κανόνιζαν τα πράγματα.

      Διαγραφή
    11. Ας δούμε και την Πελασγική επιγραφή της Λήμνου η οποία έχει ερμηνευτεί με τη βοήθεια της Αλβανικής γλώσσας, την οποία Αλβανική ο Ι. Θωμόπουλος θεωρούσε –προφανώς από σκοπιμότητα- γλώσσα Ελληνική. Η επιγραφή βρέθηκε το 1886 στο χωριό Καμίνια της Λήμνου από δύο εταίρους της Γαλλικής αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών και δημοσιεύθηκε στο αυτοετές Δελτίο της. Κοσμεί στήλη επιτύμβιο φέρουσα την προτομή μαχητή που κρατά δόρυ στα δεξιά και διαιρείται σε δύο τμήματα, από τα οποία το μεν Α περιβάλλει ημικυκλοειδώς την κεφαλή του μαχητή, το δε άλλο Β καταλαμβάνει το δεξιό πλάγιο της τετραπλεύρου στήλης.

      Οι Deecke, Torp, Moratti, Lattes και άλλοι (και ως ένα σημείο και ο Pauli), διέγνωσαν τη συγγένεια της γλώσσας της Πελασγικής επιγραφής της Λήμνου προς τη γλώσσα των Τυρρηνών Πελασγών ή Ετρούσκων της Ιταλίας. Οι Τυρσηνοί Πελασγοί, κατοικούσαν τη νήσο Λήμνο προ της εν έτει 510 π.Χ. γενομένης Αθηναϊκής κατάκτησης. Οι αρχαίοι συγγραφείς παραδίδουν ότι τη Λήμνο έκτισαν πρώτοι οι Τυρρηνοί Πελασγοί (Θουκυδίδης, IV 109) και ότι κάποιοι από αυτούς συνέπλευσαν στην Ιταλία μαζί με τον από τη Λυδία Τυρρηνό αρχηγέτη και έγινε το έθνος των στην Ιταλία Τυρρηνών ή Ετρούσκων (Στράβωνας V 221).

      Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής: hουλαjε ζ ναφ ουθ ζιαζι μαράζ μαβ σιαλ χFεϊ ζ αFιζ ε Fισθο ζερον αϊθ Fα Μαλα σιαλ ζερον αϊ Μοριναιλ ακερ Ταβαρζι ο ζιFαϊ Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής: Ουλάκ τσ' νεφ ουθ ζιάζι μαράς μbαj. Sιελεjκύjτσ' αβίτ βίσεν ε τιjσερόντε αΐ α Μάλα sίελεj(σιλετ) σερόντε αΐ Μουρινάιj. Αhέρε Ταβάρζι ο, σίba

      Μετάφραση στη Νεοελληνική: Οδοιπόρε, ο οποίος αριθμείς τα πένθη σας μαράζι κράτα. Επέπλεε εκείνος, ο οποίος γειτονεύει , την πατρίδα του έσωζε αυτός ή οι Μαλιείς επέπλεαν, έσωζε αυτός τους Μυριναίους. Και λοιπόν, ω Ταβάρζιε, να ζήσεις.

      Τμήμα Β της επιγραφής

      Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής: hουλαjε ζι Φουκια σιαλε ζερον αϊθ ε Fισθο του Fερον α[ι] ρο μ’ Hαραλι ο ζιβαϊ επτε ζι ου αραϊτιζ Φουκε ζιFαϊ αFιζ σιαλ χFι ζ’: μαραζ μ’: αFιζ α ου μ’ αϊ

      Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής: Ουλάκ sι Φούκια sίελεj (sίλετ), σερόντε αΐ βίsεν ε τίjτου βdίρεj(τουκ ου βdιέρ) αΐ. Ρρο μ’ Ηαράλι, ο sίbα: έπτε ζι. Ου αρρατίs Φουκέ. Sίbα: αβίτ: sίελεj(sίλετ) κύjτσ’ μαράς μ’ αβίτ. Α, ουμέ αΐ

      Μετάφραση στη Νεοελληνική: Οδοιπόρε όταν οι Φωκείς επέπλεαν, έσωσε αυτός την πατρίδα του απολεσθείς αυτός. Έρρωσο σε μένα, ω Χαράλη, να ζήσεις: έδωσε (επακολούθησε) πένθος. Εκδιώχθηκαν οι Φωκείς. Να ζήσεις: πλησίασε: επέπλευσε (επήλθε) εκείνος ο οποίος μαράζι μου γειτονεύει. Α, εξέλιπε αυτός.

      Για την ιστορία να αναφέρω ότι με την ανάγνωση της επιγραφής ασχολήθηκαν αρχικά οι Γάλλοι Cousin και Durrbach και αργότερα ο Σουηδός Nachmanson. Η ανάγνωση και των τριών και ιδιαίτερα του τελευταίου ελάχιστα διαφέρει από την ανάγνωση που είχε προβεί ο Θωμόπουλος, χωρίς να μεταβάλλεται σχεδόν καθόλου η έννοια των περιεχομένων λέξεων.

