Προπαγάνδα και Μάζα

Προπαγάνδα και Μαζάνθρωπος : «Ο συνειδητός και ευφυής χειρισμός των οργανωμένων συνηθειών και των απόψεων σχετικά με τις μάζες είναι ένα σημαντικό στοιχείο στη δημοκρατική κοινωνία. Εκείνοι που χειρίζονται αυτόν τον απαρατήρητο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη κυβέρνηση που αποτελεί την πραγματική δύναμη που κυβερνά ολόκληρη τη χώρα.»

«Κυβερνόμαστε, τα μυαλά μας είναι φορμαρισμένα, οι προτιμήσεις είναι ήδη διαμορφωμένες, οι ιδέες μας είναι προτεινόμενες, κατά ένα μεγάλο μέρος από τα άτομα δεν έχουμε ακούσει ποτέ για αυτά. Αυτό είναι ένα λογικό αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο η δημοκρατική κοινωνία μας οργανώνεται. Οι τεράστιοι αριθμοί των ανθρώπινων όντων πρέπει να συνεργαστούν κατά αυτόν τον τρόπο εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως ομαλά λειτουργούσα κοινωνία. Οι αόρατοι κυβερνήτες μας είναι, σε πολλές περιπτώσεις, απληροφόρητοι της ταυτότητας των συντροφικών μελών τους στο εσωτερικό γραφείο.»

«Η οργάνωση της δημοκρατίας είναι τέτοια, ώστε τα μυαλά των πολιτών να μπαίνουν σε καλούπια»

«Η καλή διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό»

«Ο μέσος πολίτης είναι ο πιο ευαίσθητος αισθητήρας που υπάρχει επί της γης. Ο ίδιος του ο νους είναι το μεγαλύτερο φράγμα ανάμεσα σ’ αυτόν και την πραγματικότητα. Μέσα στο μυαλό του υπάρχουν στεγανά διαμερίσματα, αδιαπέραστα από τη λογική. Η τάση του για απόλυτες απόψεις είναι το εμπόδιο που τον κάνει να μην λειτουργεί με βάση τη σκέψη και την εμπειρία του, αλλά μόνο με μαζικές αντιδράσεις» από τα βιβλία του Edward Louis Bernays «Προπαγάνδα», «Κατασκευάζοντας τη Συναίνεση», «Αποκρυσταλλώνοντας την Κοινή Γνώμη»



Έχεις συνδυάσει την λέξη “Προπαγάνδα” με εταιρίες, θρησκείες, πολιτική και ψέματα, ενώ σίγουρα, δεν θα το λάμβανες ως έπαινο, αν κάποιος σε ονόμαζε “Προπαγανδιστή”. Πιθανότατα είσαι όμως προπαγανδιστής όπως επίσης είσαι και “θύμα” της προπαγάνδας, σε πολλά θέματα που ξεφεύγουν από την πολιτική και αγγίζουν από τις θρησκευτικές έως τις κοινωνικές απόψεις σου, ακόμα και τις απόψεις που υιοθέτησες και “φοριούνται αβασάνιστα” στην παρέα σου. Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία των απόψεών σου να είναι αποτέλεσμα προπαγάνδας. Ο ορισμός της προπαγάνδας είναι πραγματικά απλός και ουδέτερος καιουδεμία σχέση έχει με “σκοτεινιές” και “ασχήμιες” που πιθανόν φαντάζεσαι.

Προπαγάνδα είναι οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας αποσκοπεί στο να επηρεάσει την στάση μιας κοινότητας ή ενός ατόμου απέναντι σε ένα ζήτημα.

Τόσο απλό. !!! Γιατί όμως την έχεις συνδυάσει με την πολιτική και το ψέμα; Διότι η χρήση της είναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ η κορωνίδα της πολιτικής (πρέπει να επηρεάσεις μαζάνθρωπους, τουλάχιστον για να σε ψηφίσουν) και διότι το “ψέμα”, η “ανακρίβεια” και ο “φτηνός εντυπωσιασμός” είναι μέσα στα εργαλεία της προπαγάνδας. Βλέπεις, ξέρεις και εσύ τα εργαλεία της προπαγάνδας μόνο που τα έχεις προσέξει και τα έχεις προσάψει στο στρατόπεδο με τους “αντιφρονούντες” και ουδέποτε σε αυτούς που θεωρείς πως ανήκουν στην παρεούλα σου. Σου είναι δύσκολο να σκεφτείς πως προπαγανδίζεις συνεχώς και αδιαλείπτως, ανεξαρτήτως θέματος ή επιπέδου.

Επίσης η προπαγάνδα, είναι ο κύριος τρόπος προβολής της διαφήμισης. Για την ακρίβεια, η διαφήμιση μπορεί και να οριστεί ως προπαγάνδα υπέρ κάποιου συγκεκριμένου προϊόντος. Η λέξη προπαγάνδα αφορά κυρίως πολιτικούς ή εθνικιστικούς σκοπούς και την προώθηση αντιστοίχων ιδεών. Η προπαγάνδα σχετίζεται επίσης με εκστρατείες πληροφόρησης από μέρους των κυβερνήσεων, οι οποίες στοχεύουν στην προώθηση ή στην αποθάρρυνση συγκεκριμένων πρακτικών (βλέπε χρήση ζωνών ασφαλείας, κάπνισμα, κλπ). Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χαρακτήρας της προπαγάνδας παραμένει πολιτικός. Η προπαγάνδα μπορεί να λαμβάνει χώρα με φυλλάδια, αφίσες, μέσω τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών ή και άλλων μέσων.

Εντός στενότερων σημειολογικών πλαισίων, ως προπαγάνδα εννοείται ένα σύνολο πληροφοριών οι οποίες είναι επίτηδες παροδηγητικές ή ψευδείς, προκειμένου να υποστηρίξουν πολιτικές σκοπιμότητες ή να προστατεύσουν τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν την εξουσία. Ο προπαγανδιστής επιδιώκει να μεταλλάξει τον τρόπο με τον οποίο το ευρύ κοινό αντιλαμβάνεται ένα ζήτημα ή μία ορισμένη κατάσταση, ώστε οι αντιδράσεις και οι προσδοκίες του να εξυπηρετούν πλέον τα συμφέροντα της οντότητας που αντιπροσωπεύει ο προπαγανδιστής. Ως τέτοια, η προπαγάνδα συνάδει με την λογοκρισία, η οποία επιτυγχάνει τον ίδιο στόχο με την διαφορά ότι δεν επιδιώκει να γεμίσει την διάνοια του κοινού με «εγκεκριμένες» πληροφορίες, αλλά εμποδίζει την μετάδοση αντιμαχόμενων ιδεολογιών. Αυτό που ξεχωρίζει την προπαγάνδα από άλλες μορφές συνηγορίας είναι ότι ο προπαγανδιστής είναι πρόθυμος να αλλάξει την άποψη του κοινού μέσω σύγχυσης και εξαπάτησης και όχι μέσω πειθούς και κατανόησης. Επιπλέον, οι ηγέτες κάποιας οργάνωσης μπορεί να γνωρίζουν ότι οι πληροφορίες είναι μονόπλευρες ή αναληθείς αλλά αυτό ίσως δεν ισχύει για τα μέλη της οργάνωσης που συμμετέχουν στην διάδοση της προπαγάνδας.

