Οι Αχρηστοι (ή γιατί οι φιλελεύθεροι είναι πιο επικίνδυνοι από τους νεοναζί)

Οι αξίες στη ζωή μας καθορίζουν το μέτρο που η κοινωνία μας σήμερα μετρά την επιτυχία ανθρώπων.

Ασχετα από τις επιθυμίες δογμάτων θρησκειών, πολιτικών θεωριών και φιλοσοφιών το μέτρο της επιτυχίας θα είναι πάντα αγοράιο, της πιάτσας δηλαδη.

Θα περνάει σε εμάς απο το θαυμασμό η την απορριψη μιας παρέας, απο την επιδοκιμασία η αδιαφορία του προισταμένου στη δουλιά, η του αφεντικού όποτε έχουμε τη πολυτέλεια να τον βλέπουμε παρόντα η παρούσα στη δουλιά.

Βλέπεις σε μεγάλες δουλιές, σε μεγάλες εταιρείες οι εργαζόμενοι δεν θα δουν ποτέ στη ζωή τους τα αφεντικά τους, μάλιστα δεν θα δουν ποτέ στη ζωή τους τον γενικό διευθυντή της εταιρείας ιδιαίτερα αν ειναι μεγάλη πολυεθνικη.

Το μετρο της επιτυχίας επίσης θα περνά από αποδοχή η απορριψη αυτών που επιθυμούμε σαν ερωτικούς συντρόφους. Θα περνά επίσης από την ιδια αποδοχή η απόρριψη των συντρόφων μας απο αυτούς που θεωρούμε φιλους η φιλες μας αλλά και απο τους άγνωστους σε μας καθώς θα παρατηρούν αυτον η αυτήν που είναι μαζί μας. Θα περνά αποφασιστικά από την ρητορική και εικόνα της επιτυχίας που προβάλλουν τα ΜΜΕ και οι ταινίες. Θα είναι ασχετα απο ηλικία η εμφάνιση πλούσιος σοφός με επιρροή και δύναμη και θα αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία σαν Τσακ Νορρις ψυχραιμα με αυτοπεποίθηση , θάναι πάντα δίπλα σου οταν δεν τον περιμένεις, θα βλέπει και θα ξέρει τα πάντα, κάτι σαν θεός επι της γής, και θάναι πάντα ηπιος ανοικτόμυαλος και ετοιμος να συζητήσει το κάθε θέμα αρκει να μη του φέρεις πολλες αντιρρήσεις γιατι ξέρεις οτι στην οργή του θα τα σπάσει.

Θα περνά μέσα απο τις διαφημίσεις και τα βιντεοκλιπ των λαικών τραγουδιών κάθε χώρας. Εκεί θα πουληθεί και ενα άλλο πρότυπο επιτυχίας. Το νεο ομορφο σώμα με το αμολυντο απο τη διαφθορά των μεγάλων μυαλό που είναι ετοιμο να πουληθεί ακριβά να οργωθεί να προσφέρει ανειπωτη ικανοποίηση στο διψασμένο παλιο και ετσι με την αξία χρήσης του να ανέβει κτιζοντας το δικό του μυθο, και ζώντας μεσα σε αυτόν.


Τέλος ομως το μέτρο της επιτυχίας αποκαλυπτεται δυστυχως από τις αυθόρμητες ερωτήσεις που κάνουμε ο ένας στον άλλον οταν γνωριζόμαστε. Εκεί που ειμαστε , υποτιθεται, εμείς κι οχι η καθεστωτικη ρητορικη και προπαγάνδα απλά αποκαλυπτουμε άθελά μας πόσο εχουμε φτιαχτεί απο αυτήν. Οι ερωτήσεις μας θα είναι στη πλειοψηφία τους ποσοτικές και οσες φορές είναι ποιοτικές θα εισπράττουμε μια ποσοτικη απάντηση η θα δημιουργείται αμέσως η ανάγκη για μια ποσοτική ερώτηση για να τοποθετήσουμε τον αλλον σε ενα περίγραμμα. “Τι δουλια κάνεις” (ποιοτικη ερώτηση) που συνηθως ακολουθείται απο το “Ποσα βγάζεις”. Η ποιοτική ερώτηση “Πως σε λένε” ακολουθείται σχεδόν πάντα απο το “Ποσο χρονών είσαι”. Ακόμα και τα πιο χαλαρά πλησιάσματα εχουν ποσοτικά χαρακτηριστικά “Σε βλέπω τακτικά εδω κι ειπα να γνωριστούμε”