      Διαγραφή
    12. Ο Θωμόπουλος λέει για την ερμηνεία των επιγραφών στο βιβλίο του Πελασγικά:

      «Ο επιγραμματογράφος θρηνόντας τον θάνατο του προκειμένου νεκρού και την απουσία αυτού από του πεδίου της μάχης κατά την τελευταία επιδρομή του γείτονος (της Θρακικής χερσονήσου) ως συμφορά, για την οποία θεωρούσε ότι έκαστος πατριώτης έπρεπε έχει μαράζι, δείχνει ότι είχε την πεποίθηση ότι εάν ζούσε τότε ο ήρωας αυτού, η πατρίδα θα σωζόταν. Ο νεκρός Τρβάζιος Χαράλης, Μυριναίος, υμνείται στην πρώτη επιγραφή ως σωτήρας που έσωσε την πατρίδα του πρώτον μεν από την επιδρομή των γειτόνων (από τη Θρακική Χερσόνησο), έπειτα δε από την επιδρομή των Μαλιέων. Ο δε διαβάτης καλείται από τον επιγραμματογράφο, να κρατεί διαρκή θλίψη για την απώλεια αυτού του πατριώτη. Στη δεύτερη επιγραφή λέγεται ότι ο ήρωας έσωσε την πατρίδα του από επιδρομή των Φωκέων, πεύτοντας στη μάχη.»

      Γράφει ο Θωμόπουλος - ο οποίος οφείλουμε να πούμε ότι θεωρούσε τα αλβανικά ως ελληνικό ιδίωμα/διάλεκτο - σε μια μεταγενέστερη μελέτη του απαντώντας σε όλους αυτούς που αρνήθηκαν τις μελέτες και τις μεταφράσεις του:

      «Στις δοθείσες από εμάς ερμηνείες της Πελασγικής επιγραφής της Λήμνου και των Ετεοκρητικών επιγραφών, που δεν είναι δίγλωσσες, κάποιοι ουδόλως αρκούμενοι στις αποδείξεις που εμείς δώσαμε από άλλες δίγλωσσες πελασγικές επιγραφές, αντέταξαν την αντίρρηση ότι δεν επεχειρήσαμε ορθά την ερμηνεία των αρχαίων αυτών επιγραφών διά της νυν Αλβανικής. Αντιπαρατηρούμε σ’ αυτή την αντίρρηση, ότι εάν για παράδειγμα δεν είχε σωθεί κανένα σύγγραμμα και κανένα Λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, εάν βρισκόταν ξαφνικά μία αρχαία ελληνική επιγραφή επί μαρμάρινης στήλης έχοντας το ανάγλυφο ανδρός πολεμιστή που κρατούσε το δόρυ (όπως στην Πελασγική επιγραφή της Λήμνου) περιέχοντας μεταξύ άλλων τη φράση ‘αυτός έσωσε την πατρίδα’ (όπως λέει στα Αλβανικά ‘ε βίσθου σερόν αίθ’ η επιγραφή της Λήμνου), οι λέξεις αυτές εάν ερμηνεύονταν ασφαλέστατα μέσω της νυν ομιλουμένης νέας Ελληνικής γλώσσας, κανένας δεν θα μπορούσε να αμφιβάλλει ότι η επιγραφή εκείνη γράφηκε σε ελληνική γλώσσα, έστω και αν υπήρχαν σ’ αυτή και κάποιες άλλες λέξεις που δεν σώζονται στην τωρινή νεοελληνική.»

      Ο αλβανολόγος Otto Blau συμφωνούσε με τον Θωμόπουλο για τις πελασγικές επιγραφές, ότι θα μπορούσαν να ερμηνευτούν μόνο διαμέσου της αλβανικής.

      Διαγραφή
    13. Ο Γάλλος ειδικός Louis Benloew στο βιβλίο του La Grece avant les Grecs που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1877 έγραψε ότι: «Ορισμένα τοπονύμια, ονόματα βουνών, ποταμιών και μυθικών προσωπικοτήτων, τα οποία δεν μπορούν να ετυμολογηθούν μέσω της ελληνικής γλώσσας, προφανώς μπορούν να ετυμολογηθούν μέσω μιας ξένης γλώσσας. Μόνο μία γλώσσα μέχρι στιγμής μπορεί να ρίξει φως στα ονόματα αυτών των τοποθεσιών και αυτή η γλώσσα είναι η αλβανική…»