Σε ό,τι αφορά τις θρησκευτικές αποχρώσεις του, ο όρος «προπαγάνδα» χρησιμοποιείται ευρέως σε διαξιφισμούς αναφορικά με νέα θρησκευτικά κινήματα τόσο από τους υπερασπιστές όσο και από τους διώκτες τους. Οι τελευταίοι τα αποκαλούν σέκτες-αιρέσεις. Οι ακτιβιστές των αντισεκταριάνιστικών/αντιαιρετικών κινημάτων κατηγορούν τους ηγέτες των θεωρούμενων αιρέσεων ότι χρησιμοποιούν προπαγάνδα προκειμένου να προσηλυτίσουν οπαδούς. Κάποιοι κοινωνιολόγοι, όπως ο Τζέφρι Χάντεν και οι επιστήμονες της CESNUR κατηγορούν το αντι-αιρετικό κίνημα, καθώς και τα πρώην μελή αποκαλούμενων αιρέσεων, τα οποία έγιναν στεντόρειοι κριτικοί τους, ότι οι κατηγορίες τους στερούνται βάσης.

Η προπαγάνδα επίσης υπάρχει “εν αγνοία σου” όταν προσπαθείς να πείσεις φίλους σου για μια άποψή σου (το ονομάζεις όμως “συζήτηση”) διότι όπως θα δεις παρακάτω χρησιμοποιείς πολλά από τα εργαλεία της. Ιστορικά θα μπορούσαν να γραφτούν και έχουν γραφτεί τόμοι για την προπαγάνδα: Από αναφορές σε “δημαγωγία” και “δημαγωγούς” στον αρχαίο κόσμο μέχρι και εκπληκτικούς μάστορες του είδους. Τα σλόγκαν τύπου “Ναι στην ζωή, Όχι στα Ναρκωτικά” και “Για μια καλύτερη Ελλάδα“, οι στερεότυπες εκφράσεις του παρουσιαστή που ακούς στα M-Mαζικης-E τύπου “Πύρινη λαίλαπα” ή “Ειδεχθές έγκλημα” ακόμα και γνωμικά λαϊκής σοφίας έχουν και αυτά προπαγανδιστικό ρόλο.

Πόσο αποτελεσματική είναι η προπαγάνδα; Τόσο αποτελεσματική ώστε να χρησιμοποιείται κατά κόρον στον πόλεμο, στην θρησκεία και στη πολιτική, τομείς που θέλουν, γρήγορα αποτελέσματα. Τόσο αποτελεσματική ώστε η επιτυχία της να μην εξαρτάται από την λογική ορθότητα της γνώμης που προσπαθείς να περάσεις, ορισμένες φορές όσο πιο τρελή τόσο καλύτερα: άλλοι πιστεύουν σε σταυρωμένους που αναστήθηκαν, άλλοι πως η πεθαμένη τους γιαγιά έχει μετεμψυχωθεί σε αγελάδα, άλλοι πως το κεφάλαιο θα μας σώσει, άλλοι πως θα μας σώσουν οι μολότοφ, άλλοι πως τους Πραγματικούς Έλληνες θα τους σώσουν ούφο και Ελ, άλλοι πως για όλα φταίει οι Χ (βάλε λαό-ομάδα που δεν συμπαθείς) και άλλοι πως ο Μέγας Κθούλου ξυπνάει και μαζεύουν άρον άρον πιστούς. Δες απλά τι απόψεις κυκλοφορούν στον πλανήτη γη και βγάλε το συμπέρασμά σου. Δες πως βλέπεις εσύ τα άτομα που πρεσβεύουν την κόντρα αντίθετη ιδέα από αυτήν που ενστερνίζεσαι και δες μετά πως βλέπουν και αυτοί εσένα: και για τις δυο πλευρές είναι πασιφανές πως η αντίπαλη πλευρά έχει λάθος.

Ο άνθρωπος είναι ικανός να πιστέψει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αν του το θέσεις με έξυπνο τρόπο.



(Κάνε κλικ στις εικόνες να τις δεις μεγάλες)

Η αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας έγκειται στο ότι απευθύνεται πολύ δυνατά, στο συναίσθημα.Μη φανταστείς δηλαδή πως ένας προπαγανδιστής χρειάζεται να έχει ατσάλινα επιχειρήματα και να σηκώνει το χέρι σε διδακτική στάση καθώς εξαπολύει ένα λογύδριο που δεν μπορείς να το “πιάσεις” από πουθενά διότι είναι αρτιότατο από άποψη λογικής – φιλοσοφίας. Αν απαιτεί ένα πράγμα η προπαγάνδα, αυτό είναι καλή γνώση ψυχολογίας και μόνον.

Η Πυθαγόρεια φιλοσοφία παροτρύνει το μαθητή να ρίξει φως στο άδυτο, να φέρει όλα αυτά που έχουν συσσωρευτεί εκεί στην επιφάνεια και να τα αντιμετωπίσει για να υπάρξει αρμονία. Είναι πολύ εύκολο να πούμε «απεταξάμιν την προπαγάνδα» εάν, μένουμε ήρεμοι όταν μας βομβαρδίζουν με ειδήσεις, ψάχνουμε μόνοι μας αυτό που μας ενδιαφέρει και το σημαντικότερο δεν αποσπάμε την προσοχή μας από τα υπαρκτά προβλήματα, τις πραγματικές μας ανάγκες ως ανθρώπινο είδος και τις πρωταρχικές αξίες της ζωής μας. Στο χέρι μας είναι να μπορέσουμε να ζήσουμε ελεύθερα μακριά από το «Μάτριξ» που έχουν δημιουργήσει οι προπαγανδιστές.

Ο Edward Louis Bernays, δίδαξε πρώτος πώς η σύνδεση των προϊόντων μαζικής παραγωγής με ασυνείδητες επιθυμίες, πείθει τον κόσμο να αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται. Προέκυψε έτσι μια νέα πολιτική ιδέα για τον έλεγχο της μάζας η οποία υποστήριζε ότι όταν ικανοποιούνται οι ασυνείδητες επιθυμίες του κόσμου, τότε αυτός γίνεται «ευτυχισμένος» και πειθήνιος. Τότε ακριβώς ξεκίνησε η εποχή του καταναλωτισμού η οποία κυριαρχεί έως σήμερα στον δυτικό κυρίως κόσμο, επηρεάζοντας σταθερά τους φόβους και τις επιθυμίες. Τυπικά για τη διάδοση προπαγανδιστικών μηνυμάτων χρησιμοποιούνται ειδησεογραφικά πρακτορεία, κυβερνητικές δηλώσεις και αναφορές, ιστορικές αναθεωρήσεις, junk science, βιβλία, φυλλάδια, προπαγανδιστικές ταινίες, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και αφίσες. Στην περίπτωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, προπαγανδιστικά μηνύματα μπορούν να διαδοθούν μέσω ειδήσεων, ενημερωτικών αλλά και άλλων εκπομπών, καθώς και διαφημιστικών μηνυμάτων.

Οι άνθρωποι ήθελαν πια να αποκτήσουν –ή έστω να κατασκευάσουν ή να δανειστούν – έναν εαυτό, ανεξάρτητο και διαφορετικό απ’ όλους τους άλλους -κι αυτή ακριβώς την εικόνα άρχισε να τους πουλάει η διαφήμιση. Η παλιότερη ιδέα, περί της αξίας του ατόμου, που είχε εισαχθεί με τον Διαφωτισμό, συμπληρώθηκε με τη νέα ιδέα πως το άτομο είναι οι επιθυμίες του, και πήρε την αξία θρησκείας στις σύγχρονες κοινωνίες. Χάρη στις μελετημένες εκστρατείες του Edward Louis Bernays, οι τεχνικές της διαφήμισης έγιναν το μαγικό ραβδί που κρατάει τον μαζάνθρωπο, μονίμως σε μια μαζική και μαγική αυταρέσκεια.