Ετσι μοιραία οι αξίες που μετρά η κοινωνία την επιτυχία αρα και τη χρησιμότητα ενος ατομου ειναι αντικείμενα εξω απο αυτο. Ενα σπιτι μια δουλια ενα αμαξι μια συλλογη δισκων βιβλιών ειδων τέχνης μια διακοσμηση ενα εξοχικο ολα αυτά συνθέτουν μια εικόνα για το τι ανθρωπος πρέπει να βρισκεται πισω απο ολα αυτά τα αντικείμενα αλλα σχεδον ποτέ το ανάποδο. Πολυ σπάνια θα σκεφτει κάποιος οταν γνωριζει εναν αλλον το τι μπορεί να έχει πισω του για να λέει αυτά που λέει η για να πιστεύει αυτα που λέει η για έχει τοσο χιουμορ η τοσο ζέστη στην επικοινωνία του. Δεν θα σκεφτεί κάποιος “τι πρέπει να έχει για να είναι τοσο σέξυ” για παράδειγμα. Τεινουμε να θεωρουμε δεδομένα καποια ποιοτικα χαρακτηριστικά και να τα προσπερνάμε μέχρι να φτάσουμε στα “μετρήσιμα” οπου εκεί τελικά κατατάσσουμε τον άλλον.

Σε πολλες συζητήσεις με ανθρώπους που πιστεύουν στον φιλελευθερισμό κυριαρχεί μια ακουστικά πολυ ωραία αφήγηση, ενα οραμα που ειναι πολύ δελεαστικό και ελκυστικο. Μια κοινωνία ελάχιστου κράτους, απόλυτης ελευθερίας και ανεκτικότητας, οπου το υποκείμενο αφήνεται ελευθερο να δημιουργήσει και να διαλέξει πως θα ζήσει τη ζωή του χωρις φοβο απαγορεύσεων στο βαθμο που δεν θα παραβιάζει κάποιους νόμους και αν αυτοι οι νόμοι παρεμποδίζουν την αναπτυξη της ευτυχίας και της δημιουργίας και της κερδοφορίας θα πρέπει δημοκρατικά να νομοθετήσουμε την ακυρωση τους και την αντικατάσταση τους απο άλλους πιο ελαστικους. Σε ολες τις περιπτώσεις που υπάρχει αγορά εργασίας η φιλελευθερη ιδεολογία αρνιέται τη συλλογική διαπραγμάτευση με το λογικοφανές επιχείρημα οτι αυτή αγνοεί τα ιδιαίτερα προτερήματα που μπορεί να έχει ένας υπάλληλος και να πρέπει να παζαρέψει για τον εαυτό του καλύτερους ορους.

Ετσι οπως ακούγεται φαινεται δικαιο. Η ατομικότητα ειναι στο κέντρο του φιλελευθερισμου αλλά και η χρησιμοτητα του ατομου. Αχρηστα ατομα δεν εχουν θέση στον φιλελευθερο παράδεισο και το τι θεωρείται αχρηστο ειναι απλο: ο,τι δεν εχει αγορά….ο,τι δεν θελει η αγορά ειναι αχρηστο.

Φυσικά τοτε δεν θαχαμε απολαυσει ποτε τον Βαν Γκογκ γιατι οσο ζουσε κανείς δεν ηθελε τους πίνακές του. Για αυτό έζησε και τόσο βασανισμένη ζωή. Μέσα σε αυτον το “Καιαδικο” αξιακο κόσμο των φιλελευθερων οπως τον είχε ορισει πολυ παλια πριν να εφευρεθει ενας Μάνος η ενας Τζημερος ο Τζων Λοκ που ειχε θεωρήσει τον άνθρωπο καλό αλλά ατελη και τη ζωή μια προσπάθεια βελτίωσης και οσοι δεν τα καταφέρνουνε στο τέλος πρέπει να υποστουνε τις επιπτώσεις των κινήσεων τους μέχρι τότε. Αυτο το “προτεσταντικής” καταβολής τιμωρητικό συμπλεγμα ο,τι δηλαδή πρέπει να πληρώνεις και να τιμωρείσαι για τα λάθος βήματά σου γεμίζει αυτους που δεν εχουν κάνει λαθος με μια μεσσιανικη υπερ-αυτοπεποιθηση και επαρση οτι “ετσι ειναι τα πράγματα” και οτι “καθενας ειναι υπευθυνος” για τις κινήσεις του στη ζωή. Φυσικά αυτο προυποθέτει οτι ηταν ελευθερος να διαλέξει.

Η υπαρξη αυτής της ελευθεριας ειναι δεδομένη στο σκεπτικο των φιλελευθερων και δεν μπαίνουν στον πειρασμό να βάλουν οικονομικές παραμέτρους μέσα σε αυτή την εκφραση της ελευθερίας. Ειναι χαρακτηριστικό οτι ενω ισχυρίζονται οτι οι αξιοι και οι καλύτεροι άν δεν εχουνε πόρους πρέπει να τυχουν ενισχυσης για να αποκτήσουνε τους πόρους για παράδειγμα εκπαιδευτικες υποτροφιες την ιδια στιγμή δεν βλέπουν πως ενας πολυ χειροτερος αν απλά ειναι κληρονόμος η κάτοχος μέσου παραγωγής που του επιτρέπει να εχει ψηλο εισόδημα απο την εργασία άλλων η κατοχος κεφαλαίου που του επιτρέπεται να το επενδύσει ελευθερα εκει που θα εχει μεγαλύτερο κερδος εκει ακριβως η “εκπεφρασμένη” αξιοκρατία τους πάει περίπατο. Εκει τελικά δεν το λένε, βρισκονται σε αρνηση. Δεν θα πει ποτέ ενας φιλελευθερος “Οι αξιοι προχωράνε αλλα και αυτοι που έχουν χρήματα η μεσο για να τα βγάλουνε”.