      Ο A.J.Van Windekens, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Louvain του Βελγίου, είπε ότι πολλές λέξεις της ελληνικής γλώσσας και πολλά τοπωνύμια, μπορούσαν να εξηγηθούν μόνο μέσω μίας άλλης προελληνικής γλώσσας. Όπως είπε, πελασγικά τοπονύμια βρίσκονται από τη δυτική Μικρά Ασία μέχρι τη βόρεια Ιταλία αλλά ιδιαίτερα στην Ιλλυρία και στην Ελλάδα, όπου πολλά επίσης ονόματα θεοτήτων ήταν πελασγικά (τα οποία ερμήνευσε μέσω της αλβανικής), πράγμα που σήμαινε ότι μεγάλος αριθμός Πελασγών ζούσαν στα μέρη αυτά και οι οποίοι αργότερα αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες και τους Ιλλυριούς όπως χαρακτηρηστικά είπε. (Van Windekens, Le Pelasgique, Essai sur une langue indo-europeenne prehellenique, Bibliotheque du Museon, Volume 29, Publications Universitaires, Louvain 1952)

      Ο Robert D'Angely στο 'Enigma' του υποστηρίζει την ίδια ιδέα ότι η αλβανική γλώσσα ετυμολογεί/ερμηνεύει τα ονόματα των πελασγικών θεοτήτων, γνωστών μέσω της ελληνικής μυθολογίας. (Robert d’Angely, Enigma nga pellazgët te shqiptarët, Përmblodhi e përktheu: Xhevat LLOSHI, Botimet TOENA, Tiranë 1998)

      Η Elizabeth J. Pyatt από το Pennsylvania State University USA, με διδακτορικό σγλωσσολογία, είπε: «Το 3200 π.χ., υπήρχαν πολλές γλώσσες που ομιλούνταν, εκτός από τα σουμεριακά και τα αυγυπτιακά, αλλά δεν ήταν αρκετά τυχερές ώστε να έχουν ένα γραπτό σύστημα. Εκείνες οι γλώσσες είναι πολύ παλιές. Ας δούμε κάτι ενδοαφέρον, η αλβανική γλώσσα (που ομιλείται στα βόρεια της Ελλάδας) δεν ήταν γραπτή, μέχρι περίπου τον 15ο αιώνα μ.Χ., παρόλο που ο Πτολεμαίος αναφέρει τους Αλβανούς στον 1ο αιώνα π.Χ. Τα γλωσσολογικά και αρχαιολογικά δεδομένα δείχνουν ότι οι Αλβανοί ήταν ένας διακριτός λαός ήδη από πολύ πιο παλιά. Έτσι, πιθανόν τα αλβανικά έχουν υπάρξει για πολλές χιλιετίες, αλλά έχουν γραπτή μορφή μόνο τα τελευταία 500 χρόνια. Με μια ανατροπή της μοίρας λοιπόν, τα αλβανικά ίσως θεωρηθούν πολύ "παλιά" και τα ελληνικά αρκετά "νέα".» (Stephen Anderson and David Lightfoot, The language organ: Linguistics as cognitive physiology, Historical Linguistics/Syntax, Cambridge: Cambridge University Press, 2002)

      Οι Ιλλυριοί λοιπόν μπορεί ναι μεν άλλοι να εκσλαβίσθηκαν, άλλοι να εξελληνίσθηκαν και άλλοι να εκλατινήστηκαν γλωσσικά, αλλά δεν χάθηκαν σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε όπως λένε ορισμένοι Σλάβοι ή Έλληνες ιστορικοί.

      Διαγραφή
    14. Εκτός από τα παραπάνω, ένα άλλο στοιχείο που αποδεικνύει την επιβίωση ενός μη σλαβικού πληθυσμού μεταξύ του 6ου και 9ου αιώνα μ.Χ. όταν οι Σλάβοι είχαν κατακτήσει πολλά από τα εδάφη που αποτελούν τη σημερινή Αλβανία, είναι τα νεκροταφεία Κόμαν (κοντά στην Κρούγια).

      Ο John Wilkes αν και δεν θεωρεί τους Αλβανούς ως απογόνους των Ιλλυριών ή τουλάχιστον εκφράζει αρκετές επιφυλάξεις για την ιλλυρική τους καταγωγή, εντούτις περιγράφοντας τους τάφους που έχουν βρεθεί στην περιοχή Κόμαν-Κρούγια, αναγνωρίζει τα νεκροταφεία αυτά ως ιλλυρικά και επίσης αναφέρεται στην επιβίωση ενός ιλλυρικού και μη σλαβικού πληθυσμού στην περιοχή. Λέει: «Αναμφίβολα, τα νεκροταφεία Κόμαν-Κρούγια αποτελούν ένδειξη της επιβίωσης ενός μη σλαβικού πληθυσμού μεταξύ του 6ου και 9ου αιώνα, όμως ο πληθυσμός αυτός κατά πάσα πιθανότητα ταυτίζεται με τους ιλλυρικής καταγωγής εκρωμαϊσμένους (λατινόφωνους) ρωμάνους, όπως τους ονομάζει ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, που εκδιώχτηκαν από την περιοχή λόγω της εγκατάστασης των Σλάβων.» (John Wilkes, ‘The Illyrians’, p. 357, 1992)