Καθώς οι μαζάνθρωποι απέρριπταν την προπαγάνδα μετά τον πόλεμο, ο Edward Louis Bernays, επινόησε ένα πιο ελκυστικό όνομα για την κοινωνική εκδοχή της: «Δημόσιες Σχέσεις». Άρχισε να μελετά επισταμένα τα έργα του θείου του Sigmund Freud. Σύντομα ανακάλυψε ότι δεν χειραγωγεί η πληροφορία τα πλήθη, άποψη που επικρατούσε έως τότε, αλλά το ασυνείδητο. Ξεκίνησε να πειραματίζεται με το μυαλό της μαζικής, λαϊκής κυρίως τάξης και να μελετά τα συναισθήματά της. Έδειξε το μεγάλο του ταλέντο στηχειραγώγηση των ασυνείδητων επιθυμιών όταν εταιρίες τσιγάρων του ζήτησαν να διερευνήσει τρόπους να αυξήσουν την πελατεία τους και να πείσει και τις γυναίκες να καπνίσουν, θέαμα που έως τότε θεωρούνταν ταμπού.

Την εποχή εκείνη οι γυναίκες δεν κάπνιζαν δημόσια, πράγμα που περιόριζε στο μισό τους πιθανούς αγοραστές. Ο Edward Louis Bernays,είχε την ιδέα να υποβληθεί ένα δείγμα γυναικών σε ψυχανάλυση, ώστε να φανεί τι πραγματικά σημαίνει το προϊόν γι αυτές. Το συμπέρασμα ήταν πως σε βαθύτερο επίπεδο οι γυναίκες συνέδεαν το κάπνισμα με την ανδρική σεξουαλική εξουσία και την χειραφέτηση. Έτσι οργανώθηκε η ανάλογη διαφημιστική καμπάνια, με μηνύματα που συνέδεαν εντέχνως το κάπνισμα με την ανεξαρτησία. Με την πρόθυμη συνεργασία των φεμινιστριών, που στη διάρκεια μιας παρέλασης οργάνωσαν την πρώτη δημόσια εμφάνιση γυναικών που κάπνιζαν αυτό που οι ίδιες ονόμαζαν «δάδες της ελευθερίας» (torches of freedom), ο παρθένος στην διαφήμιση πληθυσμός υπέκυψε στο δέλεαρ κι έτσι έκτοτε όλες οι γυναίκες του πλανήτη απέκτησαν το δικαίωμα στην «εσωτερική» παρόρμηση να καπνίσουν. Αυτή ήταν ίσως η πρώτη φορά που η ανάγκη για χειραφέτηση χρησιμοποιούνταν τόσο ξεκάθαρα για χάρη ευτελών μηχανισμών χειραγώγησης.

Χωρίς επιπλέον λόγια –κοντεύω να γράψω διατριβή- ας πάμε κατευθείαν στο κύριο άρθρο περίπροπαγάνδας των μαζάνθρωπων, με μοναδική επισήμανση, ό,τι όπου ο συγγραφέας αναφέρει κομμουνισμό ταιριάζει οποιοσδήποτε –ισμός και χωρίς να ξεχνάμε πως κάθε –ισμός και πάγος. (ΔεςΠερίσσεια θερμότητας σημαίνει περίσσεια κινήσεως και συνειδήσεως. Περίσσεια ψυχρού, σημαίνει ακινησία και νέκρα. Ηράκλειτος)



«Ήδη συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι, όσους απόμειναν από την προεπαναστατική εποχή» ΤΖ. ΟΡΓΟΥΕΛ

Ο ΑΝΤΙΑΤΟΜΙΣΜΟΣ

1. Ή σύγκρουσις βουλήσεων: Ή προπαγανδιστική διαδικασία είναι μία προσπάθεια επιβολής τής βουλήσεως τού προπαγανδιστού επί του κοινού του. Επιτυχημένη Προπαγάνδα είναι ακριβώς, ή επιβολή αυτής της βουλήσεως. ‘Αλλά, κάθε ον, υπακούοντας στο ένστικτο αυτοσυντηρήσεως μέ τον μηχανισμό αύτοαμύνης που διαθέτει, προβάλλει αυτόματα, μία άντίστασι σε κάθε ξένη επίδρασι – σωματική ή ψυχική. Έτσι κάθε άνθρωπος και κάθε κοινό, ακόμη και τό πιο φιλικό, υποσυνείδητα έστω, προβάλλει κάποια άντίστασι στήν Προπαγάνδα, που όπως και νά είναι, συνιστά μία απόπειρα διεισδύσεως ξένης εξωτερικής βουλήσεως στον ψυχικό και βουλητικό του κόσμο. Γι’ αυτό, από μία άποψι, ή Προπαγάνδα είναι σύγκρουσις, ανάμεσα σέ δύο βουλήσεις: στήν βούλησι του π ρ ο π α γ α ν δ ι σ τ ο ύ και στήν βούλησι τού κοινού. Ό προπαγανδιστής λοιπόν, πρέπει νά κατανικήση την άντίστασι τού κοινού. Ή θέλησίς του, πρέπει νά άποδειχθή ισχυρό­τερη άπό τήν θέλησι τού κοινού, ώστε ή δεύτερη νά ύποκύψη και να ύποταγή.

2. ‘Ατομική και ομαδική βούλησις: Όσο πιο συγκροτημένη και πιο ολοκληρωμένη είναι ή προσωπικότης εκείνου προς τον όποιον άπευθύνεται ό προπαγανδιστής, τόσο με­γαλύτερη θά είναι και ή άντίστασις πού θά βρή. Το άτομο σκέπτε­ται, κρίνει και προσπαθεί με κάθε τρόπο νά διαφυλάξη τήν άνεξαρτησία του. Γι’ αυτό, ή Προπαγάνδα πρός τά άτομα, δηλ. πρός σκεπτό­μενα όντα, συναντά μεγάλες δυσκολίες.

Τό άντίθετο συμβαίνει όταν έχουμε νά κάνουμε μέ τήν άπρόσωπη Μάζα. Τά άτομα πού τήν άποτελούν, έχουν χάσει τήν ικανότητα νά σκέπτονται υπεύθυνα και ανεξάρτητα. «Εχουν «διαλυθεί» μέσα στην ενιαία συλλογική Μαζοψυχή πού όπως είδαμε κατευθύνεται κυρίως από συναισθήματα, πάθη, ένστικτα, και όρμέμφυτα, χωρίς ικανότητα νά συγκρίνη και νά κρίνη, νά σκέπτεται και νά άποφασίζη([1]).

Ή Μάζα, αντιδρώντας σαν παιδί, μέ βάση το συναίσθημα» ελέγχεται εύκολα από ένα ικανό προπαγανδιστή. Στο βάθος κάθε άνθρωπου εξακολουθεί πάντα νά βρίσκεται ένα παιδί. Αυτό, βγαίνει στήν επιφάνεια κάθε φορά πού μειώνεται ό έλεγχος τού συνειδητού. Τέ­τοιες περιπτώσεις είναι οι στιγμές της μεγάλης συγκινήσεως, λύπης, χα­ράς ή ενθουσιασμού και ακόμη περισσότερο της υστερίας ή τού παραληρήματος. Αύτές άκριβώς τις καταστάσεις ζει συνήθως ή Μάζα. Γι’ αυτό, όπως ένα παιδί, έτσι και αυτή γυρεύει αγωνιωδώς τον προ­στάτη, «πατέρα» και «άρχηγό» της. Τέτοιος γίνεται εκείνος πού πιάνον­τας τον εσωτερικό παλμό της θά κατορθώση νά έκφράση καλύτερα τά συναισθήματά της, Τότε, ενσαρκώνοντας τό συλλογικό της υποσυνεί­δητο της επιβάλλεται. Είναι ό άγκιτάτορας – άρχηγόςπού αποκρυσταλλώνει και διατυπώνει (κατά τον τρόπο πού αυτός θέλει) τις αόριστες και συγκεχυμένες τάσεις, την ρευστή, ενστικτώδη θέλησι της Μάζας. Αυτός επιβάλλει τη θέληση του και την καθοδηγεί αυταρχικά. Ή άρτια κατοχή αυτής της τεχνικής υπήρξε ή μεγαλύτερη αξία τού Λένιν και τού Χίτλερ.