Σε αυτον λοιπον το κόσμο που πρέπει να ξέρεις κολύμπι για να μην πνιγείς και αν δεν ξέρεις αει πνιξου, σε αυτην την κοινωνία “Χαιλάντερ” οπου ολα ειναι ενας αγώνας , ενας ανταγωνισμός και στο τέλος ενας πρέπει να κερδισει και ένας να χάσει δεν βλέπουνε οτι στις περισσότερες μάχες ενω κερδίζει ένας, χανουν πολλοι. Σε αυτη τη κανιβαλλικη κοινωνία που δεν την οραματίζονται οπως υποκριτικά η απο ανοησία ισχυρίζονται, αυτή τη καννιβαλικη κοινωνία την ζουμε στο πετσι μας απο τότε που σταμάτησε να δουλεύει το καπιταλιστικο “τρυκ” του κευνσιανισμου και που η εξαθλίωση βασιλεύει, η μονη παρηγοριά του πληγωμένου “εγω” του αποτυχημένου ειναι ο κοινωνικός αυτοματισμός και η “προβολη”. Με απλά λόγια να βρώ κάποιον διπλα μου που να μου φταίει που δεν πέτυχα η να προβάλλω την αποτυχία μου στο πιο αδυναμο κοινωνικό κρίκο. Ετσι αφου ενωθώ με ομοιους μου αποτυχημένους, μπορεί να συνεχίσω να ειμαι αποτυχημένος χωρις δουλια χωρις λεφτά χωρις σπιτι ισως αλλά ειμαστε πολλοι και θα σας τσακισουμε.

Ετσι με τέχνη η φιλελευθερη ρητορικη και τα ΜΜΕ που την υπηρετούν ευκολα βρισκουνε τους στοχους “προβολης” των δεινων της κοινωνίας . Ειναι οι “αλλοι” οι δημοσιοι υπάλληλοι, οι τελωνειακοι, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, οι ταξιτζήδες, οι μετανάστες , οι ομοφυλόφιλοι , οι πουτάνες , οι οροθετικές οι ναρκομανείς οι αναρχικοι οι κομμουνιστές ο Συριζα το ΠΑΜΕ και ολοι αυτοι αρκει να μην ειναι το Κεφάλαιο και οι μεθοδεύσεις του για να παραμένει Κυρίαρχο και να αυξάνεται με σχεδιασμούς μακρια εξω και ερημην της κοινωνίας.

Μεσα σε αυτή την απουσία της κοινωνικης σκέψης απο το κοινωνικό γιγνεσθαι στην οποία σπρωχνουν με χαρα οι φιλελευθεροι τον κόσμο μέσα απο την ιδεοληψία τους της “χρησιμότητας” και της “ατομικης ευθυνης” απογυμνωμένης ομως απο τα οικονομικά και παραγωγικά χαρακτηριστικα του “φταιχτη” και του “αχρηστου” η απελπισία του “αποτυχημένου” παιρνει τη μορφή “κοινωνικής εκδίκησης”. Απουσία ενος ερμηνευτικου εργαλείου της αποτυχίας του, ενος εργαλείου με οικονομικά , παραγωγικά και εν τέλει ταξικά χαρακτηριστικά θα στραφει η εκδίκησή του εκει που θελουν τα ΜΜΕ που υπηρετουν την φιλελευθερη αφήγηση….στους “αλλους” στους “διαφορετικους”.

Ετσι ο φιλελευθερισμός γεννάει στην εφαρμογή του την δυσανεξία στην “διαφορά” το κυνήγι της “διαφορας” δηλαδή γεννάει ναζισμό για αυτο ειναι πιο επικίνδυνος απο τον ναζισμό γιατι ο τελευταίος ειναι τοσο ωμος και απροκάλυπτος που μοιραια σχεδον θα γεννήσει αντιναζισμό ενω ο φιλελευθερισμός ειναι τοσο ωραίο παραμύθι που θα κοιμηθει μια κοινωνία με το ονειρο της επιτυχιας των άξιων και θα ξυπνησει στον εφιάλτη της κυριαρχίας των “αχρηστων” της προηγουμενης αφήγησης.

Πηγή: Οι Αχρηστοι (ή γιατί οι φιλελεύθεροι είναι πιο επικίνδυνοι από τους νεοναζί) - RAMNOUSIA