      Τι λέει εδώ ο Wilkes και τι ξεχνάει να πει; Λέει λοιπόν ότι ο ιλλυρικός πληθυσμός που κατοικούσε στην περιοχή Κόμαν, εκδιώχθηκε από την περιοχή από τους Σλάβους και άρα οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι τους. Τι ξεχνάει όμως να πει ο Wilkes για την περιοχή; Ο γεωγραφικός πυρήνας του πολιτισμού Κόμαν έχει την χαμηλότερη επιφανειακή πυκνότητα σλαβικών τοπωνυμίων στην Αλβανία, κάτι που δείχνει ότι οι φορείς του ήταν «αυτόχθων» προσλαβικός πληθυσμός. Ορισμένα στοιχεία του τρόπου ταφής δείχνουν συνέχεια με τα Ιλλυρικά ταφικά έθιμα. Αυτό ξέχασε να το πει ο Wilkes.

      Διαγραφή
    15. Τώρα το γεγονός ότι πολλά προελληνικά ονόματα και τοπωνύμια, καθώς και ονόματα θεών και ηρώων της ελληνικής μυθολογίας δεν μπορούν να ετυμολογηθούν από την ελληνική, αλλά ετυμολογούνται άνετα από την αλβανική, πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Γιατί λοιπόν πολλά από τα προελληνικά ονόματα δεν μπορούν να ερμηνευθούν μέσω της ελληνικής, της λεγόμενης σλαβομακεδονικής, της τουρκικής, των σημιτικών γλωσσών ή οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, παρά μόνο μέσα από την αλβανική;

      Στον πρόλογο της νεώτερης έκδοσης του βιβλίου του Θωμόπουλου από τις εκδόσεις Β. Ρηγόπουλου ο αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Δελαδήμος και άριστος γνώστης αρχαιολογικών και προϊστορικών ζητημάτων γράφει: «Ωρισμέναι περιπτώσεις ερμηνείας Πελασγικών λέξεων δια της Αλβανικής είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακαί. Π.χ. η Λάρισα (= ακρόπολις) συσχετίζεται με το αλβανικό λjάρτε = υψηλός. Το αρχαίον όνομα Κραναοί των Αθηναίων θεωρείται απλή Ελληνική μετάφρασις του Πελασγικού Αθηναίοι, εάν το όνομα Αθήναι συσχετισθεί προς το Αλβανικόν θάνεα = η κρανέα (η κρανιά).» Αυτή η τελευταία παρατήρηση του Δελαδήμου δείχνει ξεκάθαρα ότι η Αθήνα ήταν μια αλβανόφωνη πόλη, και οι ελληνόφωνοι από τη Θράκη, όταν ήρθαν στην Ελλάδα μετονόμασαν τους Αθηναίους σε Κραναούς. Από την αλβανική αυτή λέξη θάνεα πήρε το όνομά της και η θεά Αθηνά, άρα δεν ονόμασε η Αθηνά την πόλη ως Αθήνα, αλλά η θεά της σοφίας πήρε το όνομά της από την πόλη. Το επίθετο της Αθηνάς Παλλάς δεν σχετίζεται με το ελληνικό πάλλω, όπως λένε μερικοί γραφικοί ελληναράδες παρετυμολόγοι, αλλά με το αλβανικό πάλσε-α που σημαίνει μυελός, εγκέφαλος. Στην ελληνική μυθολογία ο Αθηνά βγήκε από το κεφάλι του Δία και ήταν η θεά της σοφίας. Άρα το επίθετο Παλλάς δείχνει ότι η Αθηνά ήταν η θεά της σοφίας. Ομοίως και το επίθετο της θεάς Αθηνάς Τριτογένεια σημαίνει την γεννηθείσα από τον εγκέφαλο, αφού στα αλβανικά τρουτ σημαίνει εγκέφαλος. Και όμως μερικοί Έλληνες παρετυμολόγοι λένε ότι τάχα το Τριτογένεια σημαίνει την γεννηθείσα τρίτη στη σειρά, παρά το γεγονός ότι ο Ησύχιος γράφει ότι οι Αθαμάνες ονόμαζαν την κεφαλήν ως τριτώ. Ομοίως και ο Σουίδας: «Τριτογενής η Αθηνά η επεί τρίτωνα την κεφαλήν Αθαμάνες λέγουσιν».