3. Στόχος ή Μάζα: Γιά νά μπορέση νά «έργασθή» κατά τόν τρόπο πού περιγράψαμε ό άγκιτάτορας πρέπει νά έχη άπέναντί του όχι σκεπτόμενα άτομα άλλά μία άμορφη απρόσωπη Μάζα. Τό ύλικό του πρέ­πει νά είναι ή Μαζοψυχή.

Σκοπός της Προπαγάνδας είναι νά βγάλη στήν επιφάνεια και νά χρησιμοποιήση τήν ενέργεια πού περικλείει μέσα του ό άνθρωπος. Φορεύς της ενεργείας πού ενδιαφέρει την Προπαγάνδα είναι κυρίως ή Μάζα. Η ενέργεια πού ενδιαφέρει την Προπαγάνδα εκλύεται από την «διάλυσι» του ατόμου μέσα στη Μάζα, όπως ακριβώς ή ενέργεια πού ενδιαφέρει την φυσική εκλύεται άπό την διάσπασι του ατόμου. Γι’ αυτό ή κομμουνιστική Προπαγάνδα προσπαθεί νά δημιουργήση τήν Μαζοψυχή και νά διαλύση μέσα της τα ξεχωριστά άτομα. Γιά νά τό έπιτύχη πρέπει νά δώση στό πλήθος μία ψυχική ομοιογένεια. Νά δημιουργήση τήν ομοιομορφία ψυχικών καταστάσεων και αντιδρά­σεων. Προσπαθεί λοιπόν νά εξαλείψη όλες τις ατομικές αντιθέσεις, δια­φορές και άποχρώσεις, νά έκμεταλλευθή τό μιμητικό ένστικτο του ανθρώ­που, νά συντρίψη κάθε τάσι ανεξαρτησίας και έτσι, νά μετατρέψη τό ψυ­χικώς ετερογενές άθροισμα των ξεχωριστών ατόμων, σέ μία Μά­ζα ψυχικώς ομοιόμορφη και με κοινές αντιδράσεις, εκείνες πού επιθυμεί τό Κ.Κ.

Ό κομμουνισμός προσπαθεί νά εξαφανίση ολό­τελα το ανεξάρτητο υπεύθυνο, επιφυλακτικό και δύστροπο άτομο, διαλύοντάς το μέσα στήν εύκολομεταχείριστη Μάζα. Άλλωστε και ως κοσμοθεωρητικό – κοινωνικό – πολιτικό – οικονομικό σύστημα ό κομμουνισμός είναι εχθρός του ατόμου, το όποιο και καταστρέφει.

———————————

[1] «Οσα αναφέραμε γιά τήν Μάζα δεν ισχύουν μόνον γιά τις μάζες των καθυστερη­μένων λαών. Ή Ψυχοπολιτική έχει διαπιστώσει πειραματικά και ή ‘Ιστορία μας έχει δείξει έμπρακτα, ότι τό ίδιο ακριβώς ισχύει καί γιά τις μάζες εξαιρετικά πολιτισμένων και «ψυχρών» λαών.

Ό Π ρ ο ύ λ γράφει: «Ή νοοτροπία του πολιτισμένου, όταν μετέχει σέ μία Μάζα γίνεται όμοια μέ έκείνην του πρωτόγονου ή του παιδιού».

Ό Χ ί τ λ ε ρ λέγει: «Στων μεγάλη πλειοψηφία της ή Μάζα κατέχεται από μία διάθεσι και από μία νοοτροπία τόσο «Θηλυκή» ώστε οι γνώμες της και οι πράξεις της καθορί­ζονται περισσότερο άπό τις άμεσες εντυπώσεις που προκαλούνται επάνω στίς αισθήσεις της. Οί μάζες είναι «θηλυκές».
———————————-



4. Τό Άτομο στον Κομμουνισμό: Στον κομμουνισμό, το Κράτος παραλαμβάνει τον άνθρωπο άπό τήν ώρα πού θα γεννηθή και προσπαθεί νά τόν εχη στά χέρια του ώς τήν ώρα πού θά πεθάνη. Τό έργο αρχίζει μέ τόν βρεφικό σταθμό, όπου ή ερ­γαζομένη μητέρα είναι ούσιαστικά ύποχρεωμένη άπό τόν τρόπο ζωής και εργασίας νά άφίση τό βρέφος της. Μετά τόν βρεφικό σταθμό, έρχεται ό παιδικός κήπος και τό νηπιαγωγείο. Στά ιδρύματα αυτά τό παιδί δεν είναι πιά τό επίκεντρο τής προσοχής τής οικογενείας, άλλά τό νούμερο 5 ή 12, πού δικαιούται τό 1 /40 ή τό 1 /50 τής προσοχής πού δίδει ή βρεφοκόμος στήν ομάδα. Ετσι, άπό τά πρώτα του βήματα ό άνθρωπος ύποβάλλεται στή συνεχή επίδρασι του Κ. Κ. πού τόν μαθαί­νει νά ζή σάν μέλος μιας Μάζας, σάν εξάρτημα ενός τεραστίου μηχανισμού, σάν μόριο ενός παμμεγίστου οργανισμού. Τό έργο τής μαζοποιήσεως συνεχίζεται μετά τό σχολείο, μέ τις οργανώσεις τής νεολαίας, μέ τις πολλές και διάφορες ειδικές οργανώσεις και φυσικά μέ τό Κ. Κ.([2]).

Στό κομμουνιστικό κράτος ό άνθρωπος δεν μένει ποτέ μόνος του. Δεν υπάρχει κανείς που νά μην ανήκει κάπου. Όλοι είναι εντεταγμένοι σέ κάποια όργάνωσι που ελέγχεται οπωσδήποτε άπό τό κομμουνιστικό κράτος. Στην Κομσομόλ ή στην όργάνωσι των γυναικών, στο κολχόζ ή στην όργάνωσι της γειτονίας ή και της πολυκατοικίας στην οποία μένει, στό Κόμμα ή σέ κάποιο «σύνδεσμο». Έξ άλλου, τό κρά­τος, ορίζει στον κάθενα τό επάγγελμα πού θά κάνη, τον εκπαιδεύει ανά­λογα και μετά του δίνει δουλειά, όρίζοντάς του τον τόπο, το είδος, τις συνθήκες και την αμοιβή της εργασίας του.