      Προφανώς η λέξη τριτώ στους Αθαμάνες είναι αλβανικό κατάλοιπο. Κατά παράδοξο τρόπο, η λέξη θάνε-α στα αλβανικά σημαίνει «λόγος», και φυσικά η Αθηνά ήταν η θεά του λόγου και της σοφίας. Το προελληνικό όνομα Υμηττός ετυμολογείται από το αλβανικό hύμετε που σημαίνει σκιά, δάσος. Το όνομα Τήνος είναι αλβανικό από την αλβανική λέξη τίνε που σημαίνει υγρασία, γι’ αυτό και στην αρχαιότητα η Τήνος λεγόταν Υδρόεσσα. Πολλά ονόματα από την ελληνική μυθολογία ετυμολογούνται μέσα από την αλβανική. Για παράδειγμα ο Χάρων ετυμολογείται από το αλβανικό χαρόj που σημαίνει λησμονώ. Γι’ αυτό λοιπόν και ο Χάροντας όταν περνάει στον Άδη τις ψυχές, τις ποτίζει με το νερό της λησμονιάς.

      Διαγραφή
    16. Οι Αλβανοί είναι φιλόξενοι, γενναίοι, απόγονοι των Πελασγών.

      «Γενναίοι στη θρασύτητα, έξυπνοι, ακούραστοι, εύκολα ικανοποιημένοι, έχοντας ούτε υπέρμετρη φιλοδοξία ούτε άδικη πλεονεξία, είναι [οι Αλβανοί] στερεωμένοι στους βράχους τους με μία στοργή που τίποτα δεν μπορεί να την ελαττώσει. Προικισμένοι με ευγενικά αισθήματα, αφοσιωμένοι, πεισματάρηδες, σεβόμενοι τα δικαιώματα και τους ιερούς νόμους της φιλοξενίας και των υποσχέσεων, έχουν περάσει τόσους αιώνες χωρίς να υποστούν οποιαδήποτε αλλαγή. Έχουν παραμείνει Πελασγοί, πολεμοχαρείς, ειλικρινείς και φτωχοί.» (Pashko Vasa, The Truth on Albania and the Albanians: Historical and Critical., Centre for Albanian Studies, London 1999, p. 31)

      Ο Arthur Evans, Άγγλος αρχαιολόγος που ανέσκαψε την Κνωσσό στην Κρήτη και αποκάλυψε τον πολιτισμό που έγινε γνωστός με το όνομα ‘Μινωικός Πολιτισμός’, είπε: «…Αλλά ό,τι προτίστως διαχωρίζει την Αλβανία από τις άλλες περιοχές, βρίσκεται στα ιδιαίτερα χαρακτηρηστικά αυτής της φυλής. Από τη φύση εύστροφοι, ενεργητικοί, ανεπίδεκτοι ελέγχου, επιφυλακτικοί και άστατοι, οι Σκιπετάροι, σε αντίθεση με τους Σλάβους, έχουν τοποθετήσει την ελευθερία πάνω απ’ όλα και τη θρησκεία ένα ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. 'Η θρησκεία πηγαίνει με το ξίφος' είναι μια αλβανική παροιμία και οποτεδήποτε η δήλωση της πίστης του στέκεται εμπόδιο στα ενδιαφέροντα του, ο αληθινός σου *Αρναούτης δεν διαστάζει, τουλάχιστον εξωτερικά, να προσχωρήσει σε ένα πιο βολικό δόγμα.» (Arthur J.Evans, Illyrian Letters, London: Longmans, Green and Co., 1878, p. 141.)

      *Αρναούτης=Σκιπετάρος=Αλβανός

      Διαγραφή
    17. Δεν ασπάζομαι 100% τα παραπάνω αλλά μερικώς. Τα παραθέτω ωστόσο προς ενημέρωση των αναγνωστών.

      Διαγραφή
    18. Το σωστό είναι Λάρισσα, και όχι Λάρισα, όπως λες. Είναι δύο -σσ. Άρα αυτό που λες είναι λάθος. Οι Αλβανοί, αν πήραν αργότερα την αρχική λέξη, δεν έδωσαν σημασία στα δύο -σσ (που έχει σημασία στα ελληνικά, ενώ στα αλβανικά δεν σημαίνει τίποτε). Άλλο το Λάρισσα, που είναι το σωστό και αυτό υπήρχε από την αρχή, από τους Πελασγούς=Έλληνες, και άλλο το Λάρισα.
      Είδες πώς φαίνεται ότι λες ψέματα, και όλα όσα λες περί στηλών κτλ. δεν υπάρχουν πουθενά όπως και τα έχεις κατασκευάσει και τα παρουσιάζεις μόνο εσύ ο ίδιος.
      Παίρνεις ό, τι άσχετο και προσπαθείς να το συνδυάσεις για να βγάλεις νόημα εκεί που δεν βγαίνει.
      Πολεμοχαρείς και φιλόξενοι πώς ταιριάζει;
      Εγώ πιστεύω ότι δεν είσαι Αλβανός, αλλά κάνεις προβοκάτσια για να δημιουργήσεις πρόβλημα...