Τό ολοκληρωτικό κομμουνιστικό κράτος, καθορίζει στον κάθε πολίτη τί θά διαβάση, τί θά δη στον κινηματογράφο και στό θέατρο, τί θά άκούση άπό τό ραδιόφωνο, με τί είδους μουσική θά χορέψη. Γιατί, αυτό, είναι ό μοναδικός ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείων, έκδοτικών οίκων, κινηματογρα­φικών στούντιο, αιθουσών προβολής και παραστάσεων, ραδιοφωνικών σταθμών, κέντρων διασκεδάσεως. Και επί πλέον, αύτό είναι και ό γενι­κός λογοκριτής! Είναι ο μοναδικός εκδότης, βιβλιοπώλης, κινη­ματογραφικός παραγωγός, θιασάρχης. Τό Κράτος, καθορίζει στον πο­λίτη άκόμη και την μόδα σύμφωνα μέ την όποία θά ντυθή γιατί αυτό και μόνον αύτό παράγει όλα τά είδη του ρουχισμού και υποδήσεως και είναι ιδιοκτήτης όλων τών καταστημάτων. Είναι ό μοναδικός έμπορος, ράφτης, υποδηματοποιός, ή μοναδική μοδίστα, ό ιδιοκτήτης όλων τών κουρείων και κομμωτηρίων. Τό Κράτος είναι άκόμη εκείνο πού θά πή στον πολίτη άν θά ταξιδέψη, πού, πότε, γιά πόσο, μέ ποιο τρόπο.

Ετσι, ό κομμουνισμός, έχοντας δημιουργήσει τό Ύπερκράτος πού ελέγχει τα πάντα, ελπίζει ότι επιδρώντας διαρκώς επάνω στη σκέψη του ατόμου και καθορίζοντας παντού και πάντα τήν συμπεριφορά του, σιγά – σιγά θα τό εξαλείψη ολοκληρωτικά.

————————————————

([2]) Χαρακτηριστική γιά τά αποτελέσματα αυτής τής Προπαγάνδας είναι ή περί­πτωση του ανήλικου «πιονέρου» Πάβελ Μορόζωφ ό όποιος κατέδωσε τούς αγρότες γονείς του επειδή είχαν κρύψει, λίγο άπό τόν καρπό του μόχθου τους γιά να τον σώσουν άπό τό Κράτος γιά χάρι τών παιδιών τους. Ό Μορόζωφ είχε μάθει ὀτι πραγματικοί γο­νείς του δεν είναι οί φυσικοί και «συμπτωματικοί» άλλά τό Κράτος και τό Κ.Κ. Ετσι κατέδωσε τόν πατέρα του και την μητέρα του. ‘Αποτέλεσμα νά καταδικαστούν σέ 10ετη καταναγκαστική έργασία στήν Σιβηρία άπό όπου δεν ξαναγύρισαν. Αγανακτισμένο τό χωριό, λυντσάρισε τόν Πάβελ. Άλλά τό καθεστώς τόν τιμά. Τό καλύτερο παιδικό πάρκο της Μόσχας, έχει, τό δνομά του και τόν ανδριάντα του. Στό Λένινγκραντ του έχει μουσείο. Του αφιέρωσε γραμματόσημο. Και με τα σχολικά βιβλία τον προβάλλει σ’ όλα τά παιδιά σάν παράδειγμα γιά μίμησι. Ή Ιστορία έπανελήφθη τελευταία. Τό 1966, μια 11ετής κάτοικος της άνατ. Γερμανίας, ή Γιούτα Μπάουμ παρασημοφορήθηκε άπό το καθεστώς επειδή κατέδωσε τρεις συγγενείς της πού σχεδίαζαν νά δραπετεύσουν από το «τείχος της καταισχύνης».

————————————————-



5. Ό Μαζάνθρωπος: Μέ τά μέτρα καί μέ τις αρχές πού αναφέραμε ό κομμουνισμός πάει νά μαζοποιήση οριστικά, μόνιμα, καί άμετάβλητα τόν άνθρωπο. Όνειρο του νά δημιουργήση τόν «νέο τύπο» άνθρώπου, τόν «μαζάνθρωπο».

Μέ όλα τά μέσα, άπό τή λογοτεχνία ώς τό «στρατόπεδο άναμορφώσεως» καί άπό τόν κινηματογράφο ώς τό ύποχρεωτικό γιά κάθε κάτοικο κομμουνιστικής χώρας μάθημα μαρξισμού, προσπαθεί νά δημιουργήση ενα «νέο τύπο άνθρώπου» πού σκέπτεται καί δρα όχι μέ δική του βούλησι αλλά κατεπιταγήν της άφηρημένης βουλήσεως τού «συνόλου» πού εκ­πρόσωπος του υποτίθεται ότι είναι τό Κράτος. Βρεφικοί καί παιδοκομικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, σχολεία, παρα­στρατιωτικές οργανώσεις τής νεολαίας, άθλητισμός, γιγαντιαίες παρελά­σεις, μαζικές εορτές, κομματικές τελετές, καλλιέργεια τού πνεύματος τής απολύτου πειθαρχίας καί θυσίας στό όνομα τού Κράτους, τυφλή πίστις στο «ιερό» Δόγμα, λατρεία των συμβόλων του, όλα αύτά σέ ενα άποβλέπουν :

Στήν άντικατάστασι τού άνθρώπου προσωπικότητα άπό τόν «όμαδισμένο άνθρωπο» τόν άνθρωπο νέου τύπου, τόν μαζάνθρωπο.

Στή δημιουργία αύτού τού «μαζανθρώπου» άποβλέπει καί ή εκ­παιδευτική μεταρρύθμισις πού έγινε κατ’ είσήγησιν τού Χρούτσωφ τό 1959 στον ΕΣΣΔ. Με αύτήν καταργήθηκαν ουσιαστικά ή μέση έκπαίδευσις καί ή κλασσική άνθρωπιστική παιδεία, ώστε νά περιορισθή ή «μόρφωσις» στήν παροχή ώρισμένων στοιχειωδών καί απαραιτήτων γνώσεων καί μιας μονόπλευρης τεχνικής καταρτίσεως.

Ούσιαστικά, ό σοβιετικός άνθρωπος θά είναι ένα ον πού θά ξέρη γραφή, άνάγνωσι καί ενα επάγγελμα, δεν θά έχη «κριτική σκέψι » καί θά έχη άπεριόριστη διάθεσι ύπακοής. Ένα ον άπαλλαγμένο άπό άνησυχίες, ερωτηματικά, άμφιβολίες πού θά έκτελή πειθήνια ο,τι του παραγγέλλουν. Φυσικά σ’ αύτά πρέπει νά προσθέσουμε καί τήν ίδια τήν φύσι τού κομμου­νιστικού συστήματος, μέ τήν κατάργησι τής άτομικής ιδιοκτησίας καί τής ίδιωτικής πρωτοβουλίας, τήν έξασθένησι τής οικογενείας, τήν μονοκομμα­τική δικτατορία καί όλους τούς άλλους θεσμούς του, πού συντρίβουν καί εκμηδενίζουν τό άτομο. Τό ιδεώδες του κομμουνισμού, (και κάθε –ισμού) είναι μία κοινωνία μυρμήγκων ή με­λισσών, «τέλεια» οργανωμένη, χωρίς τις διαταραχές πού επιφέρει ή ύπαρξις νοητικών όντων. Μία κοινωνία «μαζανθρώπων».

6. Τό άτομο στό Κ.Κ. : Οι κομμουνισταί οργανώνονται μέ στρατιωτικό τρόπο. Τό κόμμα τους είναι ένας συνδυασμός μοναχικού τάγματος του μεσαίωνος και στρα­τιωτικής μονάδος κρούσεως. Στηρίζεται επάνω σέ δύο βασικές αρχές: Τήν «μονολιθικότητα» και τόν «συγκεντρωτισμό».

Ή «μονολιθικότητα»,σημαίνει ότι τό κόμμα πρέπει νά είναι απολύτως ενωμένο, ώστε νά μοιάζη μέ ένα «μονολιθικό» τείχος πού δεν παρουσιάζει τήν παρα­μικρή ρωγμή. Σέ μιά στρατιωτική μονάδα, τήν ώρα τής μάχης, δέν επι­τρέπονται συζητήσεις και διαφωνίες. Και τό Κ.Κ. δεν είναι παρά μιά στρατιωτική μονάδα πού βρίσκεται διαρκώς σέ εμπόλεμη κα­τ ά σ τ α σ ι. Γι’ αύτό, μέσα στό κόμμα, δέν επιτρέπεται νά ύπάρχη καμμία άλλη άποψις έκτος άπό έκείνην τής ηγεσίας. Όποιος δέν υποτάσσεται τυφλά στις επιταγές τών ήγετών, όποιος δέν άφομοιώνεται άπό τήν κομμα­τική ομάδα άλλά θέλει νά διατηρή τις δικές του προσωπικές αντιλήψεις, αύτός είναι ένας «διασπαστής», ένας κίνδυνος πού χτυπιέται άλύπητα και έξοντώνεται». Όποιο κεφάλι εξέχει θά πρέπει νά κόβεται.

Δέν επιτρέπεται στό μέλος τού κόμματος νά έχη προσωπικές άντιλήψεις πάνω σέ οποιοδήποτε ζήτημα, έστω και άν γενικά παραμένει πιστό στόν κομμουνισμό. Οί διαφωνούντες κηρύσσονται «αιρετικοί» σάν τόν Τίτο ή τό Μάο. Και όταν ύπάρχη ή δυνατότης, έξοντώνονται σάν «προ­δότες», όπως συνέβη μέ τόν Λ. Τρότσκυ, τόν κομμουνιστή ούγγρο πρω­θυπουργό Ι. Νάγκυ και τόσους άλλους.

Στό έργο του «εναντίον τού φιλελευθερισμού» ό Μάο-Τσέ-Τούγκ γράφει. «Σέ ένα κόμμα πρωτοπόρων αγωνιστών ό φιλελευθερισμός είναι πολύ επιζήμιος. Είναι ενα είδος διαλυτικής ουσίας πού διασπά τήν ενότητα, εξα­σθενεί τό ομαδικό πνεύμα, οδηγεί στήν παθητικότητα και στήν ιδεολογική σύγχισι, εξαφανίζει τήν αγωνιστική στερεότητα και πειθαρχία, εκμηδενίζει τήν δυνατότητα εφαρμογής τής πολιτικής γραμμής μέ τό πνεύμα τής συνε­χείας.Ό φιλελευθερισμός είναι μία έκδήλωσις όππορτουνισμοϋ, βρίσκεται σέ πλήρη άντίθεσι προς τόν μαρξισμό και βοηθει τόν εχθρό. Γι αυτό, δέν πρέπει νά ύπάρχη θέσις γιά τόν φιλελευθερισμό μέσα στις γραμμές τών αγωνιστών».



«Συγκεντρωτισμός», σημαίνει ότι άπό οργανωτική άποψι, τά πάντα πρέπει νά βρίσκονται κάτω άπό τόν απόλυτο έλεγχο τής ηγεσίας. Αύτή τά διευθύνει όλα. ‘Ενεργεί όπως θέλει. Διορίζει σ’ οποιαδήποτε θέσι όποιον τής άρέσει. Και δίνει λογαριασμό στούς οπαδούς και στά μέλη, μόνο άν και όταν τό θεωρή σκόπιμο. Χάριν τού ύποτιθεμένου τελικού σκοπού ή ηγεσία πρέπει νά θεωρείται πάνσοφη και αλάθητη. Νά είναι πανίσχυρη, διατηρώντας δικαίωμα ζωής ή θανάτου άπάνω στά κομματικά μέλη. Όποιος μπαίνει στό Κ.Κ. παύει νά είναι άνθρωπος. Γίνεται στρατιώτης τής κομμουνιστικής έπαναστάσεως. Δέν μπορεί νά έχη πιά δικές του αντιλήψεις για οτιδήποτε. Τά προσωπικά αισθήματα, οι ατο­μικές προτιμήσεις, τό συναίσθημα τής προσωπικής ευθύνης, ή ανεξαρτη­σία τής σκέψεως, είναι όχι μόνο περιττές αλλά και άκρως επικίνδυνες πολυ­τέλειες — θανάσιμα άμαρτήματα. Όποιος μπή στο κόμμα δεν είναι πιά ούτε πολίτης, ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα, ούτε γυιός, ούτε πατέρας, ούτε σύζυγος. Είναι κομμουνιστής. Δέν άνήκει ούτε στό έθνος του, ούτε στήν οικογένειά του, ουτε στον εαυτό του. ‘Ανήκει στό Κόμμα — δη­λαδή στήν ηγεσία του.

7. Τό εφιαλτικό μέλλον: Ενας βαθυστόχαστος άντικομμουνιστής συγγραφέας, ό Τζώρτζ Όργουελ (*) στό εφιαλτικό βιβλίο του «1984» περιέγραψε ώς έξης τά άποτελέσματα αύτών τώυ μεθόδων : «Στον κόσμο μας δέν θά υπάρχουν άλλες συγκινήσεις παρά μόνο ό φόβος, ή λύσσα, ό θρίαμβος και ό αυτοεξευτελισμός. «Ολα τά άλλα θά τά καταστρέ­ψουμε. Ολα. Ηδη συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι, όσους απόμειναν άπό τήν προεπαναστατική εποχή. Συντρίψαμε πιά τους δεσμούς τής πατρικής, μητρικής και υιικής στρογής, τής φιλίας και του έρωτα. Κανείς δέν μπορεί πιά νά έμπιστευθή τό παιδί του, τον φίλο του, τήν γυναίκα του. Τά παιδιά αφαιρούνται άπό τις γυναίκες αμέσως μόλις γεννιούνται, όπως τ’ αυγά άπό τις κόττες. Δέν θά νπάρχη άλλη πίστις άπό τήν πίστι πρός τό Κόμμα. Ουτε γέλοιο άλλο άπό τον καγχασμό μας πού θά συνοδεύη κάθε ηττημένο εχθρό. Δέν θά υπάρχουν ουτε Τέχνη, ουτε Λογοτεχνία, ουτε ‘Επιστήμη. Δέν θά υπάρχη άσχημο και ώραίο. Αν θέλετε μιά εικόνα τής ζωής, φαντασθήτε ένα τεράστιο πέλμα πού θά συντρίβη τήν μορφή του άνθρωπου γιά πάντα».

(*) Και όμως: Ή διαστρεβλωτική Προπαγάνδα του κομμουνισμού έφθασε στό σημείο νά παρουσίαση αυτόν τον μαχητικά άντικομμουνιστή συγγραφέα, πού ολόκληρο τό έργο του είναι ένα υψηλής πνοής άντικομμουνισμός, σαν σύμμαχο της, σάν δήθεν κατήγορο τού …«αμερικανικού τρόπου ζωής»!! Το 1959 λ.χ. ή «Κομσομόλσκαγια Πράβντα» «κατατόπιζε» τήν σοβιετική νεολαία περί Τζ. Όργουελ παρουσιάζοντας τόν ίδιο σάν αμερικανό (ενώ ήταν Ιρλανδός) και τό «1984» σάν άναφερόμενο στίς ΗΠΑ «Εγραφε: «Μερικοί αμερικανοί συγγραφείς κάνουν σχέδια γιά τό μέλλον τής χώρας τους… «Ετσι, ό Τζ. «Οργουελ, έγραψε ένα μυθιστόρημα όπου περιγράφει τήν ‘Αμερική του 1984». Φυσικά τά έργα του «Οργουελ, απαγορευμένα στήν ΕΣΣΔ, είναι άγνωστα στό σοβιετικό κοινό και έτσι οι άναγνώστες τής «Κ.Π.», δέν μπορούν νά φρίξουν μέ τά ψεύδη της.