      Διαγραφή
    19. Η λέξη Λάρισσα είναι όπως η λέξη θάλασσα ή θάλαττα, γράφεται με δύο -σσ, και όχι ένα. Πανάσχετε!
      Τολμάς και αναφέρεις και παραπομπές;
      Ο Ιλλυριός, ο γενάρχης των Ιλλυριών ήταν γιος του Κάδμου, του πρώτου βασιλιά της Θήβας, ο οποίος Κάδμος κρατούσε από τους έλληνες θεούς Ποσειδώνα και Δία. Άρα και οι Ιλλυριοί έχουν ελληνικές ρίζες.
      Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CE%BB%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8C%CF%82.
      Επίσης για τη στήλη της Λήμνου (των Καμινίων) μπορείς να δεις για τη μετάφραση του Θωμόπουλου, που τον επικαλείσαι επανειλημμένα, εδώ:
      https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
      Σε κανένα σημείο δεν αναφέρει για Αλβανούς.
      Το μόνο που αναφέρει είναι για ελληνοπελασγική-αρβανίτικη-ετρουσκική διάλεκτο, και όχι για αλβανική. Πουθενά.
      Αυτά τα έβγαλες εσύ από το άρρωστο μυαλό σου (αν έχεις μυαλό...)
      Αν διαβάσουν οι ίδιοι οι Αλβανοί αυτά που γράφεις, θα πεθάνουν από τα γέλια!
      Άλλο η ελληνοπελασγική-αρβανίτικη, άλλο η αλβανική.

      Διαγραφή
    20. Afoy einai allo h arbanitikh kai allo h albanikh pos ginetai oi albanoi na katalabainoyn ta arbanitika kai oi arbanites ta albanika xwris na xreiazontai th boitheia metafrasti opos oi ellhnes p.x

      Διαγραφή
  8. Στήλη της Λήμνου

    A.1. hολαιεζ:ναφοθ:ζιαζι απόδοση: η (ο λαιε)ζ (ο Λάιε) ο Λάιος ναφοθ αφο(υ) αφού βιάζει(βίασε) ανάλυση: η μυθολογία( Ησίοδος) μας λέει ότι Η Βία και τα αδέλφια της ήταν μόνιμοι συνοδοί του Διός η Βία σαν μια από της ιδιότητες του Δια. Αντικαθιστούμε τα (δια, ζια ,βια). οπότε βιαβι με την βια-βι με την βια-ζει (βιάζει) βι= βιος . Στο κείμενο παρακάτω θα δείτε ότι από την πελασγική γλωσσά στην ελληνική τα ζ,β,δ,ι, αντικαθίστανται είτε με φωνήεντα, είτε με σύμφωνα.
    A.2. μαραζ:μαF ανάλυση: μαραζμα οπότε μαρασμός
    A.3. σιαλχFειζ:αFιζ σιαλχειζ η σιαλχε(ς) οπότε ιαλχες ιαχές (φωνές) αFιζ (αιζ)= αι=αεί= πάντα . το ζ φεύγει ο γραφών την στήλη επιλέγει το φωνήεν (ι) και το αντικαθιστούμε με το σύμφωνο (ς). και το φωνήεν (ι) με το (ει)*
    A.4. εFισθο:ζεροναιθ ανάλυση: εφισθο εισθο (εις το) ζεροναιθ= (ι)ερο ιερό ναό ζ σε ι ζερο σε ιερό ναι= σε ναό και το (ι) σε (ο) το θ φεύγει . ο γράφων την στήλη επιλέγει το σύμφωνο (θ) από την λέξη εφισθο και το αντικαθιστούμε με το σύμφωνο (τ) το f φεύγει.
    A.5. ζιFαι ανάλυση: ζιαι του (δ)ια το f δεν το χρησιμοποιώ πουθενά το ι φεύγει.
    A.6. ακερ:ταFαρζιο ανάλυση: ακέρ(αιο) άρτιο
    A.7. αναλασιαλ:ζεροναι:μοριναιλ ανάλυση: λασία σημαίνει (πυκνό) ιερό ναό Μυρίνας η πυκνή (Λήμνος) και τον ιερό ναό Μυρίνας. ο γραφών την στήλη επιλέγει το φωνήεν (ι) ναι σε από ναι σε ναό και το αντικαθιστούμε με το φωνήεν (ο).

    Ελεύθερη απόδοση ο Λάιος αφού βίασε δυστυχία, μαρασμός και φωνές ακούγονται πάντα στον έντιμο ιερό ναό του Δια. Από την Πυκνή(Λήμνος) και τον ιερό ναό Μυρίνας η από τον πυκνό(πολύ κόσμο) ιερό ναό Μυρίνας. *

    Επιγραφή Β (στο πλάι)

    B.1. hολαιεζι:φοκιασιαλε:ζεροναιθ:εFισθο:τοFερονα ανάλυση: ο Λάιος στην Φωκίδα ιαλε από το ιάλεμος που σημαίνει θλιβερά άσματα , γεγονότα στον ιερό ναό εις το, το φέρει δηλαδή τα οποία (φ)έρον(τ)α φέρει.
    B.2. ρομ:hαραλιο:ζιFαι:επτεζιο:αραι:τιζ:φοκε ανάλυση: ρομ= ρώμη δύναμη, χαρ(α)=χαρά αλιο = αλιεύω από τον δια, ζιο = βιο ο βιος αραί = κατάρα του στη Φωκίδα εδώ ο γραφών επιλεγεί το φωνήεν (ο) στο ρομ και στην φοκε εμείς τα αντικαθιστούμε με το φωνήεν (ω) Ρώμη= δύναμη, Φωκίδα.