8. Τό ψεύτικο δίλημμα. : Παρ’ όλα αύτά όμως τό άτομο δέν εξαφανίζεται. Έξ άλλου, στις δυτι­κές χώρες, τό Κ.Κ., δέν εχει τήν δυνατότητα νά έφαρμόση όλα τά μέσα πού αναφέραμε παραπάνω. Γι αύτό, ή κομμουνιστική Προπαγάνδα αναγκά­σθηκε νά έπεξεργασθή και μία σειρά τεχνασμάτων ώστε όταν δέν εξαφα­νίζεται τό άτομο, νά τό έξαναγκάζη τουλάχιστον νά ύποτάσσεται και νάσωπαίνη.

Γιά νά τό έπιτύχη βασίζεται στό ενστικο της αύτοσυντηρήσεως. Μία έκδήλωσί του, είναι ή τάσις κάθε μονάδος, νά άποφεύγη τή σύγκρουσι μέ την ολότητα, μέ τό σύνολο. Μία τέτοια σύγκρουσις, είναι άνιση και συνήθως συνεπάγεται τήν ήττα του εξεγερμένου άτομου. Γι’ αύτό, τό αίσθημα της αυτοσυντηρήσεως τού επιβάλλει τήν «φρόνησι», δηλ. τόν συμβιβασμό και τήν σιωπή. Λίγοι είναι όσοι τολμούν νά έχουν απόψεις πού έρχονται σέ άντίθεσι πρός τά κρατούντα στήν κοινωνία ή στό περιβάλλον τους. Και πάλι, γιά νά τις διακηρύξουν ανοιχτά και να άγωνισθούν ώς τό τέλος γι’ αύτές, πρέπει νά κατανικήσουν προηγουμένως μέσα τους τήν τάσι της συνέσεως, τήν φωνή τού ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως, πού τούς συμβουλεύει νά άποφύγουν τήν σύγκρουσι μέ τούς πολλούς πού είναι και οί ισχυρότεροι.

Αύτήν τήν τάσι, πού υπάρχει μέσα στον καθένα μας, εκμεταλλεύεται ή κομμουνιστική Προπαγάνδα γιά νά έπιβληθή στό άτομο. Τό τέχνασμα της συνίσταται στό νά φέρνη τά άτομα σέ μια έστω και τεχνητή άντίθεσι πρός τό σύνολο. Ή άντίθεσις, δέν είναι ανάγκη νά είναι υπαρκτή. Πολλές φορές πρόκειται μόνο για μιά έντύπωσι δημιουργημένη άπό τήν κομμουνιστική Προπαγάνδα εντύπωσι πού προσπαθεί νά θέση το άτομο μπροστά σέ ένα, συχνά ψεύτικο, δίλημμα : «Ή σωπας και σώζεσαι ή συγκρούεσαι μέ τούς ισχυρούς και συντρίβεσαι».

Ένα τέχνασμα, πολύ συνηθισμένο, είναι αύτό πού γίνεται μέ τά ψηφί­σματα τών κομμουνιστικών συγκεντρώσεων και τών συνοδοιποριακών οργανώσεων. Μαζεύονται σ ένα θέατρο 500 κάτοικοι τού Πειραιώς και εγκρίνουν ένα ψήφισμα πού λέει: «Σύσσωμος ό λαός τού Πειραιώς απαιτεί κ.λ.π.» Ή 30-40 κάτοικοι ενός συνοικισμού υπογράφουν κάποιο υπόμνημα γιά τήν άπύραυλη ζώνη γιά τόν επαναπατρισμό και τήν άλλη μέρα αναγγέλλεται θριαμβευτικά μέ μεγάλους τίτλους: «Ό λαός της Δάφνης εναντίον τών πυραυλικών βάσεων» ή « ο ί κάτοικοι τού Αι­γάλεω ύπέρ τού έπαναπατρισμού».

Ανάλογο τέχνασμα είναι και ή Προπαγάνδα της δυνά­μεων. Ή κομμουνιστική Προπαγάνδα δέν κουράζεται λ.χ. νά επαναλαμβάνη κατά κόρον ότι τό «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» αποτελείται άπό 1.000 εκατομμύρια ανθρώπους. Επίσης δέν υπήρχε περίπτωσις πού νά ανέ­φερε τήν κομμουνιστική Κίνα χωρίς νά προσθετή πλάϊ και τά 700 εκατομ­μύρια τών κατοίκων της. Ετσι κόβει τή διάθεσι τού άτομου νά διαφωνήση πρός 1.000 ή πρός 700 εκατομμύρια ανθρώπων. Φυσικά άποσιωπά τό γεγονός ότι τά 1.000 εκατομμύρια πού ζούν κάτω άπό τό κομμουνιστικό καθεστώς δεν είναι καί οπαδοί του.

Κατά τόν ίδιο τρόπο, ή κομμουνιστική Προπαγάνδα επαναλαμβάνει συνεχώς ότι «ή Μεγάλη Σοβιετική «Ενωσις» είναι τό 1/5 τής γης» χωρίς βέβαια νά διευκρινίζη ότι τό μεγαλύτερο μέρος αύτού τού 1 /5 τής γης είναι παγωμένες τούντρες, άγονες στέππες, άκατοίκητες ταϊγκά καί άγονοι έρημοι. Σκοπός τής Προπαγάνδας είναι νά δείξη στό διστακτικό ή στό αντίπαλο άτομο, ότι οί πολλοί ή οί ισχυροί, είναι άπό τήν άλλη πλευρά. Αρα, συμφέρον του είναι νά άκολουθήση τή φωνή του έν­στικτου τής αύτοσυντηρήσεως του καί νά προσχωρήση σ’ αύτούς ώστε νά βρεθή μέ τούς νικητάς, όχι μέ τούς ηττημένους.

Τόν ίδιο σκοπό εξυπηρετεί καί ή προαναφερθείσα άρχή τής μονολιθικότητος. Μέ αύτήν, τό Κ.Κ. εμφανίζεται σάν ένας ενιαίος, μονολιθικός, άδιάσπαστος στρατός. Δημιουργείται συνεπώς ή έντύπωσις ότι όποιος τά βάλη μαζί του, θά συντριβή.





9. Εσωτερική ύπονόμευσις του άτομου: Μέθοδος μέ τήν οποία ή κομμουνιστική Προπαγάνδα προσπαθεί νά ύποτάξη τό άτομο είναι καί ή ύπόσκαψις τής εμπιστοσύνης του άτομου στις δυνάμεις του, ή συστηματική ύπονόμευσις τής αύτοπεποιθήσεώς του.

Ό κομμουνισμός διδάσκει ότι μέσα σέ κάθε άτομο, έστω κι άν αυτό έχει προσχωρήση ολόψυχα στό κομμουνιστικό κίνημα, εξακολουθούν νά υπάρχουν «μικροαστικές άδυναμίες» ή «μικροαστικά ύπολείμμ α τ α ». Κάθε Κ.Κ., καλεί τά μέλη του νά κάνουν άδιάκοπη πάλη μέ τόν εαυτό τους καί νά καταπολεμούν τις τάσεις, επιθυμίες ή εκδηλώσεις τους πού έχουν μικροαστική προέλευσι. Τό μέλος του Κ.Κ., πρέπει νά βρίσκε­ται σέ κατάστασι διαρκούς καχυποψίας καί έπαγρυπνήσεως εναντίον τού ίδιου τού εαυτού του. Δέν πρέπει νά εμπιστεύεται στόν εαυτό του, άλλά στό Κόμμα δηλ. στήν ηγε­σία του.

Πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει τήν νοοτροπία πού θέλει νά καλλιεργήση τό κόμμα στά μέλη του ό Αρθουρ Κέστλερ, πού επί πολλά χρόνια ύπήρξε κομμουνιστής. Στό έργο του «Τό μηδέν καί τό άπειρο», ένα ανώ­τατο κομμουνιστικό στέλεχος λέγει σ’ ένα καθοδηγούμενο πού άρχίζει νά έχη άμφιβολίες: «Έσύ κι εγώ σύντροφε μπορούμε νά πλανόμεθα. Τό Κόμμα όμως δέν κάνει, ποτέ λάθος. Τό Κόμμα σύντροφε, είναι τό απείρως πιο μεγάλο άπό εσένα και άπό έμενα, και άπό χίλιους άλλους σάν έμάς τούς δυό. Τό Κόμμα είναι ή ένσάρκωσις τής έπαναστατικής ιδέας διά μέσου τής ‘Ιστορίας. Και ή ‘Ιστο­ρία δέν γνωρίζει ούτε τύψεις, ούτε δισταγμούς. ‘Απαθής και αλάθητη κυλά πρός τούς σκοπούς της. Σέ κάθε καμπή του κυλίσματος της, άποθέτει τήν λάσπη πού παρασύρει τό ρεύμα της και μαζί μ’ αυτήν και τά πτώματα των πνιγμένων. Ή Ιστορία ξέρει τόν δρόμο της. Δέν περιμένει νά τόν μάθη άπό έσένα ή άπό έμένα. Δέν κάνει λάθη. Οποιος δέν έχει απόλυτη πεποίθησι στήν ‘Ιστορία, δέν έχει θέσι στις τάξεις τοϋ Κόμματος… Ή γραμμή του Κόμματος είναι πάντοτε χαραγμένη μέ άπόλυτη άκρίβεια σάν τό στενό μονοπάτι του βουνου. Τό ελάχιστο παραπάτημα πρός τά αριστερά ή πρός τά δεξιά, θά σέ ρίξη στήν άβυσσο. Μήν αφήνεις ποτέ τόν έαυτό σου νά ξεχάση ότι άκολουθώντας τήν γραμμή του Κόμματος, βαδίζεις στό μοναδικό μονοπάτι, στό χείλος τής άβύσσου. Αν κάνης πώς ζαλίζεσαι και παραπατάς χάθηκες. Θά τσακιστής στούς γκρεμούς».

Ή μέθοδος αύτη, βρίσκει μεγάλη απήχηση ειδικά μεταξύ τών κομμου­νιστών. Αυτό είναι επόμενο. Γιατί, ό κομμουνισμός είναι μία βιοθεωρία πού αρνείται κάθε ευθύνη και κάθε ρόλο στο άτομο. Ετσι, όσοι προσχωρούν στον κομμουνισμό, είναι σέ σημαντικό βαθμό έτοιμοι νά μαζοποιηθούν. Τό Κ.Κ. είναι ένα καταφύγιο γιά έκείνους πού αισθάνονται τις άτομικές εύθύνες τους σάν βάρος άβάσταχτο και ζητούν νά απαλλαγούν άπό αύτές προσχωρώντας σέ μιά ιδεολογία άντιατομιστική, σ’ ενα κίνημα μαζοποιητικό. Μπαίνοντας στό Κ.Κ., πού άντιπροσωπεύει αύτόματα τήν συλλογική θέλησι και συνείδησι, λυτρώνονται άπό τήν προσωπική τους ευθύνη. Ό­πως έπίσης, οί δειλοί, προσχωρούν στον κομμουνισμό γιατί στήν μαζόποίησι βρίσκουν ένα άντίδοτο στήν δειλία τους, ένα ύποκατάστατο δυνάμεως. Γι’ αύτό, όρθώς ό ψυχολόγος Ρ. Λίντνερ, διαπιστώνει: «Τό Κ.Κ. είναι στήν πραγματικότητα, ένα καλά οργανωμένο αμυντικό συγκρότημα γιά νευρωτικούς».

Ό Χίτλερ ό όποιος έμιμήθη σέ όλα τούς κομμουνιστάς άντικατέστησε τόν «μικροαστό», ένσάρκωσι τού Κακού γιά τόν κομμουνισμό, με τον «εβραίο» ένσάρκωσι τού Κακού γιά τούς ναζιστάς. Και διεκήρυττε : «Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του και ένα εβραίο». Καλούσε έτσι και αύτός τούς οπαδούς του να δυσπιστούν και νά μάχονται εναντίον τού εαυτού των, ώστε νά πιστεύουν μόνο στό κόμμα και στον «άλάθητο» άρχηγό του.

10. Συμπέρασμα: Η κομμουνιστική Προπαγάνδα, είναι εχθρική προς τό άτομο. Τό πολεμά μέ σύστημα και προσπαθεί μέ όλους τούς δυνατούς τρόπους νά τό έξαφανίση μέσα σέ μιά ψυχολογικώς ομοιογενή Μάζα. ‘Αγωνίζεται να εξαφανίση τις διαφορές και τις αποχρώσεις μεταξύ των ατόμων και αν δώσει στο πλήθος μια μόνιμη σταθερή ομοιογένεια.

Οι κομμουνισταί επιχειρούν να μετατρέψουν την Μάζα από προσωρινό, σε μόνιμο φαινόμενο. Γι αυτό η προπαγάνδα τους προσπαθεί να επιτύχει την ατροφία του κριτικού πνεύματος, αντικαθιστώντας το από την τυφλή και φανατική πίστι. Ο Αριστοτέλης έλεγε ό,τι “μίμησις σύμφυτος τοίς ανθρώποις έκ παίδων” Η κομμουνιστική Ψυχοπολιτική μελέτησε εντατικά αυτήν την έμφυτη τάσι του ανθρώπου την “τάσιν ομοιώσεως”, για να δώσει στην Προπαγάνδα την τεχνική την δημιουργίας Ομοιογενών μαζών». Η κομμουνιστική προπαγάνδα είναι μια Αγκιτάτσια διεξαγόμενη μονίμως, καθολικώς και αντιατομιστικώς.

© Γεώργιος Κ. Γεωργαλάς “Η Προπαγάνδα” Αθήνα 1967

———————————————

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την κομμουνιστική προπαγάνδα, θα μου πείτε πως υπάρχει και η προπαγάνδα του καπιταλισμού, που έχει κατακλύσει, όσους ζούμε στην Δύση. Συμφωνώ και επαναλαμβάνω, πως όπου ο συγγραφέας αναφέρει τον κομμουνισμό, εσείς βάλτε όποιον –ισμό σας κάνει κέφι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όλοι τους απευθύνονται στον μαζάνθρωπο και τρέμουν την ιδέα να υπάρχουν άνθρωποι με δική τους ΑΠΟΨΗ –σωστή ή λάθος, είναι άσχετο- ειδικά αν αυτή δεν ταιριάζει με την προκαθορισμένη γραμμή της ψευδαίσθησης του matrix.

Πως να καταφέρεις να μην είσαι θύμα της προπαγάνδας; Απλά σταματώντας να είσαι ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΣ, μιας και η προπαγάνδα απευθύνεται, όπως κατάλαβες, στην ΜΑΖΑ χρησιμοποιώντας τα Μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ Ενημέρωσης – Προπαγάνδας.





πηγη