    B.3. ζιFαι:αFιζ:σιαλχFιζ:μαραζμ:αFιζ:αομαι ανάλυση: δια αεί σιαλχι ιαλχ(η) ιαχή και δυστυχία αεί= για πάντα οιμε =αλίμονο

    Ελεύθερη απόδοση ο Λάιος στην Φωκίδα θλιβερά άσματα στον ιερό ναό φέρει. δύναμη χαρά αλιεύει από τον Δια. ο βιος του και η κατάρα του στη Φωκίδα «ω Δια για πάντα φωνή και μαρασμός αλίμονο».

    Επιβεβαίωση της απόδοσης από την ελληνική μυθολογία: Ο Λάιος πριν γίνει βασιλιάς, όταν ήταν ανήλικος , τον επιτρόπευε ο Νυκτέος και ο Λύκος. και ήταν «εξόριστος» στην Ηλεία, όπου τον φιλοξένησε και με χαρά ο βασιλιάς της, Πέλοπας. Όμως ο Λάιος έκλεψε το γιο του Πέλοπα, Χρύσιππο και τον έφερε στη Θήβα, όπου ο Χρύσιππος αυτοκτόνησε από τη ντροπή του με το ξίφος του γιατί ο Λάιος τον βίασε. Έτσι ο Πέλοπας οργισμένος και πληγωμένος για το χαμό του γιου του, καταράστηκε το Λάιο να μην αποχτήσει ποτέ παιδιά ή να σκοτωθεί απ’ το γιο του. Η Ήρα επικρότησε την κατάρα, ενώ ο Απόλλωνας τον συμβούλεψε να μην τεκνοποιήσει.

    Η μετάφραση της στήλης μας πληροφορεί, όπως θα είδατε, για την κατάρα του βασιλιά Λάιου, του Λάμβακα.

    Παρατήρησεις:

    1. θέλω να πω πως οι λέξεις αντικαθίστανται από πελασγικές, σε Ελληνικές. υπάρχει μεγάλη συγγένεια της ελληνικής γλώσσας, με την πελασγική .
    2. ο γράφων την στήλη της Λήμνου σε μερικές προτάσεις επιλέγει ένα φωνήεν κυρίως (εδώ το βασικό είναι το ι) και πρέπει να το αντικαταστήσουμε με σύμφωνο η φωνήεν πχ (αιζ)= α(ι)= αεί το ζ φεύγει και φοκε= Φωκίδα η ρομ= ρωμ. και το αντίθετο ένα σύμφωνο (βασικό το ζ) πχ ναφο(θ) αφο(υ) αφού στην ετεοκριτική γλωσσά που θα δώσω παράδειγμα θα φανεί καλύτερα.
    3. Όταν το ζ είναι στην αρχή μιας λέξης το ζ συνδέεται με ιδιότητες του δια η τόπο λατρείας.
    4. Βλέπουμε ότι οι συγγενείς του Χρύσιππου στην απόδοση της στήλης μοιρολογούν τον Χρύσιππο στον ναό του δια στην Ηλεία(βασιλιάς της Ηλείας ήταν ο πατέρας του Χρύσιππου Πέλοπας) .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 1η Ετεοκριτικη γραφή

    Eteocretan Language Pages - Dreros #1", από την ιστοσελίδα του Βρετανού γλωσσολόγου Raymond Armar Ignatius Brown (1939-).

    (ρμα ετ ισαλαρβε κομν δ μεν ιναι ισαλυρια λμο τον τυρον μηα οαοιεfαδ ετυρο…μυνα ματριταια)

    Άρμα αιτώ(ετ) ίσα λάβω κόμιστρα δεν μεν είναι ίσο λυρια τον τυρον (τηρώ τηρουμένων) του μηνά. Ετυρο( τηρω) μηνά όλα ενημερώσεις μετρητά.

    Ανάλυση: Το η και το ω αποδίδονται σαν υ και ο. και εδώ ο γράφων της στήλης έχει επιλέξει τα φωνήεν (υ κύριο φωνήεν όπως το ι στην στήλη) και το φωνήεν ο και πρέπει να τα αντικαταστήσουμε με αλλά φωνήεντα οπού υ με το η και οπού ο με το ω σε μερικά σημεία του κειμένου.

    Αρμα Ετ σε αιτώ μεταθέτουμε τα γράμματα από το ματριταια δηλαδή φεύγει το (α ) από τα ματριταια και το (αι) και τα μεταθέτω στο ρμα ετ.
    Λυρια πελασγική μονάδα μέτρησης.



    2η Ετεοκριτικη γραφή από την σελίδα του τει Κρήτης
    Επιο ζηφανθη ενετη παρσιφαι

    Μετάφραση: ποιώ (α)+(πο)φανθεί εν έτει(δοτική) παμψηφεί δηλαδή εκτελώ απόφαση του έτους παρσιφαι σε παρσιφ(ι) το α πάει στο α+ποφανθει παμψηφεί
    Ανάλυση: εδώ όπως και στα προηγούμενα κείμενα ο γράφων την στήλη επιλεγεί τα φωνηέντα (ι) και (η) και άλλα φωνηεντα και τα αλλάζει. όπου ι με οι, η, ει και όπου η με ο, ει και τo σύμφωνα (ζ) (ρ) και άλλα και τα αλλάζω με το σύμφωνο (π)(μ).

    3η ετεοκρητικη επιγραφή

    Ν ΚΑΛ ΜΗΤΚΕΟΣΙΒΑΡΞΕΙΑ..ΟΑΡΚΑΠΣΕΤΙΜΕΓΝΑΡΚΑΚΟΚΛΕΣΙΓΕΠΑΣΕΠΓΝΑΝΑΙΤ
    Την καλή μητηρ κεος ιβαρ(ια) κλειστός θαλάσσιος χώρος ξεια αρκ(ι)α αρκια γιατί υπάρχει φθορά στην στήλη.. γίνεται σε αρχία (κόρη του ωκεανού μεταφορικά εννοούμε την θάλασσα) σετι σε θέση όπως θετταλια Θεσσαλία. με γνα(θο) είναι ο πορθμός αρκακοκλεσι= αρκακο φωνητικά ταιριάζει στο αρχαϊκό οπότε έχουμε και το αρκια σε αρχια κλεσ(ι)= αρχαϊκό κλεσ(ο) κλέος με μετάθεση γραμμάτων. Γεπας(ε) σε (α ) γίνεται σε γεα γη όλη σεπ(το) σημαίνει θαυμάσιο γνα(θο) πορθμός ναιτ ναο.

    Ελεύθερη απόδοση

    Στην καλή μητέρα, στην κλειστεί θάλασσα, στην θαλάσσια θέση στον πορθμό. Ξακουστός από τους αρχαίους χρόνους, σε όλη την γη, ο θαυμάσιος αυτός ναός στον πορθμό.
    ο Αντώνης Βασιλάκης ( αρχαιολόγος) του οποίου είναι η συγκεκριμένη μετάφραση, για της λέξεις που εγώ θεωρώ αβέβαιης ετυμολογίας, προτείνει κεος σαν κλέος και ξεια ξειτανο και το μετατρέπει σε ιτάνου.
    το (ι ) σε (ο) και (η) και το (κ) σε σε (χ) σε ορισμένα σημεία.


    ΟΑΝΙΑ: ΑΝΑΙΕΙΡΕΛΙΡΙ

    Απόδοση στα αρχαία ελληνικά ο νεανια να(ι) ε(ι)ρε λ(ι)ρ(ι)
    Ο νέος από το ναό ηρε δηλ απομάκρυνε την λύρα όπου ι σε η, υ α











    Πηγες:

    1. Πηγή Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 22
    2. https://teicrete.gr/daidalika/documents/labyrinth_book/Eteo.pdf
    3. Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Φιλόλογος.
    4. Ησίοδος Θεογονία
    5. Εγκ.Παπυρος-Λαρους-Μπριτάννικα
    6. 2.Λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης: α. Ι.Σταματάκου β.Liddell-scott
    7. 3.Ι.ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ: <>
    8. 4.Jan de Groot: <>
    9. 5.ΛΕΞΙΚΑ ΡΗΜΑΤΩΝ: 1.Π.Διαμαντάκου, 2.Κονταίος 3. Ι.Ρώσση 4.Β.Π.Βλάχου
    10. 5.Στ.Πατάκης-Μιχ.Τζιράκης.
    11. Ι.ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ: <>
    12. 7.Χριστ. Μπουοντελμόντι: <>
    13. 8.Ιωσήφ Χατζιδάκης: <>
    14. 9.Ν.Ψιλάκη: <>
    15. 10.Β.Ψιλάκη: <>
    16. 11.ΠΩΛ ΦΩΡ: (άρθρο) .ΚΡΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ τόμος ΚΗ-ΚΘ ,1988-1989
    17. 12.Στέργιος Σπανάκης : ΚΡΗΤΗ (ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ-ΑΡΧΑΟΛΟΓΙΑ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. και κατι τελευταιο για τους αλβανους αν βρουν εστω και μια επιγραφη στην χωρα τους "αρχαια αλβανικη" τα λεμε ουτε μια δεν υπαρχει με φαντασιες και ανοησιες μιλανε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή